รังรักมาเฟียร้าย

ตามเฝ้า

มหาวิทยาลัย

โทมัสขับรถมาจอดที่หน้าคณะของมารีน่า ชายหนุ่มมักจะมารอที่นี่เป็นประจำเพื่อที่จะได้เจอกับหญิงสาว ทั้งสองคนรู้จักกันครั้งแรกในงานเลี้ยงวันเกิดรุ่นพี่ของเธอ ซึ่งรุ่นพี่คนนั้นเป็นเพื่อนกับโทมัสนั่นเอง

"มื้อเย็นวันนี้คุณโทมัสมีนัดทานข้าวกับลูกค้านะครับ" 'ไมเคิล'บอดี้การ์ดหนุ่มช่วยทบทวนตารางงานของเจ้านาย

"ฉันไปทันอยู่แล้วน่า อีกอย่างนายไม่ต้องมาเพ่นพ่านอยู่แถวนี้กลับไปได้แล้ว จะให้มารีรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันมีบอดี้การ์ดคอยตามประกบอยู่แบบนี้" โทมัสพูดพลันชะเง้อมองไปยังตึกคณะ เพราะเกรงว่ามารีน่าจะเดินออกมาเสียก่อน

"ถ้าคุณโทมัสคิดจะจริงจังกับคุณมารี วันหนึ่งเธอก็ต้องรู้เรื่องธุรกิจของเรา แล้วเธอก็ต้องเข้าใจด้วยว่าคุณจำเป็นที่จะต้องมีบอดี้การ์ดคอยดูแล"

"นั่นมันก็เรื่องในอนาคต ตอนนี้ให้ฉันทำให้มารียอมมีลูกให้ฉันก่อน พอฉันได้ขึ้นเป็นหัวหน้ากลุ่มมาเฟียเมื่อไหร่ ฉันจะบอกความจริงกับมารีเอง"

"แล้วเธอจะยอมมีลูกให้ง่ายๆ เหรอครับ?" โทมัสยกยิ้มมุมปากเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มถามเช่นนั้น ความจริงเขาไตร่ตรองเรื่องนี้มาอย่างดีแล้ว

"ฉันรู้จักมารีมาเกือบปีแล้ว ฉันพอจะมีข้อเสนอดีๆ ให้เขาอยู่บ้าง นายกลับไปได้แล้ว" ไมเคิลมีสีหน้าหนักใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมทำตามคำสั่งของเจ้านาย เขาเดินกลับไปขึ้นรถของตนเอง และขับออกจากหน้าคณะของมหาวิทยาลัยไป

เป็นจังหวะที่มารีน่าเลิกเรียนพอดี หญิงสาวเดินลงมาจากตึกพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคน โทมัสจึงเอ่ยเรียก

"มารีครับ..."

"อ้าว คุณโทมัส มาทำธุระแถวนี้เหรอคะ?" มารีน่าทักทายชายหนุ่ม เขายิ้มกริ่มขณะที่กำลังยืนพิงประตูรถอยู่

"เปล่าครับ ผมตั้งใจมาหามารีโดยเฉพาะ ว่าจะชวนไปทานข้าวแล้วก็ไปส่งที่บ้านครับ" เสียงนุ่มนวลรวมถึงคำพูดหว่านเสน่ห์ทำให้มารีน่าฉีกยิ้มกว้าง เธอหันไปหาเพื่อนสนิททั้งสอง

"คุณโทมัสน่าจะโทรมาก่อนนะคะ วันนี้มารีต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปด้วย" มารีน่าปฏิเสธออกไป ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกดีใจที่ต้องไปงานเลี้ยง เพราะความจริงแล้วตนไม่อยากไปไหนมาไหนกับโทมัสตามลำพัง

"แย่จังเลยนะครับ งั้นต่อไปผมจะจองคิวมารีไว้ล่วงหน้าเป็นเดือนเลย" เขาพูดติดตลก

"แหม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"ผมล้อเล่นครับ แต่ก่อนที่คุณจะไปกับเพื่อน ผมขอคุยธุระส่วนตัวสักครู่ได้ไหมครับ?"

