บทที่ 13
“เบน...ฉันเกลียดคุณ...อ๊า”
พลอยพิชญาร้องแทบไม่ออกเมื่อแผ่นหลังโค้งถูกดันด้วยอกแกร่ง เขาถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองให้พ้นจากกายกำยำอย่างลวก ๆ ดันเธอไว้แนบชิดและถูไถความเป็นชายที่ผงาดขึ้นมากับบั้นท้ายงอนงาม
“เกลียดผมแค่ไหนกัน...ไม่หรอก...คุณไม่มีวันเกลียดผมได้ พลอยพิชญา”
ชายหนุ่มไล้เลียไปบนขมับ และผิวแก้มใส หญิงสาวหลับตาไม่อยากรู้ถึงความร้อนระอุของร่างใหญ่กำยำที่กำลงแผดเผาเธอด้วยความโกรธแค้น ลมหายใจหนักขอเบนเป่าอยู่บนไรผม ริมฝีปากคลึงขยี้ไปตามสันกรามเล็กและลำคอ
หญิงสาวมีอาการกระตุกเมื่อมือหนาแทรกเข้าไปกอบกุมทรวงสวยที่ถูกดันจนบีบบี้กับผนัง เขาจับมันและเคล้นคลึงรุนแรง วนปลายนิ้วแกร่งไปบนติ่งเนื้อสีชมพูจัดบนยอดถันพร้อมกันนั้นก็ดันความแข็งขึงเสียดสีอยู่ตรงบั้นท้ายงอนงาม
เขาแสดงความป่าเถื่อนกับเธอ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าและกำลังจะรุกล้ำโดยไม่มีการเล้าโลม น้ำตาของหญิงสาวถั่งออกมารดแก้มเมื
