ธนัตถ์นั่งดื่มเงียบๆอยู่ภายในร้านเหล้าเพียงลำพังด้วยความเซ็ง เครื่องดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าถูกชายหนุ่มยกขึ้นดื่มอย่างกับมันคือน้ำเปล่าที่ไม่มีพิษสงหรือฤทธิ์เดชอะไร สายตาคมมองไปยังเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย สมองของชายหนุ่มนั้นมีแต่ภาพของนิชากับผู้ชายคนนั้นที่เขาเห็นเมื่อตอนไปส่งนิชาที่คอนโด
หลังจากที่นิชาลงจากรถไปธนัตถ์ก็ลงรถตามมาด้วยความเป็นห่วงและอยากจะขอโทษที่เผลอพูดอะไรแรงๆ ออกไปตอนอยู่ร้านอาหาร แต่ขาที่ก้าวเดินเข้ามาในล๊อบบี้ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นนิชายืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนั้น ก่อนที่นิชาจะโผลเข้าไปกอดผู้ชายคนนั้นเอาไว้แน่น ธนัตถ์ มองดูภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบๆ มือสองข้างกำเข้าหากันแน่นกรามขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากภาพตรงนั้นมาด้วยความรู้สึกสับสนเพราะมันทั้งเจ็บทั้งเสียใจเหมือนคนที่กำลังจะเสียของรักไปอย่างไรอย่างนั้น มือหนากำแก้วเหล้าที่อยู่ในมือไว้แน่