"เอ่อ..." มารีน่าหันไปหาเพื่อนทั้งสอง

"ตามสบายเลยมารี เดี๋ยวเพียวกับทามจะไปนั่งรอที่ม้านั่งตรงนั้น แต่ให้แค่ห้านาทีนะคะคุณโทมัส" เพียวไม่ลืมที่จะพูดหยอกโทมัส หล่อนส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม จากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับทาม

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"มีเรื่องสำคัญมากครับ" เขาแสดงสีหน้าจริงจัง และจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่กำลังบ่งบอกความรู้สึกมากมาย

"แล้วคุยตรงนี้ได้ไหมคะ?"

"ได้สิครับ คุยตรงไหนก็ได้ขอแค่มีมารี" โทมัสหยอดคำหวานอีกครั้ง แววตาของเขาเอาแต่จ้องมองจนมารีน่ารู้สึกประหม่า

"งั้นก็พูดได้เลยค่ะ"

"มารีครับ...เรารู้จักกันมาเกือบปีแล้ว ผมคอยแวะมารับมาส่งมารีตลอด แล้วผมก็เชื่อว่ามารีคงจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมารี เมื่อคืนผมนอนคิดทั้งคืนเลยนะครับ ผมไม่อยากคุยทางโทรศัพท์ก็เลยมาคุยกับมารีที่นี่" ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องมองใบหน้าสวยด้วยอารมณ์เสน่หา

"คุณโทมัสจะพูดอะไรกันแน่คะ?" มารีน่ารู้สึกประหม่า เธอก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาเขา

"มารีครับ...เป็นแฟนผมนะครับ" และแล้วหญิงสาวก็อึ้งไป ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ยืนตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าอยู่ๆ โทมัสจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองไม่ได้พูดคุยเรื่องการเป็นแฟนกันเลย

"..." หญิงสาวครุ่นคิด เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบออกไปอย่างไร แต่ที่แน่ๆ เธอจะไม่มีทางตอบตกลงเป็นแฟนเขา เพราะไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่โทมัสเช่นคนรักเลย

"แต่ผมไม่ได้เร่งรัดอะไรขนาดนั้นนะครับ หมายถึงว่าผมก็ต้องการคำตอบนั่นแหละ แต่ผมให้เวลามารีคิดสักสองสามวัน หรือมากสุดก็อาทิตย์หนึ่งก็ได้ แล้วมารีค่อยให้คำตอบกับผม"

"มันไม่เกี่ยวกับเวลาในการตัดสินใจหรอกนะคะ" ใบหน้าสวยราบเรียบ ลึกๆ ยิ่งลำบากใจ

มารีน่าคิดมาตลอดว่าโทมัสเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง และหากเธอปฏิเสธออกไปตอนนี้ อาจจะทำให้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนต้องสั่นคลอน

"ถ้าเราเป็นแฟนกัน ผมจะเล่าเรื่องธุรกิจครอบครัวของผมให้มารีฟังมากกว่านี้ ผมจะซื้อรถให้ขับ ผมจะให้มารีอยู่อย่างสบาย ให้ทุกอย่างที่มารีต้องการ ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย ผมจะเป็นแฟนที่ดีแล้วก็ดูแลมารีให้ดีที่สุด"

มันช่างเป็นคำพูดหว่านล้อมที่น่าติดกับดัก แต่ก็ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องการสิ่งนี้มากกว่าความรัก มารีน่ารู้สึกหนักใจ

"มารีคงต้องขอเวลาคิดดูก่อน แต่คุณโทมัสอย่าคาดหวังอะไรมากเลยนะคะ เพราะมารีเห็นคุณเป็นเพื่อนที่ดีตลอดมา" โทมัสมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขาเสียใจเล็กน้อยกับคำพูดของหญิงสาว แต่ก็ยังคงคาดหวังว่าเธอจะตอบตกลงเป็นแฟนกัน

