นิชาดาเดินนำราเชนไปที่สวนสาธารณะของคณะพยาบาลศาสตร์ พื้นที่ตรงนี้มักจะมีหนุ่มสาวมานั่งพูดคุยหรือเดตกัน และมันก็เคยเป็นสถานที่ที่เธอกับราเชนเคยมานั่งเล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่สำหรับวันนี้บรรยากาศมันไม่เหมือนเช่นเคย ความรู้สึกของเธอที่มีให้เขาก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนีล ทำไมนีลถึงไปเดินจับมือกับมันแบบนั้น ทำตัวแบบ...” ราเชนเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ภาวนาให้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดบางอย่าง
“แค่นี้มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอคะ” นิชาดาหันไปมองชายคนรักด้วยสายตาเย็นชา
“หมายความว่าไง” ราเชนเอ่ยถามด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“การที่นีลไม่ยอมไปเจอพี่เชน ไม่รับโทรศัพท์พี่เชน และก็อยู่กับผู้ชายคนอื่น แค่นี้มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอคะว่านีลไม่ได้รู้สึกกับพี่เชนเหมือนเดิมแล้ว” นิชาดามองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาจริงจัง
“ดะเดี๋ยวนะ พี่ไม่เข้าใจ เมื่ออาทิตย์ก่อนเรายังดีๆ กันอยู่เลย แต่มาวันนี้นีลกำลังจะบอกว
