นิกษามองตามปลายนิ้วของเขาอ้าปากค้าง หัวใจสั่นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก แต่เมื่อมองหน้าเขาก็เห็นสีหน้าจริงจังไม่มีแววล้อเล่นของดาเรนเลยแม้แต่น้อย
“จะ…จูบอย่างนั้นเหรอ?”
หญิงสาวหลุดปากถามด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ และเธอก็ต้องเชื่อเมื่อดาเรนตอบรับ
“ใช่สิ แค่จูบเอง ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ตอนท้ายเขาคล้ายกับจะบ่นที่เธอชักช้า
นิกษาเริ่มลนลาน ทำอะไรไม่ถูก
“ตะ แต่…”
“แค่คุณต้องเป็นคนเริ่มน่ะที่รัก” ดาเรนบอกเธออย่างเร่งเร้า แม้จะเห็นความลำบากใจในดวงหน้าของเธอในเรื่องนี้มากกว่าตอนที่เขาสั่งให้เธอคุกเข่าเสียอีก “เร็วสิ ถ้าชักช้าผมเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยนะ”
ตอนท้ายเขาข่มขู่หญิงสาว และเห็นเธอสะดุ้งก่อนจะร้องออกมาในที่สุด
“ฉันจะทำ โอเค ไอ้บ้านี่ อย่าเร่งสิ ฉันจะทำ!”
ดาเรนเลิกคิ้วสูง มองหญิงสาวด้วยสายตาขบขัน “ไม่เคยมีใครเรียกผมว่าไอ้บ้า มาก่อนเลยนะ”
เขาเน้นคำว่า ‘ไอ้บ้า’ ที่เธอใช้เรียกเขา
ตอน