"ผมหวังว่ามารีจะตอบตกลงนะครับ"

"มารีต้องไปแล้ว ขอตัวนะคะ" เพราะไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ มารีจึงตัดบทและหมุนตัวเดินไปหาเพื่อนทั้งสองคน

โทมัสมองตามหลังร่างกะทัดรัดด้วยแววตาผิดหวัง จากนั้นชายหนุ่มจึงเปิดประตูขึ้นรถและขับออกไปทันที

ภาพที่มารีน่าและโทมัสยืนคุยกันเมื่อครู่อยู่ในสายตาของเซบาสเตียนตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งถึงตอนนี้ ชายหนุ่มตั้งใจมาหาหญิงสาวแต่กลับต้องเจอเรื่องที่น่าทึ่ง

เซบาสเตียนไม่เคยรู้มาก่อนว่ามารีน่าและโทมัสรู้จักกัน และดูเหมือนทั้งสองคนจะสนิทสนมกันมากด้วย ชายหนุ่มกำมือแน่นเพราะความโกรธแค้น ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังมารีน่าที่กำลังพูดคุยกับเพื่อน ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินไปขึ้นรถคันหนึ่งและขับออกไป

"คุณเซบครับ ถ้าสองคนนั้นสนิทสนมกันถึงขั้นเป็นแฟนกัน..."

"ไม่ต้องพูด! ขับรถตามไป ฉันอยากรู้ว่ามารีจะไปไหน" เซบาสเตียนพูดเสียงดุ เจมส์จึงทำตามคำสั่งของเจ้านาย โดยขับตามรถยนต์คันนั้นไป

@ร้านอาหาร

มารีน่าเดินเข้ามาภายในร้านอาหารพร้อมกับเพียวและทาม ขณะที่รถของเซบาสเตียนขับเข้ามาจอดภายในบริเวณลานจอดรถของร้านอาหารเช่นเดียวกัน

"คุณเซบจะทำอะไรครับ?" ชายหนุ่มก้าวลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านอาหารพร้อมกับเจมส์

"หิวไง วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย กินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ" เซบาสเตียนเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ชายหนุ่มเลือกโต๊ะที่อยู่ห่างจากโต๊ะของมารีน่ามากพอสมควร จึงเห็นว่าเธอมาเลี้ยงฉลองอะไรสักอย่างกับกลุ่มเพื่อนนักศึกษา

"จะนั่งเฝ้าจนเขาทานเสร็จเลยเหรอครับ?" เจมส์ขมวดคิ้วถาม

บอดี้การ์ดหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ เพราะเซบาสเตียนไม่เคยใช้เวลาอันมีค่าไปกับเรื่องไร้สาระ อย่างเช่นการที่กำลังนั่งเฝ้ารอผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตอนนี้

"ใช่ พอมารีแยกออกจากเพื่อนคนอื่นๆ ฉันจะเอาตัวเธอกลับบ้านด้วย"

"นายครับ จะฉุดเธออีกเหรอครับ?"

"ครั้งแรกนายฉุดต่างหาก แต่ครั้งนี้ฉันจะฉุดเอง" เซบาสเตียนพูดเสียงเรียบ เจมส์ขมวดคิ้วยุ่ง

"คุยกันดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอครับ ฉุดเธอไปแบบนั้นอีกเดี๋ยวเธอจะโกรธ"

"ทีแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรแบบนี้หรอก แต่พอเห็นมารีอยู่กับไอ้โทมัสแล้วมันก็อดไม่ได้ เรื่องอะไรฉันจะยอมให้มันได้ผู้หญิงคนนี้ไป โทมัสจะไม่มีทางได้อยู่ใกล้มารีอีก"

เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่สายตายังคงจ้องมองไปยังมารีน่า ขณะที่หญิงสาวกำลังพูดคุยสนุกสนานกับเพื่อนๆ ของเธอ...