กลลวงร้ายซ่อนรัก

สามวันสามน้ำ

อัยวา....

สุดท้ายคืนนี้ฉันก็ต้องนอนที่บ้านป้าพิมพ์แทน ฉันรู้ว่าทั้งป้าพิมพ์ทั้งบอมเป็นห่วงฉันถ้าฉันกลับไปที่บ้านตัวเองแล้วเกรงว่าจะไม่มีใครดูแล ถามว่าแม่บ้านที่รักและหวังดีกับฉันมีบ้างไหมอันที่จริงก็มีอยู่หลายคนโดยเฉพาะแม่บ้านคนเก่าๆที่เคยอยู่ตั้งแต่สมัยที่แม่ยังอยู่ พวกเขารักและเอ็นดูฉันมากดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กจนโตแต่ถ้ายัยสองแม่ลูกนั่นรู้หรือเห็นแม่บ้านคนไหนทำดีกับฉันดูแลฉันพวกมันสองคนก็จะคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งตลอดบางคนก็ทนไม่ไหวลาออกไปก็มี เพราะแบบนี้ฉันถึงไม่ค่อยเรียกใช้ใครอะไรที่ทำได้ฉันก็จะทำด้วยตัวเองเพราะไม่อยากให้พวกเขาเดือดร้อน

จ๊อก จ๊อก เสียงท้องฉันร้องตอนสี่ทุ่มเหรอเนี่ย สงสัยเป็นเพราะเมื่อตอนเย็นฉันกินข้าวไปได้แค่นิดเดียวนั่นเป็นเพราะมีใครบางคนเอาแต่จ้องหน้าฉันตลอดเวลาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารจนฉันกินอะไรไม่ลงทั้งที่หิวมาก ไม่ต้องถามใครถ้าไม่ใช่ลูกชายคนเดียวของเจ้าของบ้านหลังนี้ เขามองหน้าฉันส่งสายตามาราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่างซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจฉันเรื่องอะไรเพราะเราไม่ได้เจอหน้ากันมาสามวันแล้ว หรือเขาโกรธที่ฉันไปหาย่าโดยไม่บอกเขาก่อนล่วงหน้าแต่ก็ไม่น่าใช่เพราะฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น แต่ก็ช่างเถอะเพราะปกติเขาก็ไม่พอใจฉันอยู่แล้วไม่ว่าฉันจะทำหรือไม่ทำอะไร

ฉันค่อยๆใช้ไม้ค้ำช่วยเดินเดินมาที่ประตูห้องและกำลังจับลูกบิดเพื่อจะเปิดออกไปแต่ยังไม่ทันจะเปิดออกก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ตรงบริเวณหน้าประตูนั่นก็คือป้าพิมพ์กับพี่ภูทำให้ฉันรู้ว่าพี่ภูยังไม่ได้กลับคอนโดตอนนี้มันสี่ทุ่มแล้วทำไมเขายังไม่กลับอีก ตอนแรกฉันคิดว่าพี่ภูกลับไปแล้วเพราะได้ยินเขาบอกว่าแค่จะมาเอาของแล้วก็จะกลับเลย

"อ้าวยังไม่กลับคอนโดอีกเหรอตาภูดึกแล้วนะ"

"ฝนตกหนักขนาดนี้แม่ก็เห็นจะให้ผมกลับยังไง"

"อ่าวเห็นปกติฝนตกฟ้าร้องขนาดไหนเราก็ออกไปโน่นไปนี่ได้นี่"

"อะไรเนี่ยแม่ พูดเหมือนไล่ผมเลย"

"แม่เปล่าไล่ซะหน่อยตอนแรกแม่ขอให้อยู่เราก็ไม่อยู่"

"แม่อยากให้ผมอยู่บ้านไม่ใช่หรือไงผมก็อยู่ตามใจแม่แล้ว จะเอาไงอีกเนี่ยหรือจะให้ผมขับรถฝ่าฝนกลับก็ได้นะ" น้ำเสียงประชดฉันรู้ดีถึงจะไม่เห็นหน้าก็เถอะ

"ทำมาเป็นน้อยใจแม่นะเราตาภู"

"ผมเปล่าน้อยใจซะหน่อยแม่เอาไรมาพูด"

"โอเคโอเคไม่น้อยใจก็ไม่น้อยใจกลับมานอนบ้านบ้างดีอยู่ให้แม่หายคิดถึงหน่อยว่าแต่พรุ่งนี้จะให้แม่ปลุกกี่โมงเห็นว่ามีประชุมที่บริษัท"

"ประชุมตอนสิบเอ็ดโมงแม่มาปลุกผมตอนเก้าโมงก็แล้วกัน"

"ได้ครับลูกชาย ฮ้าววว แม่ชักจะง่วงแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะ"

