36
รักในวันที่สาย
“เก่งนะคะตามมาจนเจอ” ฝนแก้วยืนกอดอกค้ำหัวคนที่นั่งบนโซฟา ใบหน้างามเบือนเชิดไปอีกทาง ไม่สนใจใคร่รู้ว่าสีหน้าแววตาของเขาเป็นไปในลักษณะไหน จะดีใจหรือเย้ยหยันที่เอาชนะเธอได้
“ต้องขอบคุณลูกนะ ยอมรับเลยว่าลำพังพี่คงไม่มีปัญญาตามหาลูกเมียได้ไวแบบนี้”
“หมายความว่าไงคะ” คำพูดของเขาเรียกสายตาของเธอให้หันกลับมาสบกัน
“เมื่อเช้าลูกโทร.หาพี่”
ฝนแก้วควักมือถือที่เหน็บไว้หลังกางเกงออกมาออกมาเช็กทันที “ไม่เห็นมีในประวัติการโทร.เลย”
“ไม่ใช่เบอร์จากเครื่องฝนหรอก เดี๋ยวก็ลองถามเจ้าตัวแสบดูสิ...มานั่งนี่สิ” ปรวีร์ตบฝ่ามือกับที่นั่งข้างๆ
ฝนแก้วสะบัดหน้าพรืด และแทนคำตอบทุกอย่างด้วยการเดินไปยกหูโทรศัพท์ภายในห้อง ต่อสายถึงรีเช็ปชั่นให้ส่งคนมาลากเขาออกไป ทว่าไม่ทันได้แจ้งความประสงค์ ปรวีร์ก็ตรงมาคว้าโทรศัพท์วางกลับที่เดิมพร้อมรวบกอดร่างบางจากด้านหลัง พันมือไม้ให้อยู่ภายใต้พันธนาการที่
