“คุณ…ฉัน…เราไม่เหมาะสมกัน”
นิกษาเอ่ยออกไปในที่สุด แม้ตอนแรกเกือบจะหลุดปากไปแล้วก็ตามว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว ยังคิดจะรั้งเธอเอาไว้ทำไมกัน!
“อย่าพูดเรื่องนี้ คุณก็รู้ว่ามันฟังไม่ขึ้น” ดาเรนย้ำเสียงหนัก พายุอารมณ์เริ่มก่อตัวเพิ่มมากขึ้น
“ฉัน…” นิกษาเลยได้แต่ก้มหน้า ไม่รู้จะพูดอย่างไร
ใจหนึ่งก็อยากบอกให้มันจบๆ ไปว่าเธอรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว แต่อีกใจก็ไม่อยากพูดถึงอีกแล้ว
คิดภาพคนสองคนที่หวานชื่นและเหมาะสมกันอย่างนั้น นิกษา
ปวดใจจนพูดอะไรไม่ออกทุกครั้ง...
“ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่นิกกี้” ดาเรนย้ำเป็นนัย ดวงตาสีมรกตจ้องมองหญิงสาววาววับ “แต่ผมจะไม่พูดมันขึ้นมาก่อนถ้าคุณไม่พูด”
คุณปู่บอกเขาทุกเรื่องแล้วที่หญิงสาวเข้าใจผิด และเขาจะไม่ยอมพูดมันออกมาก่อนถ้านิกษาไม่ยอมบอกเขา เขาอยากได้ยินจากปากของเธอ เพื่อที่จะได้ปฏิเสธได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่ใช่ให้เธอคิดไปเองแบบนี้
ครั้งนี้นิกษาต้องได้บทเรียน...