"แล้วพ่ออ่ะหลับแล้วเหรอ"

"พ่อเราน่ะเหรอทานข้าวเสร็จก็ขึ้นมานอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มเลย ตั้งแต่ภูเข้าไปดูแลบริษัทแทนพ่อพ่อก็นอนเช้าทุกวัน"

"ดีแล้วพ่อแก่แล้วควรจะพักผ่อนเยอะๆ"

"ยังไงแม่ก็ขอบใจนะภูที่กลับมาดูแลกิจการแทนพ่อ"

"มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วป่าวแม่ นี่ก็ดึกละแม่ไปนอนเถอะผมก็จะเข้าห้องนอนแล้วเหมือนกัน"

"ครับลูก ฝันดีราตรีสวัสนะครับ"

ฉันแอบยืนอยู่หลังประตูจนกระทั่งเสียงสนทนาเงียบลง สงสัยป้าพิมพ์กับพี่ภูคงเข้าห้องไปแล้วฉันก็เลยค่อยๆเปิดประตูออกมาเพราะตอนนี้ฉันหิวมากท้องจะร้องอีกรอบแล้ว แต่...

"อะ แฮ่ม"

"พะ พี่ภู!!!" ฉันตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอพี่ภูยืนอยู่หน้าห้องของฉัน

"ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น" พี่ภูยืนกอดอกจ้องหน้าฉัน

"ก็นี่มันดึกแล้วอัยไม่คิดว่าจะเจอพี่ภูหน้าห้อง"

"แล้วออกมาทำไมดึกดื่นจะไปไหน"

"อัยหิวก็เลยจะลงไปอุ่นนมกินค่ะ"

"แล้วจะลงไปยังไง"

"ก็ใช้ไม่ค้ำนี่ไงคะ"

"ลงเองได้??" พี่ภูทำหน้าสงสัย

"ก็พอได้ค่ะก่อนออกจากโรงพยาบาลพี่ๆพยาบาลแนะนำวิธีการเดินขึ้นลงบันไดให้แล้ว"

"แล้วทำไมไม่เรียกแม่บ้านให้เอาขึ้นมาให้จะลำบากลงไปเองทำไม"

"อัยเห็นว่ามันดึกมากแล้วไม่อยากรบกวนพี่แม่บ้านก็เลยคิดว่าจะลงไปทำเองดีกว่า"

"ไม่ต้องลงไปเดี๋ยวจะเอาขึ้นมาให้" ฉันจ้องหน้าพี่ภูทันที ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมที่ได้ยินพี่ภูพูดแบบนี้

"มองหน้าทำไมฉันก็แค่สมเพชก็เลยจะลงไปเอานมมาให้ก็แค่นั้นไม่ต้องคิดว่าฉันเป็นห่วง" สมเพชอย่างงั้นเหรอฟังแล้วมันจุกอกเหมือนกันนะ

"อัยรู้ค่ะว่าพี่ภูไม่มีวันเป็นห่วงอัย ยังไงก็ขอบคุณนะคะแต่อัยคิดว่าอัยลงไปเองดีกว่าไม่อยากรบกวนพี่" ฉันเลิกสนใจคนตรงหน้าแล้วค่อยๆเดินลงบันไดทีละขั้นอย่างช้าๆ

"อวดเก่งเจ็บตัวขึ้นมาอีกก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" พี่ภูพูดไล่หลังแต่ฉันก็ทำเป็นไม่ได้ยิน คำพูดของเขาไม่มีเลยสักครั้งที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีมีแต่คำพูดทำร้ายจิตใจทำร้ายความรู้สึกฉันนับถือใจตัวเองมากที่ทนมาได้ถึงทุกวันนี้

ฉันใช้เวลาอยู่นานพอสมควรกว่าจะเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายซึ่งตอนนี้ฉันทั้งปวดข้อเท้าทั้งหิวแต่ฉันก็ไม่อยากพึ่งพาอาศัยคนใจร้ายที่ยืนมองอยู่ด้านบน ฉันเดินมาถึงห้องครัวเปิดตู้เย็นเทนมใส่แก้วแล้วเอาเข้าไมโครเวฟ ระหว่างที่ยืนรอพี่ภูก็เดินเข้ามาในครัวฉันก็ทำเป็นไม่ใส่ใจไม่สนใจ

"ดื้อนักนะ" พี่ภูเดินมายืนซ้อนหลังแล้วก็พูด

"อัยเปล่าดื้อ"

"เถียงเก่ง"

"อัยเปล่าเถียง"

"เท้าไปโดนอะไรมาทำไมต้องเข้าเฝือก" จู่ๆพี่ภูก็ถามฉันซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้สนใจว่าฉันเป็นอะไรมา

"ตกต้นไม้"

"ตกต้นไม้??"

