กลลวงร้ายซ่อนรัก

หมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

อัยวา....

"เป็นอะไรลูกย่าเห็นอัยนั่งเหม่อทั้งวัน"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะย่า" ฉันรีบบอกย่าว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่จริงๆแล้วฉันกำลังคิดถึงเรื่องฉันกับพี่ภู

"อย่ามาโกหกย่าอัยเป็นหลานย่านะทำไมย่าจะไม่รู้ว่าอัยมีเรื่องไม่สบายใจ"

"ย่าคะ"

"เรื่องตาภูหรือเปล่า"

"..........." ฉันไม่กล้าตอบคำถามนี้กับย่าเพราะไม่อยากโกหกท่าน

"เอาล่ะถ้าไม่อยากบอกย่าก็ไม่เป็นไรย่าเข้าใจนะลูก"

"ขอบคุณนะคะ" ฉันสวมกอดย่าทันทีพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้ท่านเห็น

"ย่าคะ"

"หื้มมม"

"ถ้าอัยทำผิดอย่างร้ายแรงทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงตระกูลย่าจะให้อภัยอัยมั้ยคะ" ฉันพูดออกไปอย่างที่ใจกำลังรู้สึก ถ้าย่ารู้ว่าจริงๆแล้วในคืนนั้นพี่ภูไม่ได้ล่วงเกินฉันแต่ฉันสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อให้ได้หมั้นกับพี่ภูย่าจะโกรธฉันไหมท่านจะผิดหวังในตัวฉันหรือเปล่าใจจริงฉันอยากสารภาพกับท่านไปตามตรงแต่ฉันไม่กล้าพอและอีกอย่างฉันก็ไม่อยากถอนหมั้นกับพี่ภูตอนนี้เพราะฉันรักพี่ภูมากแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าพี่ภูไม่ได้รักฉันเลยสักนิดที่เรามีอะไรกันเพราะเขาแค่อยากเอาคืนก็เท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าเรื่องราวระหว่างฉันกับพี่ภูสุดท้ายจะจบลงแบบไหนแต่ฉันก็ทำใจไว้บ้างแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะยอมรับผลที่ตามมาเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากการกระทำของฉันเอง

"ย่าไม่รู้หรอกนะว่าที่อัยบอกย่าว่าอัยทำผิดร้ายแรงคือเรื่องอะไรแต่ย่ามั่นใจว่าอัยไม่ใช่เด็กที่มีนิสัยไม่ดีทุกอย่างที่อัยทำย่าเชื่อว่าอัยคิดดีแล้ว แต่ต่อให้อัยทำผิดมากขนาดไหนย่าก็พร้อมให้อภัยเสมอนะลูก" ย่าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนก่อนจะลูบผมฉันเบาๆจนฉันรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก รอให้ฉันเข้มแข็งกว่านี้ฉันจะพูดความจริงกับท่านทุกอย่าง

"ย่าคะ ฮึก ฮึก อัยรักย่านะคะรักที่สุดในโลกเลย ไม่มีใครรักอัยเท่าย่าอีกแล้ว ฮือออ ฮืออออ ต่อให้อัยจะนิสัยแย่แค่ไหนจนมีแต่คนเอือมระอาแต่ย่าก็ยังรักอัยไม่เคยเปลี่ยนเลย"

"เพราะอัยคือหลานสาวของย่าไงลูกหลานสาวเพียงคนเดียวของย่าที่ย่ารักมากที่สุดต่อให้ใครไม่รักก็ไม่เป็นไรนะลูกไม่ต้องไปแคร์ถ้าวันไหนอัยไม่ไหวก็กลับมาอยู่กับย่านะลูก"

"ฮือออ ฮืออออย่าขาย่า ฮึก ฮึก" ฉันสะอื้นไห้กอดย่าแน่น บนโลกใบนี้คงไม่มีใครรักฉันได้เท่าย่าอีกแล้ว

"ไม่เอาลูกไม่ร้องน๊าาา โอ๋ โอ๋" ย่าโอ๋ฉันทำราวกับว่าฉันเป็นเด็กตัวน้อย

หลังจากที่ฉันเช็ดน้ำตาจนแห้งย่าก็ชวนฉันกับบอมเข้าไปในสวนเพราะวันนี้คนงานในสวนเขาจะเก็บเงาะกัน

"โหเยอะมากเลยครับย่า" บอมดุตื่นเต้นมากเมื่อเห็นเงาะเต็มต้น

"ปีนี้ผลไม้ในสวนออกผลกันเยอะมากจนกินแทบไม่ทันย่าก็เลยให้คนสวนเก็บเอาไปแจกคนแถวนี้แล้วก็เอาไปถวายพระที่วัดด้วย"

"ดีจังเลยครับ^^"

"เรามีมากเราก็แบ่งปันเพราะชาวบ้านบางคนเขาก็ไม่กำลังทรัพย์ที่จะซื้อเราให้ได้ก็ให้ไปไม่ได้เดือดร้อนอะไร" ฉันมองย่าด้วยสายตาชื่นชม ย่าสามารถนำผลไม้ในสวนพวกนี้ไปขายได้แต่ท่านไม่ขายท่านบอกว่าท่านขี้เกียจมานั่งนับเงิน

