“อะ..อะ...อะ...” เธอเจ็บจนแทบขาดใจ น้ำตาไหลพราก กายสั่นสะท้าน ทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮือ...นายหัว...บัวเจ็บ”
“เจ็บเหรอ...เธอจะเจ็บเท่าฉันได้ไง!” เธอยิ่งร้องบอก เขาก็ยิ่งตะบี้ตะบันทิ่มแทง หากเป็นมีดก็คงจะทะลุร่างเธอไปแล้ว
แต่ดุ้นเนื้อของเขาในเวลานี้ ก็คงไม่ต่างจากมีดสักเท่าไหร่นัก เพราะมันทั้งจ้วงแทงและกรีดหัวใจเธอจนเลือดไหลเป็นทาง...
“อะ...” ความรุนแรงร้ายกาจที่เขาสาดใส่เธออย่างไร้สติแบบต่อเนื่องนานเกือบสามสิบนาที ทำให้เธอเริ่มรับไม่ไหว หัวใจที่เต้นเร็วเกินปกติมาหลายนาที ทำให้เธอช็อคตาค้าง ร่างเกร็ง
“หึ...เป็นอะไร...นี่” เขาจับใบหน้าเธอแล้วเขย่า “บัว เป็นอะไรห๊า...นี่...อย่ามาลูกไม้นะ”
เขาเรียกเท่าไหร่ เธอก็ยังนอนตาค้างแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เขาตกใจหน้าซีด ขยับตัวออกจากเธอ จับแก้มจับคอแล้งเขย่าร่างเธออีกครั้ง
“บัว! ตื่น! บัว! อย่าทำอย่างนี้นะ ไม่นะบัว” หัวใจเขาแทบจะหยุดเต้น
