“เรากับพี่น้ำแข็งไม่ใช่พี่น้องที่เกิดจากพ่อแม่คนเดียวกัน เราสองคนรู้จักกันเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นพี่น้ำแข็งน่าจะสิบขวบ ส่วนเราห้าหกขวบเราพึ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดกับแม่ แม่เราจนมาก ต้องทำงาน เลยไม่มีเวลาดูแลเรา วันนั้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน แม่ไม่อยู่ ไม่ได้กลับมาบ้านสองวัน เราหิวมาก เลยเดินออกจากบ้านขัดคำสั่งแม่แต่ที่เราทำแบบนั้นตอนนั้นเราจำได้ว่าเราหิวมากและเราจำได้ไม่ลืม เราเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงบ้านของพี่น้ำแข็ง กลิ่นขนมหอมลอยแตะจมูกมาเลย เราเลยปีนรั้วเข้าไปเพราะความหิว ป้านันกับพี่น้ำแข็งกำลังนั่งทำขนมกันอยู่ พอเห็นเราทั้งสองก็แค่ไถ่ถามว่าเรามาจากไหน พอได้ความและรู้ว่าเราไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน พี่น้ำแข็งจึงหาข้าวหาน้ำ จัดขนมให้เรากินอย่างเต็มที่ และตั้งแต่วันนั้นเราก็ไปหาพี่น้ำแข็งทุกครั้งที่เราหิว ตามที่พี่น้ำแข็งบอกไว้ ถ้าหิวก็ให้มาหาอะไรกินที่นี่ได้เลย จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ผ่า
