อัยวา....
ฉันวางสายจากพี่ภูทันที ที่เขาพูดว่าทำเพราะความสงสารมันทำให้ฉันน้ำตาซึมฉันรู้ว่าคงจะโกรธฉันมากที่ไม่ทำตามที่เขาสั่งเพราะฉันแทบไม่เคยขัดคำสั่งเขาเลยแต่ครั้งนี้ฉันต้องทำ ฉันโทรไปบอกป้าพิมพ์ว่าฉันขอกลับไปนอนที่บ้านซึ่งแปลกมากที่ป้าพิมพ์ไม่ได้ถามหรือว่าอะไรท่านบอกว่าเดี๋ยวท่านจะไปหาฉันที่บ้านแทน
"หายหัวไปตั้งหลายวันทำไมกลับมาในสภาพนี้ล่ะยะนังอัยวา" พอเดินเข้ามาในบ้านก็เจอนังแม่เลี้ยงพอดี ฉันไม่อยากใส่ใจอะไรเพราะตอนนี้ฉันเหนื่อยมากอยากนอนเนื่องจากเมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลย
"ฉันถามทำไมไม่ตอบห๊ะ"
"เธอน่าจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้วนะว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่อยากพูดกับคนอย่างเธอ" ฉันเดินขึ้นมาชั้นบนแต่ยัยแม่เลี้ยงนั่นก็ยังเดินตามมาหาเรื่องไม่หยุด
"นังหมาหัวเน่าแกกลับมาทำไมห๊ะแกรู้ไหมว่าเวลาแกไม่อยู่บ้านบ้านมันน่าอยู่มากขนาดไหน"
"จะหยุดเห่าได้หรือยังถ้ายังฉันจะเอาไม้ค้ำนี่ฟาดปากเน่าๆ เธอ" ฉันหย
