ภูผา....
ผมมองดูรอยดูดที่คอตัวเองอย่างหัวเสียแบบสุดๆที่จนถึงตอนนี้ยังไม่หายสักทีทั้งที่ผ่านมาหลายวันแล้วแล้วหลายวันที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้เจอหน้าอัยวาเลย ไม่รู้ยัยนั่นจะเป็นยังไงบ้างจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่าวะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
"ไอ้ภู" ไอ้บาสเดินหน้าเครียดเข้ามาในห้องทำงานของผม
"มีไรวะ" ผมถามคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"กูเครียดเรื่องพี่สาวกูชิบหายเลยว่ะ"
"เรื่องไรอีกอย่าบอกนะว่าพี่มึงจะฆ่าตัวตายอีก"
"ก็เออดิแต่ตอนนี้ทั้งบ้านไม่มีใครเชื่อแล้ว พี่กูมันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ กูทำไงดีวะมึงช่วยกูคิดหน่อย"
"ไม่รู้เว้ยเพราะนั่นพี่มึงไม่ใช่พี่กูแล้วกูก็ช่วยไรมึงไม่ได้ด้วยมึงไม่ต้องขอให้กูไปคุยอีกนะกูไม่ไป"
"มึงไม่ได้ชอบพี่สาวกูแล้วจริงๆใช่ไหมไอ้ภู" ไอ้บาสมันจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
"เออกูไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่มึงแล้ว" ผมตอบไปโดยที่ไม่ต้องคิดเพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"กูรู้ว่ามึงเสียใจที่พี