"อัยอยากปีนขึ้นไปเก็บเหมือนตอนที่อัยเป็นเด็กอีกจังเลยค่ะย่า" ฉันแหงนมองขึ้นไปบนต้นเงาะที่มีคนงานในสวนกำลังปืนขึ้นไปเก็บซึ่งต้นก็ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่ฉันเห็นก็เลยอยากขึ้นไปเก็บบ้าง ฉันไม่ได้โม้นะเมื่อก่อนที่ฉันยังเป็นเด็กช่วงนั้นปิดเทอมย่าพาฉันมาอยู่ที่นี่และด้วยความที่ไม่มีเพื่อนฉันก็เลยชอบมาวิ่งเล่นในสวนและฉันมักจะแอบย่าขึ้นไปเก็บผลไม้บ่อยๆจนย่าตามมาเจอ

"อย่านะเดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก" บอมรีบห้ามฉันทันที

"เมื่อก่อนฉันปีนออกบ่อยแกไม่ต้องห่วงหรอกถ้ากลัวฉันตกก็คอยรับฉันให้ดีก็แล้วกัน^^" ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้ารีบปีนขึ้นต้นไม้ทันที พอได้กลับมาอยู่ที่นี่ในบรรยากาศที่คุ้นเคยและอบอุ่นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างลืมเรื่องปวดใจต่างๆได้ และด้วยความที่ฉันกำลังสนุกฉันก็เริ่มปีนขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆจนย่ากับบอมตะโกนขึ้นมาให้ฉันรีบลงมาเพราะกลัวฉันตก

"ยัยอัยลงมาลูกหนูปีนขึ้นไปสูงมาแล้วนะ" ย่าตะโกนขึ้นมาบอกฉัน

"อัยขอเก็บพวงนั้นอีกพวงเดี๋ยวอัยก็จะลงแล้วค่า" ฉันตะโกนลงไปบอกย่าที่แหงนหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงรวมถึงบอมด้วย แต่ด้วยความที่ฉันเหยียบพลาดไปนิดทำให้ฉันไถลลื่นลงมาจากต้นเงาะ

"เห้ย!!!"

"ยัยอัย!!!!"

ตุ๊บ!!!!

"โอ๊ย" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อตัวเองร่วงลงมาจากต้นไม้

"อัยเป็นไงบ้างลูกเห็นไหมย่าบอกแล้วว่าให้ลงมาก็ไม่เชื่อย่า"

"ดื้อจริงๆเลยนะครับหลานคุณย่า" ทั้งบอมทั้งย่าต่างก็มาช่วยประคองฉันให้ยืนขึ้น แต่ทำไมฉันรู้สึกปวดที่ข้อเท้ามันปวดๆเหมือนกระดูกจะร้าวเลย

"โอ๊ะ เจ็บ" พอฉันลงน้ำหนักเท้าก็ปรากฏว่ามันปวดหนักกว่าเดิม

เวลาต่อมา...

"เห็นไหมสนุกจนได้เรื่อง เห้อออออยัยอัยนะยัยอัย" ย่าบ่นฉันไม่หยุดเมื่อกลับมาจากโรงพยาบาล สรุปก็คือฉันได้เข้าเฝือกอ่อนเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ ซึ่งระหว่างนี้ฉันก็คงต้องใช้ไม้เท้าช่วยเดิน

"แล้วแบบนี้เธอจะไปเรียนยังไงล่ะใกล้สอบแล้วด้วย" บอมเองก็บ่น ฉันทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับสภาพไม่กล้าเถียงอะไรออกไป ถ้ามันมีความจะเป็นจริงๆฉันก็คงต้องเรียกแท็กซี่ให้มารับมาส่ง

"เอาเป็นว่าช่วงที่เธอขาเจ็บฉันจะไปรับไปส่งที่มหาลัยก็แล้วกัน" บอมหาทางออกให้ฉันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

"ขอโทษ>บ้านป้าพิมพ์....

"อัยทำไมอัยถึงต้องใส่เฝือกล่ะลูกไปโดนอะไรมา" พอเดินเข้ามาในบ้านป้าพิมพ์ก็รีบเดินมาประคองฉันทันทีโดยมีบอมเดินถือกระเช้าผลไม้ตามหลังมา

"ยัยจอมดื้อตกต้นไม้ครับป้าพิมพ์ผมกับคุณย่าบอกให้ลงก็ไม่ยอมลงสุดท้ายก็พลัดตกลงมาขาพลิกเข้าเฝือกเดือนนึง" บอมฟ้องป้าพิมพ์เรียบร้อยโดยที่ฉันไม่ต้องบอก

"เห้อน้องอัยหนูโตแล้วนะลูกทำอะไรต้องระวังเข้าใจมั้ยอย่าดื้ออย่าซน" ป้าพิมพ์ดุฉันด้วยน้ำเสียงไม่ได้จริงจังอะไรเท่าไหร่

"แล้วนี่จะไปเรียนยังไงล่ะลูก"

"ผมอาสามารับมาส่งยัยจอมดื้อเองครับป้าพิมพ์"

"อื้มมม ดีแล้วถ้าให้ไปเองกลับเองคงจะลำบาก"

ภูผา....

