“คิดมากไปหรือเปล่าครับ คุณพลอย...ทำไมยังคิดเรื่องชนชั้น ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะหมดสมัยไปนานแล้ว คนเราทุกคนเท่าเทียมกันนะครับ”
“พลอยไม่กล้าค่ะ”
“มานี่ครับ...เก็บถุงนี่ไว้ก่อนแล้วออกไปข้างนอกกับผม”
แจเร็ดดึงถุงในมือหญิงสาวแต่เธอคว้ากลับ
“อย่าเลยค่ะคุณแจเร็ด มันไม่เหมาะสม”
พลอยพิชญายื้อถุงในมือไว้ขณะที่แจเร็ดก็พยายามดึงมันกลับ ต่างคนต่างดึงกันไปมากระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ฉันนึกว่านายหายไปไหน แจเร็ต”
ทั้งสองหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวลึก เบนยืนอยู่ที่ประตูและมองมายังมือของชายหนุ่มหญิงสาวซึ่งยังถือถุงอยู่ด้วยกัน
“อ้าว! เบน ฉันตั้งใจเข้ามาชวนคุณพลอยไปนั่งกินอะไรด้วยกันข้างนอก ดูซี เธอดื้อมากไม่ยอมออกไป”
แจเร็ดตอบ พอเบนก้าวเท้าเข้ามาพลอยพิชญาก็รีบลดมือที่กุมถุงขยะลงข้างตัว เธอไม่กล้าสบนัยน์ตาคู่นั้นที่แอบซ่อนความกร้าวดุเอาไว้
“ว่ายังไงล่ะพลอยพิชญา เพื่อนฉันเขาอุตส่าห์เข้ามาชวนเธอถึงที่นี่ยังจะ
