งานเลี้ยงรุ่นอดีตนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
“ผู้บริหารโรงพยาบาลของเรามาถึงแล้วเหรอครับ” นายแพทย์เชนทักทายเพื่อนสนิท ในสมัยที่เป็นนักศึกษาแพทย์ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก
“ไม่ต้องมาแดกเลยไอ้เวร ขอให้ไปช่วยที่โรงพยาบาลก็ไม่ไป” ภูมินทร์เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้
“จะไปได้ยังไงล่ะ ก็จีบหมอที่โรงพยาบาลอยู่นี่นา สามปีแล้วยังจีบไม่ติดเลย” เชนเอ่ยออกมาด้วยความเศร้าใจ แม้ว่าจะจีบไม่ติด แต่เขาก็ยังพยายามอยู่อย่างนั้น แต่สิ่งที่เขาได้มันก็คือความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามอยู่ที่นั่นยังไงอย่างงั้น
“นี่มันกี่ปีแล้วที่แกพูดอย่างนี้ นี่ยังไม่ติดอีกเลย ฉันว่าแกเลิกพยายามเถอะ แบบนี้เขาไม่เล่นกับแกแล้ว” ภูมินทร์เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ เพื่อนของเขาเป็นเด็กเนิร์ด ไม่ได้หล่อเหลาอย่างเช่นเขา ทำให้ยังไม่มีแฟนสักที แล้วไปจีบคุณหมอที่สวยที่สุดในโรงพยาบาลเลยก็ว่าได้ เขาก็เลยคิดว่าฝั่งของเพื่อนสนิท
