ตอนที่ 2 ฉลองชัยชนะ
1564 Words
หลังจากมณฑลโฉกวงได้ตัวแทนในการไปชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพแล้ว ส่วนมณฑลอื่นๆ ก็ยังมีการแข่งขันประลองยุทธ์เพื่อเฟ้นหาตัวแทนของมณฑลตนเองต่อไปอย่างไม่ลดละเพื่อจะหายอดฝีมือไปชิงตำแหน่งสูงค่านั้น
ณ สำนักเฉินอั่งเปา สำนักฝึกวิทยายุทธ์ชื่อดังแห่งมณฑลป๋ายเหมย โดยมีจอมยุทธ์เฉินเป็นเจ้าสำนัก ทางสำนักฝึกวิทยายุทธ์แห่งนี้ได้มีการแข่งขันการประลองยุทธ์เช่นกันโดยมีจอมยุทธ์ยอดฝีมือมากมายต่างมาร่วมประลองยุทธ์เพื่อจะเป็นตัวแทนของมณฑล บรรยากาศการแข่งขันวันนี้มีความดุเดือด เลือดพล่านและมีจอมยุทธ์บาดเจ็บมากมายจากการประลองยุทธ์ไม่ต่างจากมณฑลอื่นๆ
จอมยุทธ์บางคนเสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ซึ่งขณะนี้ในสนามประลองฝีมือมีจอมยุทธ์ยอดฝีมือสองคนกำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่มีใครยอมใคร หนึ่งในจอมยุทธ์ในสนามประลองฝีมือท่านหนึ่งที่จอมยุทธ์เฉินรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าอย่างบอกไม่ถูก อาจเนื่องด้วยจอมยุทธ์ท่านนั้นพูดจาดูถูก ดูหมิ่นจอมยุทธ์ท่านอื่นที่พ่ายแพ้แก่เขา จอมยุทธ์เฉินจึงได้แต่ภาวนาขอให้เขาได้ขึ้นไปประลองฝีมือกับจอมยุทธ์ท่านนี้ด้วยเพราะตัวเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าฝีมือของจอมยุทธ์ท่านนั้นจะร้ายกาจสักเพียงใด ไม่นานความปรารถนาของจอมยุทธ์เฉินก็เป็นจริงเมื่อคู่ต่อสู้ของจอมยุทธ์ท่านนั้นได้พลาดท่าเสียทีจนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป
เมื่อรู้ผลแพ้ชนะแล้วเขาจึงเดินไปหาท่านอาจารย์ซึ่งเป็นกรรมการในการตัดสินการประลองยุทธ์ในครั้งนี้เพื่อที่จะขอขึ้นไปปราบความเหิมเกริมของจอมยุทธ์ยอดฝีมือท่านนี้ให้จนได้ ไม่มีเสียงคัดค้านจากจอมยุทธ์ท่านใดที่จะไม่ให้เจ้าสำนักขึ้นประลองยุทธ์เพราะตามกติกาไม่มีข้อกำหนดว่า ห้ามเจ้าสำนักขึ้นประลองยุทธ์แต่อย่างใด วันนี้ข้าจะสยบความเหิมเกริมของเจ้าและจะสั่งสอนเจ้าไม่ให้ไปดูถูกใครได้อีก เขารำพันในใจ
"ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นเจ้าสำนักก็ใช่ว่าข้า จะต้องเกรงกลัวอะไรท่านหรอกนะ ข้าจะเต็มที่และจะทำให้เจ้าสำนักอย่างท่านต้องอับอายแก่ลูกศิษย์ของท่านทุกคน" ไม่วายที่เจ้าสำนักอย่างเจ้าสำนักเฉินจะถูกดูแคลน
"นี่เจ้าจะมากไปแล้วนะ บังอาจกล่าวดูหมิ่นท่านเจ้าสำนักของเราได้อย่างไร......"
