ประกาศิตรักจอมบงการ

บทนำ 1

‘ดาเรน ไวท์’ เคาะปลายนิ้วลงกับโต๊ะเบาๆ ด้วยสีหน้าและท่าทีเบื่อหน่าย แม้อยากจะลุกหนีไปจากที่ตรงนี้มากแค่ไหนแต่เขากลับทำแบบนั้นทำไม่ได้ สุดท้ายจึงได้แต่ถอนหายใจยาวแล้วก้มหน้าลง มองเมินภาพผู้ช่วยของตนเองซึ่งอยู่ภายในห้องติดกัน ซึ่งกำลังทำหน้าที่สัมภาษณ์ผู้เข้าสมัครแทนเขาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งเขาได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดเพื่อสังเกตการณ์ผู้เข้าสมัครทุกคนเอาไว้ ก่อนจะเจอตัวจริงทั้งของเขาและผู้สมัคร

ดาเรนขีดฆ่าใบสมัครที่แนบประวัติของผู้หญิงที่กำลังถูกสัมภาษณ์ทิ้ง ซึ่งก็ถูกขีดฆ่าทิ้งเหมือนกับใบสมัครของอีกสามคนก่อนหน้าจากคนอีกเป็นร้อยที่สมัครเข้ามานั่นแหละ แต่เขายังไม่พอใจกับใครสักคนที่จะเข้ามาเป็น ‘แม่อุ้มบุญ’ ของลูกเขาเลย

‘อย่างน้อยฉันก็อยากได้คนที่ดูดีหน่อย นี่เป็นเชื้อสายทายาทตระกูลไวท์อันเก่าแก่เชียวนะ! ถึงหมอจะบอกว่าของอย่างนี้มันอยู่ที่ดีเอ็นเอ

ทั้งของเขาและของผู้บริจาคไข่ แต่ถึงยังไงคนที่จะอุ้มท้องเด็กที่เกิดจากอสุจิของฉันก็ควรจะหน้าตาดีหน่อยนั่นแหละ!’

ดาเรนก้มหน้ามองจำนวนใบสมัครในมือที่จะต้องสัมภาษณ์วันนี้ ก่อนจะพบว่ามันเหลือคนสุดท้ายแล้ว และเป็นคนสุดท้ายของรอบนี้ด้วย! หากคนสุดท้ายนี้ไม่ผ่าน หลังจากนี้เขาคงต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ เพราะผู้หญิงที่คัดเลือกเอาไว้นั้น...ไม่เหลือใครแล้ว!

ดาเรนเริ่มต้นมองหาแม่อุ้มบุญเมื่อราวๆ สามสี่เดือนก่อนเพราะต้องการเอาชนะผู้เป็นปู่ที่พยายามจะให้เขาแต่งงาน ‘แต่งงานอย่างนั้นเหรอ ปู่ของฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นั่นแหละที่อยากจะให้คนอย่างฉันต้องแต่งงาน!’ …เพราะต้องการทายาทของตระกูลไวท์ แน่นอนว่าปู่คงจะแก่มากเกินไปจริงๆ ถึงได้ไม่รู้ว่าถ้าอยากได้ทายาทเขาก็หาให้ได้โดยที่ไม่ต้อง...แต่งงาน!

ชายหนุ่มส่งสัญญาณไปยังผู้ช่วยของเขาเพื่อบอกว่าคนนี้ไม่ผ่าน ไม่นานคนในห้องติดกันก็แยกย้ายกันไป แล้ว ‘จอร์แดน แมคคินนีย์’ ก็เดินกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าเอือมระอา

“เหลือคนสุดท้ายแล้วนะครับ ถ้าคุณไม่ยอมเลือกใครสักคน คราวนี้ต้องเริ่มใหม่ ซึ่งอาจจะไม่ทันกำหนดเส้นตายหกเดือนของท่านปีเตอร์แล้วนะครับ!”

คำพูดของคนสนิททำให้ดาเรนชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจใน

ทันที ‘ตอกย้ำไปเพื่ออะไรวะว่าฉันจะแพ้พนันแล้วน่ะ!’

