นางบำเรออ่อนหัด

ตอนที่ 5

"นวดเก่งจัง"

เจ้านายหนุ่มเอ่ยชมเสียงเบา สาวน้อยตรงหน้าทำให้เขารู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอดูใสซื่อน่ารักและมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างมหาศาล ไม่งั้นเขาคงไม่คลั่งจนเผลอทำตัวน่าอายเช่นนี้

แพงขวัญค่อยๆ ดึงมือบางออกจากมือของเจ้านายหนุ่ม แต่อรรถชัยกลับกุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

"คุณอรรถปล่อยหนูเถอะค่ะ"

"ถ้าวันหลังฉันอยากนวดอีก เธอจะนวดให้ฉันไหม"

"เอ่อ...คือหนู"

"อยากได้อะไรเป็นรางวัลไหม"

อรรถชัยก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอ พลางเหลือบมองลงไปยังเนินหน้าอกกลมกลึง ที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมที่กำลังหลุดลุ่ย แม้แต่คนสวมใส่ยังไม่รู้ตัว

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากได้"

"หรือจะให้ฉัน ช่วยนวดคืนให้"

"ฮึก! คุณอรรถ!"

ร่างบางถึงกับสะดุ้งตกใจ เมื่อเจ้านายหนุ่มสอดมือเข้ามากอบกุมก้อนเนื้อนุ่ม ภายใต้เสื้อคลุมของเธออย่างอดใจไม่ไหว ก็ก้อนเนื้ออวบกลม ดันโผล่ขึ้นมาล่อตาล่อใจซะขนาดนั้น เสืออย่างเขาหรือจะนอนดู

"อื้อ! คุณอรรถ อย่าค่ะ"

อรรถชัยยิ้มกริ่มอย่างเป็นสุข เมื่อเห็นว่าร่างน้อยรีบลุกหนีเอาตัวรอด ก่อนจะไปยืนกอดอกหอบหายใจอยู่ตรงมุมห้อง

"ฉันแค่อยากให้รางวัล"

"หนูไม่อยากได้รางวัลค่ะ"

"แล้วเธออยากได้อะไร ถ้าเธอไม่บอกฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันก็เลยคิดเอาเองว่าเธออยากให้ฉันนวดให้บ้าง"

"หนูไม่อยากได้ค่ะ"

แพงขวัญยังคงยืนยันคำเดิมเสียงแข็ง จนเจ้านายหนุ่มเริ่มไม่สนุกแล้ว

"งั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ ไว้ฉันจะหารางวัลมาให้ และกรุณารับไว้ด้วยล่ะ เพราะฉันเป็นพวกที่ไม่ชอบติดค้างใคร"

เมื่อเขาเอ่ยปากไล่ แพงขวัญก็ไม่รีรอ เธอรีบเปิดประตูออกไปจากห้องทันที แพงขวัญรู้สึกละอายใจ ที่ทำเรื่องไม่ดีลับหลังเจ้านายสาว ทั้งที่ตนมาพึ่งใบบุญได้เพียงวันเดียว ก็ทำเรื่องที่ผิดต่อผู้มีพระคุณซะแล้ว

"จะยืนอยู่อย่างนั้นเหรอแพง รีบเข้าไปหาคุณผู้หญิงเร็วเข้าสิ ท่านเรียกใช้อย่าได้อิดออด ตามยายเข้ามา"

แพงขวัญเดินตามผู้เป็นยายเข้าไปในห้องนอนของทิพวรรณ เพราะเรื่องเมื่อกลางวันมันยังค้างคาในใจเธอ จนเธอไม่รู้จะมองหน้าเจ้านายได้ยังไง

"เข้ามาสิจ๊ะ หนูแพง"

แพงขวัญเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เจ้านายสาว ด้วยเพราะเธอถูกสั่งให้นั่งเสมอเจ้านายทุกครั้ง ไม่ว่าตอนทานข้าวหรือตอนไหน และทุกคนในบ้านต้องดูแลแพงขวัญ ให้เหมือนกับดูแลเจ้านายอีกคน

"คุณอรรถชอบที่หนูแพงนวดให้ไหม"

อยู่ๆ เจ้านายสาวก็ถามคำถามจี้ตรงประเด็นออกมา แพงขวัญถึงกับเก็บอาการไม่อยู่

"หนู...หนู..."

"ฮึ! ดูทำหน้าเข้า ไม่ต้องตอบก็ได้จ้ะ ฉันพอจะนึกออก"

"คุ...คุณผู้หญิง"

แพงขวัญรู้สึกหวั่นใจ เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเจ้านายสาว เธอพูดราวกับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น

"นม! มานั่งก่อนจ้ะ"

เจ้านายสาวหันไปเรียกแม่นม ที่ยืนเป็นกังวลอยู่กลางห้องให้มานั่งก่อน เพราะเธอจะพูดบางสิ่งกับทั้งยายและหลาน อาจใช้เวลานานสักหน่อย

"หนูแพงอยากเรียนหนังสือไหม"

ทิพวรรณเอ่ยถามเด็กสาวในอุปการะ เพราะตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะให้เธอได้เรียนสูงๆ

"อยากค่ะ"

แพงขวัญตอบตามความสัตย์ซื่อ เธออยากมีความรู้เพื่อเอาไว้หางานดีๆ ทำ ภายภาคหน้าทั้งเธอและยายจะได้ไม่ลำบาก

"ฉันจะให้หนูเรียน แต่...ฉันมีเรื่องที่อยากจะขอร้องให้หนูช่วย เป็นการแลกเปลี่ยนจะได้ไหม"

" ขอเพียงคุณผู้หญิงเอ่ยปาก หนักเบาหนูก็จะทำ เพื่อตอบแทนที่คุณผู้หญิงดีกับหนูและยาย"

เจ้านายสาวหันไปมองหน้าแม่นมที่ส่งสายตาให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะยกมือเรียวลูบหัวสาวน้อยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"เป็นแม่ของลูกคุณอรรถ แทนฉันได้ไหม"

"คุณผู้หญิง!"

สาวน้อยถึงกับตกใจกับข้อแลกเปลี่ยนของเจ้านายสาว ร่างน้อยถึงกับลืมตัวถอยห่างจากเธอ พลางส่งสายตางุนงง จนเจ้านายสาวนึกหวั่นใจกลัวว่าเธอจะไม่ตอบรับ

"หนูแพงอย่าปฏิเสธฉันเลยนะ ฉันมีเหตุผลจำเป็นที่ต้องขอให้หนูช่วยจริงๆ"

"หนูจะทำแบบนั้นได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณผู้หญิงคือภรรยาของคุณอรรถ ไม่ใช่หนู"

"ทำได้สิ เพียงแค่หนูตอบตกลง"

"หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ หนูไม่อยากทรยศต่อคุณ"

"ไม่ใช่การทรยศ แต่มันคือการช่วยให้ฉันหมดห่วง"

"แล้วทำไม คุณผู้หญิงถึงไม่..."

"เพราะฉันกำลังจะตาย"