บทที่ 12
ดารินตัวชา หญิงสาวราวกับหมดความรู้สึกไปชั่วขณะ ปากของเธอระริกสั่น แม้แต่มือก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอีกไม่ไหวในขณะฟังพลอยพิชญาพูดต่อ
“เขาบังคับให้พลอยทำงานทั้งวัน พลอยกลัวเหลือเกิน ดี้”
พลอยพิชญาแสดงสีหน้ากังวล ดารินครุ่นคิดก่อนจะเสนอความเห็นออกมา
“พลอย...แต่ดี้จะช่วยพลอยไปจากที่นี่ได้ยังไงล่ะ...หรือว่า... เอาอย่างนี้ซี”
ดารินกุมมือเพื่อนสนิทเอาไว้ “ถ้าจะให้ดี้พาพลอยออกไปตอนนี้คงเป็นเรื่องยาก ดี้อยากให้พลอยอดทนอยู่ที่นี่ก่อนแล้วดี้จะกลับมาช่วยพลอยทีหลัง ช่วงเวลานี้ดี้อยากให้พลอยทำดีกับเขา เผื่อว่าเขาจะเห็นใจบ้าง”
พลอยพิชญาเงียบไปหลังรับฟังความเห็นจากเพื่อนของเธอ รอคอยเช่นนั้นหรือ...เธออาจรอคอยได้ แต่กลัวว่าร่างกายจะทานทนกรำงานต่อไปไม่ไหว และที่สำคัญเธอก็อยากกลับบ้านใจแทบขาด
”ดี้...ตอนนี้พลอยคิดถึงพ่อกับแม่มากที่สุด ตอนแรกที่พลอยมาที่นี่พลอยบอกท่านว่าจะมาแค่อาทิตย์เดียว แต่