“เหลือเวลาอีกตั้งสองเดือน” ดาเรนแย้ง “และถ้าคนสุดท้ายไม่ผ่าน นายต่างหากที่ควรจะพิจารณาตัวเองแล้วล่ะว่าทำไมถึงได้คัดคนไม่เข้าตาฉันมาติดๆ กันแบบนี้”

จอร์แดนเบิกตามองเขาราวกับจะค้อนทว่าดาเรนไม่สนใจ ชายหนุ่มโบกมือให้ผู้ช่วยหนุ่มที่อายุมากกว่าสองปีเป็นอันจบข้อโต้แย้ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ไปเรียกคนสุดท้ายเข้ามาได้แล้ว ไม่แน่ฉันอาจจะถูกใจคนนี้ก็ได้”

“ไม่ก็ไล่ไปไกลๆ เลย คุณเป็นคนบอกเองนี่ว่าไม่เอาเอเชีย” จอร์แดนสวนขึ้นมาทันควัน และเมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของคนเป็นเจ้านายเขาก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อย่าบอกนะว่าไม่ได้ดู สงสัยคงไม่เอาคนนี้ งั้นก็ไม่ต้องสัมภาษณ์อะไรหรอก”

“ไม่ต้อง” คราวนี้ดาเรนกลับห้ามอีกฝ่าย “ดูหน้าหน่อยก็แล้วกัน ยังไงก็มาแล้วนี่ อีกอย่างคนสุดท้ายแล้วด้วย ไม่เสียเวลาฉันไปมากกว่านี้แล้วล่ะ” ตอนท้ายคนเป็นเจ้านายประชดประชันออกมา

แม้จะแปลกใจ ทว่าจอร์แดนก็ทำตามที่เจ้านายหนุ่มต้องการ เขาเดินไปเรียกผู้สมัครคนสุดท้ายซึ่งเป็นสาวเชื้อสายเอเชียที่เขาจำไม่ได้ว่าเป็นประเทศไหน แต่ที่คนนี้หลุดเข้ารอบมาได้เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องของเขาต่างหาก ก็อยากจะช่วยให้เด็กมันได้งานเพราะกำลังลำบากน่ะนะ ถึงจะรู้ว่าไม่น่าจะได้ก็ตามทีเพราะดาเรนก็พอจะมี

ข้อห้ามนิดๆ หน่อยๆ เอาไว้อยู่ แต่เขาก็แอบยัดเยียดคนนี้เข้ามาจนได้เพราะถูกขอร้องมาให้ช่วย เอาเถอะ...อย่างน้อยถึงไม่ได้เข้ารอบแต่ได้ค่าเสียเวลาที่มิสเตอร์ไวท์จ่ายให้ก็ยังถือว่าคุ้มค่าอยู่

ดาเรนเคาะนิ้วกับโต๊ะอีกครั้งเมื่ออยู่เพียงลำพัง ขณะที่ก้มหน้ามองใบสมัครด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย อย่างน้อยอ่านเสียหน่อยเป็นการฆ่าเวลาก็แล้วกัน มหาเศรษฐีหนุ่มคิดในใจ

“นิกษา ดิษกร แอนเดอร์สัน...เชื้อสายไทย สัญชาติอเมริกัน อายุยี่สิบห้า เด็กไปหน่อยยังไงก็คงไม่ผ่านนั่นแหละ แถมอายุแค่นี้ สงสัยไวไฟตั้งแต่ยังเด็ก ถึงได้มีลูกโตห้าขวบแล้วน่ะ!” ชายหนุ่มพึมพำกับตนเอง แล้วเปิดดูประวัติการตรวจโรค ผลการวิเคราะห์จากนักจิตวิทยา และเอกสารอื่นๆ อีกหลายอย่าง แล้วก็เบ้ปาก ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ประวัติแตกต่างจากคนก่อนๆ หน้านอกจากแค่ว่าเธอเป็นเอเชียนเกิร์ล อายุน้อยที่สุดในบรรดาผู้สมัครและยังมีลูกโตตั้งห้าขวบ! จนกระทั่งหน้าสุดท้ายที่เขารู้ดีว่ามีรูปของผู้สมัครติดอยู่ในนั้น ซึ่งทันทีที่เห็นหน้านั้นดาเรนก็เผลอลุกพรวดทันทีด้วยความตกใจ!

...ใบหน้าที่ติดอยู่ในหัวมาตลอดสามสี่เดือน คนที่เขาตามหาตัวมาตลอดนับตั้งแต่วันนั้นกลับไม่เคยเจอเธออีกเลยสักครั้ง! แต่วันนี้เธอกลับเดินเข้ามาหาเขาเอง!