"โปรดรับการคาราวะจากข้าด้วยจอมยุทธ์หนุ่ม" มีเสียงการคัดค้านจากลูกศิษย์ของเขากับการกระทำที่เขาทำต่อจอมยุทธ์ผู้เหิมเกริม แต่เจ้าสำนักอย่างเขากลับยกโบกมือเป็นสัญญาณแก่ศิษย์ว่าไม่เป็นอะไร
"ข้าน้อมรับการคารวะจากท่าน ท่านเจ้าสำนัก" จอมยุทธ์ผู้เหิมเกริมยิ้มเยาะใส่ลูกศิษย์ของเจ้าสำนัก
ทันทีที่อาจารย์ผู้เป็นกรรมการการตัดสิน กล่าวเริ่มการประลองฝีมือ จอมยุทธ์เฉินก็ไม่รอช้า เขาแสดงฝีมือและกระบวนท่าแส้หวายโลกันต์อาวุธคู่กายของเขาใส่คู่ต่อสู้แบบไม่ยั้งมือด้วยกระบวนท่าที่หาคนจะรับมือได้ เขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถสยบจอมยุทธ์ผู้เหิมเกริมได้อย่างราบคาบ ส่งผลให้ตามร่างกายของคู่ต่อสู้มีบาดแผลฉกรรจ์หลายแห่งจนไม่สามารถที่จะใช้วิทยายุทธ์ได้อีกนาน เมื่อเขาเห็นจอมยุทธ์คู่ต่อสู้นอนครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ข้างสนามประลอง เขาจึงก้าวเดินเข้าไปหาและกล่าวบางอย่างแก่จอมยุทธ์ผู้เหิมเกริมนั้น
"ต่อแต่นี้เป็นต้นไป เมื่อเจ้าต่อสู้หรือประลองยุทธ์ใดๆ กับใครก็ตาม เจ้าห้ามพูดดูถูก ดูหมิ่นน้ำใจคู่ต่อสู้เด็ดขาดและอย่าคิดว่าเจ้าจะเก่งอยู่เพียงผู้เดียว เหนือฟ้ายังมีฟ้า โปรดจำไว้ ปกติข้าจะประลองยุทธ์ด้วยเสียงหัวเราะอย่างสุขใจแต่วันนี้เมื่อข้าได้เห็นการประลองยุทธ์ของเจ้าและได้ฟังคำพูดต่างๆ ของเจ้าที่มีต่อคู่ต่อสู้ ทำให้อารมณ์ขันของข้าหายไปเจ้านี่มันน่านัก" จอมยุทธ์เฉินกล่าวพลางจะฟาดแส้ใส่จอมยุทธ์ผู้นั้นอีกสักทีแต่อีกฝ่ายร้องขอชีวิต หลังจากจอมยุทธ์ผู้เหิมเกริมพ่ายแพ้แก่เจ้าสำนักเงินแล้วก็ไม่มีจอมยุทธ์ท่านใดกล้าขึ้นไปประลองยุทธ์กับเขาอีก ดังนั้นจอมยุทธ์เฉินเจ้าสำนักเงินอั่งเปาจึงกลายเป็นตัวแทนของมณฑลป๋ายเหมยไปเป็นตัวแทนชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพโดยปริยาย
และเวลาไล่เลี่ยกันมณฑลต่างๆ ล้วนได้ยอดฝีมือไปเป็นตัวแทนในการชิงตำแหน่งจ้าวยุทธภพที่จะมีขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ งานเฉลิมฉลองชัยชนะของตัวแทนมณฑลได้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ด้วยอาหารเลิศรสมากมาย อีกทั้งสุราและนารีจากหอนางโลมต่างๆ ของมณฑลได้มารวมตัวกันเพื่อสร้างความสุขให้กับงานเฉลิมฉลองให้มีสีสันสวยงาม สนุกสนานครื้นเครง ขบวนแห่จอมยุทธ์หน้าใสที่เพิ่งได้รับชัยชนะจากการประลองฝีมือถูกแห่ไปรอบๆ มณฑลโดยจะไปหยุดขบวนแห่ที่บ้านของเขา บรรยากาศสนุกสนานมีนางรำนำขบวนช่างสวยสดงดงาม สองข้างทางเดินได้มีชาวบ้านในมณฑลมายืนต้อนรับอย่างเนื่องแน่นพากันกล่าวคำสรรเสริญแก่เขาตลอดทาง
"จอมยุทธ์ปั้นจงเจริญๆๆๆๆๆ" เสียงดังกึกก้องไม่ขาดสาย ขณะที่จอมยุทธ์หน้าใสนั่งบนหลังม้าสีขาวผ่านกลุ่มชาวบ้านที่มาต้อนรับ เขาโบกมืออยู่ตลอดเวลาพร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆ ให้กับผู้คนที่ขบวนแห่ของเขาเดินผ่าน
