น้ำแข็งไม่แล้งน้ำใจเธอใช้ส้อมจิ้มชิ้นอื่นและยื่นไปตรงหน้าไมล์ ตรงกับโพรงปากเขาเมื่อเขามานั่งข้างๆบนเก้าอี้อีกตัว เป็นการบอกเขาว่าเธอมีน้ำใจแบ่งและป้อนอาหารให้เขาได้กินเช่นกัน ทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติของคนที่หิวโซแต่มีน้ำใจ เพียงไม่นานจานใหญ่ที่น้ำแข็งถือก็ว่างเปล่าเมื่อเธอพลัดกินเองและป้อนให้ไมล์ได้กินด้วยอย่างไม่ขาดปาก
“อุ้ย! คุณๆทำอะไรกันค่ะ”
“พี่จันทร์นั่นเอง น้ำแข็งหิวมากค่ะ แต่ตอนนี้อิ่มแล้ว” ไมล์ยื่นแก้วน้ำให้ น้ำแข็งได้ดื่มส่วนตัวเขารับแก้วน้ำมาจากน้ำแข็งและเดินไปรินน้ำเองที่ตู้เย็นใหม่เมื่อน้ำแข็งดื่มน้ำในแก้วจนหมด เมื่อท้องอิ่มกองทัพก็เคลื่อนขบวน น้ำแข็งและไมล์เดินจูงมือกันออกไปสู่งานที่ลานด้านนอก และกว่าทุกอย่างจะลุล่วง น้ำแข็งและไมล์ได้กลับไปพักผ่อนจริงๆก็ปาเข้าไปสามทุ่ม
ไมล์ที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ มองร่างบางที่ถอดเพียงรองเท้า ระบบการหายใจสม่ำเสมอเธอหลับไปแล้วนั่นเอง ไมล์