"ค่ะ"

"ไปทำอีท่าไหนถึงตกต้นไม้ แล้วนี่ต้องใส่เฝือกกี่วัน"

"เดือนนึงค่ะ"

"เดือนนึงเลยเหรอวะ"

"ค่ะ"

"แล้วแบบนี้ฉันจะได้เอากับเธอตอนไหนให้รอเป็นเดือนฉันรอไม่ไหวหรอกนะ" ฉันอึ้งไปในทันทีกับคำพูดของพี่ภูตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะเป็นห่วงฉันซะอีกถึงได้ถามแต่ที่ไหนได้เขาคิดแต่เรื่องบนเตียง ฉันรีบหันไปจ้องหน้าพี่ภูทันทีด้วยสายตาโกรธและไม่พอใจทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธ

"มองหน้าทำไมโกรธ??ไม่พอใจ??" พี่ภูพูดพร้อมกับทำหน้ายียวนใส่

".........." ฉันไม่ตอบพร้อมกับรีบหันหน้ากลับมาทันทีเพราะไม่อยากมองหน้าเขานานกว่านี้

"แต่ไม่เป็นไรถ้าเธอให้ความสุขฉันไม่ได้ฉันไปเอากับคนอื่นแทนเธอก็รู้ว่าฉันต้องการเรื่องบนเตียงมากแค่ไหน"

"พี่จะผิดสัญญากับอัยอย่างงั้นเหรอ??" ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ฉันกล้าถามคำถามนี้กับเขาแต่เป็นเพราะเขาเคยให้สัญญาว่าระหว่างที่ฉันยอมเขาเขาจะไม่ไปนอนกับคนอื่น

"ก็เธอทำให้ฉันไม่ได้ฉันก็ต้องไปหาที่ลงดิ"

"ถ้าพี่จะทำแบบนั้นก็ได้ค่ะเชิญตามสบายเลยเพราะอัยจะถือว่าพี่ผิดสัญญาต่อไปอัยจะไม่ไปหาพี่ที่คอนโดอีก"

"เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ตราบใดที่ฉันยังไม่เบื่อเธอก็ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นฉันเรียกให้มาเธอก็ต้องมา"

"คนใจร้ายคนนิสัยไม่ดีคนเห็นแก่....อื้อออออ" ฉันถูกพี่ภูปิดปากด้วยปากของเขา

จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ พี่ภูจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรงจนฉันหายใจแทบไม่ทัน พอฉันได้สติฉันก็รีบผลักพี่ภูออกแล้วรีบสูดอากาศเข้าปอดทันทีด้วยอาการเหนื่อยหอบ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงเตือนไมโครเวฟดังพี่ภูเอื้อมมือไปเปิดแล้วก็หยิบแก้วนมออกมาจากนั้นก็ยื่นมาตรงหน้า

"อ่ะนมหิวก็กินซะ" ฉันรับแก้วนมมาจากมือพี่ภูเพราะตอนนี้ฉันหิวมาก

"กินให้อิ่มเพราะเดี๋ยวฉันจะได้กินนมเธอต่อ" ฉันแทบจะสำลักนมที่กำลังดื่มเมื่อได้ยินแบบนี้

"ถ้าไม่อยากให้ฉันไปเอากับคนอื่นคืนนี้เธอก็ต้องทำให้ฉันเสร็จอย่าวน้อยสามน้ำ" พี่ภูชู้นิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

"แต่อัยเจ็บเท้าอยู่นะ"

"เจ็บที่เท้าไม่ได้เจ็บตรงนั้นเพราะฉะนั้นอย่าเอามาอ้าง" เขาทำไมเอาแต่ใจแบบนี้ขนาดฉันเจ็บข้อเท้าเข้าเฝือกอยู่เขาก็จะจะทำอย่างงั้นเหรอ

"แต่อัยกลัวว่าเท้าจะเจ็บกว่าเดิมรอให้หายก่อนไม่ได้เหรอ.." ฉันพยายามหาข้ออ้างแม้จะรู้ว่าเขาไม่มีวันยอม

"ฉันบอกแล้วว่ารอไม่ไหวแต่เธอไม่ต้องห่วงว่ามันจะไปกระทบข้อเท้าเธอเพราะฉันมีวิธี" สายตาหื่นกระหายส่งมาทำเอาฉันต้องรีบหลบสายตา

"หลบหน้าทำไม เธอหายไปสามวันเพราะฉะนั้นเธอต้องทำให้ฉันแตกอย่างน้อยสามน้ำ"

"พี่ชักจะหื่นเกินไปแล้วนะ"

"เพิ่งรู้??"

อิพี่นี่หื่นเกินไปนะเอาจริง5555555