นางบำเรออ่อนหัด

ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

ร่างน้อยแนบตัวไปกับบานกระจกเงา เต้านมใหญ่ 2เต้าบดบี้กับแผ่นกระจก ตามมาด้วยเสียงคำรามของเจ้านายหนุ่ม ที่แล้วเสร็จตามเธอมาติดๆ

"อาส์ ซี๊ด!"

กระจกเงาบานใหญ่ถูกธารขุ่นพุ่งใส่จนเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ร่างหนาแนบตัวทาบทับร่างน้อยอย่างหมดแรง ก่อนจะถอนกายแกร่งผละห่างจากตัวเธอ

เจ้านายหนุ่มรีบเร่งพาแพงขวัญออกจากห้างหรู พลางวางเงินก้อนใหญ่ปิดปากเจ้าของร้านไว้ ไม่ให้แพร่งพรายเรื่องวันนี้ให้ใครรู้ พร้อมชดเชยค่าเสียเวลาทำความสะอาด ก่อนจะลากร่างบางออกจากร้านไป

หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างอรรถชัยกับแพงขวัญก็เริ่มห่างหาย เขาไม่แม้แต่จะเข้ามาวนเวียนหรือแตะต้องกายเธออีกเลย จนวันหนึ่งเธอแอบได้ยินเจ้านายทั้งสองทะเลาะกันเสียงดัง แต่ก็ทำได้เพียงยืนแอบฟังอยู่ห่างๆ และไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่ามกับเจ้านาย

นานหลายชั่วโมงหลังจากนั้นที่แพงขวัญได้ยินเสียงทิพวรรณร้องไห้ ในใจอยากจะเข้าไปถามให้แน่ชัด แต่ก็ติดตรงที่เธอเป็นเพียงผู้อาศัย ถ้าจะเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย มันคงไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่สำหรับเธอ เธอจึงทำได้เพียงวนเวียนอยู่หน้าประตูเพื่อคอยดูอยู่ใกล้ๆ ไม่รู้ว่าเจ้านายทะเลาะอะไรกันบ้าง ท่าทางซีเรียสอยู่เหมือนกัน เธอได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เรื่องนั้น เป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ

เสียงประตูห้องของเจ้านายสาวเปิดออก แพงขวัญถึงกับผวาลุกขึ้นจากโซฟาหน้าห้องทันที ก่อนจะเห็นเจ้านายหนุ่มหุนหันออกมาจากข้างใน ใบหน้าคมคายทั้งเกรี้ยวกราดและดุดัน เขาเหลือบมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่แพงขวัญไม่สามารถอ่านออก รู้เพียงว่ามันทั้งเย็นชาและห่างเหินมาก แววตาหวานที่เคยส่งมาให้เธอไม่มีหลงเหลืออยู่เลย แบบนี้แล้วเธอจะกล้าเอ่ยปากถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างไร แพงขวัญก้มหน้าหลบสายตาคมด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ท่าทางใจดีคนนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาจ้องเธออยู่นานและไม่คิดจะเอ่ยพูดอะไร สาวน้อยจึงทำได้เพียงยืนตัวสั่นโดยไม่รู้จะทำยังไง

"คุณ...คุณอรรถจะทานมื้อเย็นไหมคะ"

แพงขวัญตัดสินใจพูดขึ้น อย่างใจดีสู้เสือ ดีกว่ายืนให้เขาจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร

"ฉันจะไปกินที่บ้านหลังสวน"

อรรถชัยพูดเพียงเท่านั้น ก็เดินผ่านหน้าเธอไป ปล่อยให้สาวน้อยยืนนิ่งเพราะอึ้งในคำพูดของเขาอยู่เพียงลำพัง แพงขวัญก้าวขาที่สั่นเทาเข้าไปในห้องของเจ้านายสาว ทันทีที่ผู้เป็นนายเจอหน้าสาวน้อย เธอก็โผเข้ากอดแพงขวัญทันที

"หนูแพง ฮือๆ "

"คุณผู้หญิง..."

แพงขวัญยกแขนขึ้นกอดตอบเจ้านายสาว พลางลูบไล้ปลอบโยนเธอเบาๆ เมื่อเธอเอาแต่ร้องไห้ก่อนจะพูดระบายความในใจออกมา

"คุณอรรถรู้เรื่องทั้งหมดแล้วฮือๆ "

แพงขวัญถึงกับตกใจกับคำพูดของเจ้านายสาว เมื่อเธอบอกว่าเขารู้เรื่องที่สาวน้อยกับเจ้านายสาวแอบตกลงกันทั้งหมดแล้ว นั้นเท่ากับว่าต่อจากนี้เธอไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นกับเขาแล้ว เพราะเขาคงไม่ยอมเป็นคนโง่ให้เธอปั่นหัวได้อีกต่อไป

"แล้วคุณอรรถว่ายังไงคะ เขาให้คุณไล่หนูออกจากบ้านใช่ไหม"

เจ้านายสาวส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"ไม่...เขาบอกจะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาฉัน และบอกให้ฉันเลิกฝันลมๆ แล้งๆ ที่คิดจะให้เขามีลูกกับคนอื่น และเรื่องที่เขาโกรธมากคือเรื่องที่ฉันเรียกทนายมาร่างพินัยกรรมให้เธอ เขาหาว่าฉันฮึกๆ คิดมากเพราะกลัวจนเกินไป"

"คุณอรรถทำถูกแล้วค่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะมาแทนคุณได้ ต่อให้หนูยั่วยวนเขามากแค่ไหน ก็ได้เพียงตัวแต่ไม่มีวันได้หัวใจเขา"

"ฉันไม่เชื่อแบบนั้น ฉันเชื่อว่าหนูจะทำให้เขารักได้แน่ และหนูยังเป็นความหวังเดียวของฉัน ฉันไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด"

"มันคงไม่ง่ายแบบนั้นหรอกค่ะคุณผู้หญิง ตอนนี้คุณอรรถอาจจะเกลียดหนูไปแล้วก็ได้ค่ะ"

"เราจะเปลี่ยนแผนใหม่"

เจ้านายสาวบอกกับแพงขวัญ ด้วยสายตาคาดหวังเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยคาดหวังกับอะไรเท่านี้มาก่อน เด็กสาวตรงหน้าเป็นเพียงความหวังเดียวของเธอ ที่จะมาต่อเติมความสุขในชีวิตของเธอให้สมบูรณ์แบบได้

"แผนใหม่?"