ชายหนุ่มก้าวตรงไปยังจอคอมพิวเตอร์ทันที ภาพที่เห็นคือร่างโปร่งบางที่สูงเพียงปลายคางของเขากำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับจอร์แดน

วงหน้าเรียวรูปไข่เห็นได้ชัดเจนเพราะวันนี้เจ้าหล่อนรวบผมยาวสีดำสนิทขึ้นสูง ดวงตาเรียวยาว เห็นรอยพับสองชั้นสีน้ำตาลใสคู่นั้นดูสงบนิ่งเกินอายุ เธอดูโตกว่าวัยยี่สิบห้าอย่างที่ควรจะเป็น ผิดกับในความทรงจำที่ดูเด็กกว่านี้มาก ดาเรนสบถพึมพำกับตัวเองสองสามคำกับอายุของคนที่เดินเข้ามาหาเขา ชายหนุ่มก้าวพรวดพราดออกไปจากห้องเพื่อไปมองคนๆ นั้นให้เต็มตา และเขาสัญญา เอาเกียรติและทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลไวท์เป็นประกันเลยว่าเขาจะไม่ปล่อยมือจากเธออีกแล้ว!

ดาเรนเปิดประตูพรวดเข้าไป เขาเห็นจอร์แดนแปลกใจจนลุกขึ้นยืน ส่งผลให้ร่างเล็กที่อยู่ในชุดแสคยาวเหนือเข่าสีเปลือกไข่ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาทางเขาบ้าง แล้วดวงตาเรียวสวยที่ดูเย็นชาของเธอก็เบิกกว้างอย่างตกใจ ขณะที่ดาเรนคลี่ยิ้มกว้างด้วยความสะใจ

‘ดี! อย่างน้อยยายนี่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันประสาทเสียด้วยการแกล้งทำเป็นความจำเสื่อม!’

“คุณ…” เธอจ้องมองเขาอย่างตกใจ ขณะที่เขาก็ยิ้มกว้างใส่เธอมากขึ้น

“จอร์จ” เขามองเลยไปยังผู้ช่วยซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง “ฉันเลือกคนนี้!”

คำประกาศของเขาทำให้ทั้งสองคนในห้องสะดุ้งวาบ โดยเฉพาะหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องที่หน้าซีดเผือดมากยิ่งขึ้น

ใครจะคิดว่าผู้ชายที่เธอ ‘พลาดท่าเสียที’ ไปมีอะไรด้วยเมื่อสามสี่เดือนก่อนกลายมาเป็นทางรอดเดียวของเธอในตอนนี้ แถมเธอที่อุตส่าห์หนีหายไปจากที่นั่นเพื่อลืมความทรงจำบัดซบนั่นกลับต้องมาเจอคนที่สร้างมันขึ้นมา...แล้วยังมีหน้ามาสมัครเป็น ‘แม่อุ้มบุญ’ ของเขาอีกด้วย!

ไม่เอา!

ไม่เอาเด็ดขาดเลย!

หญิงสาวคิดแล้วทำท่าจะหนีทันควัน แต่กลับถูกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องจับต้นแขนเล็กแล้วบีบเอาไว้แน่น พร้อมกับที่เขาก้มหน้าลงกระซิบลงข้างหูของเธอ

“ไอ้เรื่องมีลูกน่ะ...ผมรู้นะว่าคุณโกหกในใบสมัคร” เพราะผู้หญิงที่เป็นสาวพรหมจรรย์จะไปมีลูกโตสี่ห้าขวบเหมือนในใบสมัครได้ไงในระยะเวลาแค่สามสี่เดือนนั่น! “ส่วนเรื่องมีสามีน่ะ...” เขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง “ผมยินดีรับตำแหน่งนั้นด้วยความเต็มใจนะ ถ้าคุณจะไม่คิดหนีไปอีกน่ะ!”

“ฉัน…”

“ไม่ต้องเถียงหรอก และคุณคงจะรู้ว่าหลังจากนี้คุณหนีไม่ได้อีกแล้ว”

“…”

“เงินค่าตัวก็ยังไม่ได้ หนีไปแบบนี้ลูกค้าแสนดีอย่างผมก็เสียใจแย่สิ!”

เธอหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย ผสมกับอดสูตัวเองเป็นที่สุด หลายครั้งที่นึกอยากทำร้ายร่างกายคนตรงหน้า แต่เพราะไม่ได้มีนิสัยอย่างนั้น แถมยังมีเรื่องอื่นให้คิดอีกมาก เลยได้แต่พยายามปลงให้ตก พอเริ่มดีขึ้นทำไมต้องมาเจอกับคนตรงหน้าด้วยก็ไม่รู้

ฝันร้ายคนนั้น...

“ฉันไม่ได้ขายตัว!” หญิงสาวกัดฟันบอกเขาเสียงเข้ม พยายามสลัดมือให้หลุดจากอีกฝ่าย แต่เขากลับจับเอาไว้แน่นมากยิ่งขึ้น

“แต่คืนนั้นคุณขายนะที่รัก จะขายอีกผมก็เต็มใจซื้อ คราวนี้จะเลือกให้เป็นแม่ของลูกเลย”

น้ำเสียงเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่าทำให้เธอยั้งมือไม่อยู่ นิกษาตวัดมืออีกข้างที่ยังถือกระเป๋าใบเล็กในมือฟาดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าทันที!

