พลอยพิชญาร้องออกมาแต่ไม่เต็มเสียง ร่างเล็กถูกกระชากให้เดินตามเขาลงบันไดก่อนชายหนุ่มจะพาหญิงสาวออกไปทางหลังบ้าน เบนผลักเธอเข้าไปในรถจิ๊ปคันเก่าและพารถพุ่งทะยานออกไปจากที่นั้นในทันที
“เบน!...แจเร็ดล่ะ คุณทิ้งเขาไว้แบบนั้นเขาต้องสงสัยแน่ ๆ ว่าคุณกำลังจะทำอะไร”
“อย่ามาทำเป็นอวดรู้!” เขาตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์
“แจเร็ดเข้าใจดีว่าผมมีธุระด่วนอยู่บ่อย ๆ ทีนี้ก็มีแต่เรื่องของผมกับคุณเท่านั้น”
“ฉันจะแจ้งตำรวจ ฉันจะบอกให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเจ้าของบริษัทแปรรูปอาหารทะเลของนอร์เวย์น่ะป่าเถื่อนแค่ไหน!”
“เชิญเลย! ถ้าคิดว่าจะมีชีวิตหลุดออกไปบอกใคร ๆ ได้ บางทีคุณอาจไม่มีโอกาสได้บอกใครเลยแม้แต่ตัวของคุณเอง!”
เสียงตะโกนลั่นทำให้พลอยพิชญาเงียบกริบ เธอกลั้นน้ำตาไม่อยู่และสะอื้นไห้ไปตลอดทาง แต่ดูเหมือนเบนไม่สนใจ เขาขับรถไปตามเส้นทางขรุขระมุ่งไปท้ายเกาะ ที่ที่เงียบเหงาและเปล่าร้างผู้คน
พลอยพิชญาถูกกระชา
