39
หนามเสี้ยนสุดท้าย
“ลูกน้องเสี่ยผมจัดการแล้ว ไม่ได้หมายความว่าฆ่าปิดปากหรอกนะ แค่กีดกันไม่ให้เข้ามาในระหว่างที่เราเจรจากันอยู่”
ปรวีร์ก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนุ่มใหญ่ ความสูงต่างระดับกันนับยี่สิบเซนติเมตรทำให้เสี่ยฐาอยู่ในลักษณะเหมือนถูกข่ม “ที่นี่คือที่ของผม โรงแรมของผม ถ้าคุณช่างสังเกตก็คงเอะใจที่ไม่มีลูกค้าสักคนในห้องอาหารทั้งที่เป็นเวลาเที่ยงวัน และพนักงานก็ไม่อยู่ในนี้ตั้งแต่เสิร์ฟอาหารเสร็จ”
“นี่คิดจะทำอะไร ข่มขู่กันเหรอ กล้าเหรอ ผมเป็นนักการเมืองนะ ถามใครในขอนแก่นก็รู้จักผมกันทั้งนั้น”
“แล้วไง คุณมีอิทธิพลแล้วคิดว่าผมไม่มีเหรอ คุณก็น่าจะรู้มั้งว่าผมรวยมาก” ตั้งแต่เกิดมาปรวีร์ไม่เคยอวดเบ่งแบบนี้มาก่อน แต่คนอย่างเสี่ยฐาต้องเจอเบ่งให้รู้เสียบ้าง “พวกพ้องผมก็เยอะ ไม่ใช่แค่ในวงการธุรกิจ ตระกูลผมอยู่มาได้จนถึงป่านนี้ร่ำรวยติดอันดับมหาเศรษฐีคุณก็คิดดูล่ะกันว่าผมมีปัญญาทำอะไรได้บ้า