เพียะ!

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ขายตัว! คืนนั้นฉันเองก็ถูกหักหลัง! ทำไมไม่ทำให้เรื่องบ้าๆ นั่นจบไปซะ!” ตอนท้ายเธอจ้องมองเขาอย่างแข็งกร้าว หากมีความอ้อนวอนอยู่ในนั้น

ดาเรนตัวแข็งทื่อ เป็นครั้งแรกที่เขาโดนตบจากผู้หญิงสักคน ตลอดระยะเวลาสามสิบสองปีที่ผ่านมา มีแต่คนวิ่งเข้าหา ไม่เคยมีใครหนี และยิ่งไม่เคยมีใครทำร้ายเขาแบบนี้...

แม้จะสงสัยว่าอะไรคือ ‘ถูกหักหลัง’ แต่ตอนนี้เขาสนใจเธอมาก

กว่า!

ชายหนุ่มหลุบเปลือกตามองคนตัวเล็กกว่า เห็นท่าทีแข็งนอกแต่อ่อนในของเธอแล้วถอนหายใจยาว

“ก็เพราะรู้น่ะสิว่าอะไรเป็นอะไร ถึงได้ตามหาและจะรับผิดชอบน่ะสิ” เขาไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าคืนนั้นเธอโดนวางยา แถมเธอไม่เคยมีใคร พรหมจารีที่มีก่อนหน้าก็ถูกเขานี่แหละเป็นคนทำลายไปแล้ว ความรู้สึกผิดเลยยิ่งเพิ่มพูนเมื่อหลังจากนั้นพบว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้เสียหาย แต่เห็นหน้าเชิดหยิ่งเหมือนไม่แยแสก็เลยอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด

‘ทั้งๆ ที่ฉันถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่แม่นี่กลับสบายดีแล้วมีหน้าโกหกหลอกลวงว่ามีลูกมีสามีแล้ว! ยิ่งคิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดชะมัดเลย!’

คำพูดยอมรับกลายๆ ของเขาทำให้คนที่มีท่าทีแข็งกร้าวถึงกับผงะ และรู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาในชั่ววินาทีนั้น ดาเรนไม่สนใจท่าทีของเธอ หันไปทางจอร์แดนแล้วสั่งเสียงเข้มว่า

“บอกพวกเอเจนซี่ว่าฉันเลือกมิสแอนเดอร์สัน จ่ายเงินให้พวกเขาไปแล้วบอกว่าฉันเลิกอยากทำลูกด้วยวิธีทางวิทยาศาสตร์แล้ว”

จอร์แดนหน้าเหลอด้วยความตกใจ “แต่เรื่องทายาทของตระกูลไวท์...”

คราวนี้สีหน้าของดาเรนหงุดหงิดขึ้นมาในทันที “ก็ต้องทำแบบธรรมชาติแทนน่ะสิ!”

“หา!”

“เจอคนที่ถูกใจแล้ว จะหาแม่อุ้มบุญไปทำไม หาเมียเลยดีกว่า มั่นใจได้ด้วยว่าอย่างน้อยลูกเกิดมาต้องหน้าตาดีมากแน่ๆ”

จอร์แดนกะพริบตาปริบๆ เพราะตามคนเป็นเจ้านายไม่ทัน ขณะ

ที่หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นดูเหมือนจะได้สติ เธอสะบัดแขนอีกครั้งแต่กลับไม่หลุด จนได้แต่ร้องประท้วงด้วยความฉุนเฉียว

“ใครจะไปเป็นเมียนายไม่ทราบ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

คราวนี้ดาเรนก้มหน้าลงมองคนที่เขาควานหาตัวมานานพร้อมกับแสยะยิ้มกว้างใส่หญิงสาว ก่อนจะพูดใส่หน้าเธอด้วยน้ำเสียงเชิดหยิ่ง และเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด

“ก็คุณไงล่ะคุณผู้หญิง...แล้วบอกไว้ก่อนนะว่านี่ไม่ได้ขอร้องสักนิด...แต่เป็นคำสั่ง!”

คนได้รับคำสั่งเบิกตากว้าง ได้แต่ตัวแข็งค้าง ขณะที่สมองเหมือนจะคิดอะไรไม่ออก ในหัวมีแต่คำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา

นี่มันอะไรกัน?!