ขณะที่จอมยุทธ์หน้าใสโบกมือและส่งยิ้มอยู่นั้นคำพูดของคนๆ หนึ่งก็ดังก้องขึ้นในหูของเขา
"แก้มของเจ้าช่างหอมและนุ่มนัก...นัก..." นำเสียงนั้นดังก้องสะท้อน ทำให้จอมยุทธ์หน้าใสต้องสั่นศีรษะแรงๆ 2-3 ทีเพื่อให้เสียงนั้นหายไปและทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติตามเดิม รอยยิ้มหวานๆ จึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าใสๆ อีกครั้ง ขบวนแห่ดำเนินต่อไปจนเดินทางมาถึงทางแยกเข้าบ้านของเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงขบวนแห่อีกหนึ่งขบวนดังขึ้นฝั่งตรงข้าม
"ท่านอา ไม่ทราบว่านั่นเป็นขบวนอะไรเหรอคับ"
"นั่นก็เป็นขบวนแห่จอมยุทธ์ที่ได้ไปชิงจ้าวยุทธภพร่วมกับท่านนั่นแหละคุณชายปั้น"
"ใครกันรึท่านอา"
"นั่นไงมาพอดี" ชายกลางคนชี้นิ้วไปยังจอมยุทธ์หนุ่มบนหลังม้าสีดำที่เพิ่งผ่านทางโค้งตรงมายังบ้านของเขาด้วยเช่นกัน เขาตกใจกับสิ่งที่เห็น
"จอมยุทธ์หื่นน!!..." เขาหลุดปากด้วยความตกใจ
"ไม่ใช่ครับคุณชาย ท่านนั้นชื่อคุณชายไวซ์ หรือวงการยุทธภพเรียกเขาว่า จอมยุทธ์ไวซ์ ผู้รักความเป็นธรรมและสันติครับ"
"รักความหื่นสิไม่ว่า..."
"คุณชายว่าอะไรนะครับ"
"เปล่าหรอกท่านอาแล้วเขามาแห่อะไรที่มณฑลของเราล่ะ เขาเพิ่งได้รับความพ่ายแพ้จากข้าที่มณฑลโฉกวงเองนี่หน่า"
"คุณชายพูดถูก คุณชายไวซ์พ่ายแพ้ต่อท่านแต่เขาสามารถสยบยอดฝีมือของมณฑลเราอีกคนหนึ่งได้ครับ ก่อนหน้าคุณชายจะกลับมาไม่นาน ท่านพ่อของคุณชายเกิดถูกใจในฝีมือการต่อสู้ของเขา และมาทราบข่าวว่าคุณชายได้รับชัยชนะจึงจะถือโอกาสนี้เลี้ยงฉลองให้แก่คุณชายทั้งสองพร้อมกันครับ นับเป็นโอกาสดีจริงๆ" เมื่อจอมยุทธ์หน้าใสได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกห่อเหี่ยวในทันที ท่านพ่อนะ...ท่านพ่อ...ท่านทำอะไรลงไปรู้บ้างไหม เขารำพันในใจด้วยสีหน้าหม่นหมอง
"คุณชาย ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมดูหม่นหมองเช่นนั้น วันนี้เป็นวันดีของท่านนะ"
"หากข้าขอเปลี่ยนใจไม่ขอร่วมการฉลองได้ไหมท่านอา"
"เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ทำไมคุณชายกล่าวเช่นนี้ล่ะครับ"
"ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เลยจะขอท่านอาให้ข้าไปพักผ่อนที่โขดหินแห่งสองเราเถอะนะ เมื่อข้าอาการดีขึ้นจะรีบเข้าไปร่วมงานทันที นะท่านอาถ้าท่านพ่อกับท่านแม่ถามถึงข้าก็บอกพวกท่านว่าข้าไม่สบายเท่านั้นพอ" จอมยุทธ์หน้าใสใช้จังหวะชุลมุนเปลี่ยนเสื้อคลุมกับท่านของเขาและให้ท่านอาขึ้นบนหลังม้าแทนอย่างรวดเร็วด้วยวรยุทธ์ขั้นสูงจนไม่มีผู้ใดสังเกตได้ทันแต่กลับไม่พ้นสายตาจอมยุทธ์หนุ่มที่เป็นต้นเหตุให้จอมยุทธ์หน้าใสหนีจากงานฉลองชัยชนะของเขาไปได้ ทันทีที่เห็นเหตุการณ์จอมยุทธ์หนุ่มก็ทำการเปลี่ยนตัวเช่นเดียวกันก่อนจะรีบสะกดรอยตามจอมยุทธ์หน้าใสทันที ปล่อยให้ตัวหลอกของพวกเขาเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
- Writer
