ไม่เลย...เบนพยายามตอบตัวเอง เพราะผู้หญิงคนนั้นคือต้นเหตุที่ทำให้มาเรียสต้องตาย
แต่คำถามที่เขาตกใจ นั่นคือเขาเกลียดพลอยพิชญาจนอยากให้เธอแดดิ้นไปต่อหน้าจริงล่ะหรือ
“เบนคะ”
ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนหันไปตามเสียงเรียกซึ่งดังมาจากมุมมืดของระเบียง ดารินในชุดนอนผ้าซาตินเนื้อบางเบาก้าวออกมา เบนแสดงสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่นอน
“คุณดี้ยังไม่นอนอีกหรือครับ นี่มันก็ตีสองแล้ว”
เขาถามขณะร่างอรชรในชุดนอนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“ดี้นอนไม่หลับ ยังไม่ค่อยชินกับอากาศที่นี่สักเท่าไหร่ กลางวันเหมือนกลางคืน แต่ที่สำคัญมากกว่านั้น...ดี้เป็นห่วงคุณค่ะ เบน”
“ห่วงผมหรือครับ? ผมเสียอีกที่ต้องขอโทษคุณกับแจเร็ดเพราะไม่ได้อยู่ร่วมทานอาหารด้วยตลอดมื้อค่ำ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ...ว่าแต่มันเป็นจริงอย่างที่ดี้บอกคุณใช่ไหมคะ?”
ดารินก้าวเข้าไปใกล้และเอียงคอรอฟังคำตอบ เธอยิ้มเมื่อเบนพยักหน้า
“ครับ...คนงานของ
