นิชานั่งมองมือตัวเองข้างที่เป็นแผลด้วยสายตาเลื่อนลอยเพราะสมองกำลังคิดถึงคำพูดของเมษาเมื่อตอนเช้าไม่ยอมหยุดแม้เจ้าตัวจะพยายามสลัดทิ้งไปแต่ไม่นานคำพูดพวกนั้นก็วกกลับเข้ามาใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่ได้สนใจพี่ชายที่กำลังยืนทำแผลให้เลยสักนิดไม่ได้สนใจแม้กระทั่งเสียงพูดของพี่ชายที่เอ่ยถามมาด้วยซ้ำ
“ฝึกงานเป็นยังไงบ้าง” เงียบ! ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของนิชา กาแฟเงยหน้ามองหน้าน้องสาวอีกครั้งพร้อมทั้งล้างทำความสะอาดแผลไปด้วยก่อนจะเอ่ยถามย้ำขึ้นมาอีกรอบ
“น้ำชา ฝึกงานที่บริษัทพี่ธีร์เป็นยังไงบ้าง อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะจบแล้วใช่มั้ย” ยังคงไร้ซึ่งคำตอบใดๆอีกตามเคย จนครั้งนี้กาแฟต้องยื่นมือมาเขย่าแขนน้องสาวพร้อมกับเอ่ยเรียกเสียงดัง
“น้ำชา น้ำชา” คนถูกเรียกสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้ามองพี่ชายอย่างงงๆ
“วะ ว่าไงเฮีย เรียกเสียงดังเชียว”
“ก็เฮียพูดกับเราตั้งนานสองนานเราก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย เป็นอะไรห