วันนี้ผมกลับบ้านเพื่อมาเอาของต้องใช้แต่พอผมเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงคนคุยกันในห้องรับแขกหนึ่งในนั้นผมจำเสียงได้เป็นอย่างดีซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยเด็กเลี้ยงแกะที่ผมไม่ได้เจอมาสามวันเต็มๆ ไหนบอกว่าไปหาย่าที่บ้านสวนแล้วทำไมมาโผล่ที่บ้านผมได้วะ ผมเดินเข้ามาก็เจอแม่ผมกำลังนั่งคุยอยู่กับอัยวาแล้วก็น้องชายไอ้บาสถ้าให้เดาน่าจะเพิ่งกลับมาจากบ้านคุณย่า

"อ้าวตาภูกลับมาบ้านมีอะไรหรือเปล่า" ดูแม่ถามผมดิ

"ผมกลับบ้านตัวเองไม่ได้หรือไงแม่ก็ถามแแปลก" ผมตอบแม่แต่สายตาจ้องไปที่ยัยตัวร้ายที่นั่งก้มหน้าเล่นมือถือไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

"สวัสดีครับพี่ภู" มีแต่ไอ้บอมที่ยกมือไหว้ผม

"ว่าแต่กลับมามีอะไรหรือเปล่าลูก"

"ผมมาเอาของน่ะเดี๋ยวก็จะกลับคอนโดเลย"

"ไม่นอนที่บ้านสักคืนล่ะตั้งแต่ย้ายไปอยู่คอนโดก็ไม่ค่อยกลับมาให้แม่เห็นหน้าเลยนะ"

"ไม่อ่ะแม่ไม่อยากติดแหงกอยู่บนรถเป็นชั่วโมงๆพรุ่งนี้มีประชุมที่บริษัทด้วยขี้เกียจตื่นเช้านอนคอนโดสะดวกกว่า" ด้วยความที่ผมซื้อคอนโดใกล้บริษัทมันก็เลยทำให้สะดวกในการเดินทางเพราะถ้าอยู่บ้านผมต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะถึงบริษัทเพราะเหตุนี้ผมจึงไม่ค่อยอยากกลับมานอนที่บ้านผมเบื่อรถติด

"งั้นก็ตามใจเราละกัน"

"เอ่อ ป้าพิมพ์คะอัยขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ อัยรู้สึกปวดข้อเท้าสงสัยเดินทางมาเหนื่อยด้วยอยากกลับนอนพัก" ผมรีบมองไปที่ขาของอัยวาทันทีผมเพิ่งสังเกตเห็นว่ายัยนี่ใส่เฝือกที่ข้อเท้า ไปโดนอะไรมาวะ??ผมตั้งคำถามในใจแต่ไม่ได้ถามออกไปเพราะรู้ว่าถ้าถามยัยอัยวาต้องคิดว่าผมเป็นห่วงตัวเองแน่ๆ

"ป้าว่าน้องอัยนอนที่บ้านป้าก็ได้นะลูกกลับไปก็คงไม่มีใครดูแล"

"แต่ว่าอัยเกรงใจค่ะ"

"ฉันว่าเธอนอนบ้านป้าพิมพ์ก็ดีนะอัยเพราะถ้ากลับไปที่บ้านแล้วสองแม่ลูกนั่นแกล้งเธอเธอจะทำยังไงขายิ่งเจ็บอยู่ด้วยจะไปสู้อะไรใครได้ ฉันเป็นห่วงเธอนะ" ผมรู้สึกหมั่นไส้ไอ้บอมโดยไม่ทราบสาเหตุที่ได้ยินมันพูดแบบนี้ซ้ำยังมีส่งสายตาให้กันอีก

"ใช่ๆบอมพูดถูกป้าว่าอัยนอนบ้านป้าก่อนดีกว่าไม่ต้องกลับบ้านตอนนี้หรอกนะลูก"

"แต่ว่าอัย...."

"บอมป้าวานให้เราช่วยอุ้มน้องอัยขึ้นไปข้างบนที"

"ได้ครับป้าพิมพ์"

ผมยืนมองดูไอ้บอมที่กำลังอุ้มอัยวาในท่าเจ้าสาวแล้วพาเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ทำไมผมรู้สึกไม่โอเคก็ไม่เข้าใจ

"ยืมมองอะไรตาภูลืมของก็รีบขึ้นไปเอาซะสิเสร็จแล้วก็รีบกลับเดี๋ยวรถติดนะแม่บอกด้วยความเป็นห่วง" แม่หันมาบอกผมก่อนจะเดินตามสองคนนั้นขึ้นไป