Vows under the Gun

Chapter 1 Helio Navarro

HELIO

"Boss, nandiyan na 'yung Presidente ng system integrator para sa toll gates."

Lumingon ako kay Port, ang kanang kamay ko. Kasalukuyan kaming nasa isang malakimg site na pagtatayuan ng malakimg mall at mga condominiums sa susunod ng limang taon.

Tinignann ko ang mga taong kasama namin at tinanguan ang mga ito hudyat na aalis na ako. Inalis ko ang puting safety helmet na suot ko sa inabot kay Port na siyang sumunod sa likod ko habang may nakapayong na taong sinabayan din ang lakad ko.

"Sinabi mo ba sakanila ang bidding natin?" Kausap ko kay Port habang naglalakad patungo sa kotse.

"Oo boss, gusto ka pa rin makita ni Sir Lucas. Ang sabi niya kasi gusto niyang i-explain sainyo ng personal 'yung bagong develop nilang touchless technology ng mga building."

Kumunot ang noo ko.

"Hindi naman tayo sakanila kukuha." May pagkairitang sabi ko.

"Yes boss, I tried to tell him, pero pinipilit niya."

Marahas akong bumuntong-hininga at sumakay na sa backseat. Kasama ko sa kotse si Port.

"How is the business in Brazil going?" Tanong ko habang nasa byahe at nagtitipa sa phone ko.

"The ship is about to arrive within a day. I will clear your schedule after tomorrow."

Tumango ako kahit hindi nakatingin kay Port.

Nang makarating na kami sa opisina ko ay nagsitayuan ang mga bisita ko, isang presidente ng isang Technology Company at mga staff niya.

Umupo ako sa sofa para mag umpisa na ang usapan namin tungkol sa business. Wala itong nagawa nang sabihin kong hindi kami kukuha sakanila ng service. Gahaman din ang matandang ito dahil sakanila na kami kumukuha ng manufacture ng toll gates na tinatayo namin na siyang nagkakahalaga ng bilyon.

"You're as tight and strict as ever. Mana ka sa lolo mo." Tumatawang sabi pa nito bago makipag-kamay at tapikin ako sa balikat bago umalis.

Hinunad ko ang suit ko at dumiretso sa table ko. Sinenyasan ko si Port na sumunod sa loob.

Umupo ako sa swivel chair at tumitig sa screen na nasa mesa ko. Tinititigan ko ang pagtaas at baba ng stock market.

"Anong sabi ni Walker?" Tanong ko kay Port na nakatayo ngayon sa harapan ng table ko. Nilaro-laro ko ang isang ballpan habang nanonood sa stock market.

"Wala pa daw boss. Ma-ilap daw yung tao. Mukhang planado at malaking tao ang tumutulong sa lalaking nagsabotahe ng deal sa Mexico."

Napailing ako.

"Hindi na ba ginagawa ni Walker ang trabaho niya?" Malamig kong tanong.

"Masipag pa sa'kin 'yon boss ah. Alam mo namang mahirap humanap ng tao."

Napansin ko ang mapanuksong boses ni Port kaya napatingin ako sakaniya ng masama. Nawala kaagad ang ngiti niya sa labi at dumiretso ng tayo at tumikhim. Pinanliitan ko siya ng mata.

"Natatandaan ko lang na nagkaaberya sa paktura natin sa may Visayas. Isama mo si Lincoln at lumayas ka muna sa harapan ko."

"Ha? Hindi ka naman mabiro boss. Alam mo naman 'yung lugar na yon pugad ng mga Verona-Hughs. Baka mapatay ako doon-

"Which is why we need to go there. Sorry boss, pumasok na kami. I have an urgent call."

Sinensyasan ko si Lincoln, isa sa mga tauhan ko na bigla pumasok kasama ang mga alipores niya sa opisina ko. Pinasarado ko ang pintuan at mga blinds saka tumayo ng upuan.

"Spill it."

Tumayo siya sa tabi ni Port. "Visayas has many islands accommodating tourists. The Hughs has been moving boldly lately blocking our shipments and manufacturing from our islands. It's a deal-to-war situation. I think they want to takeover the business on the region and wants us gone, or they want us to submit to them."

Napataas ang kilay ko.

"They make substances as well? How bold of them. I know they're on smuggling but they dare to enter my business as well." I commented.

Tumango si Lincoln. Umiling ako at sumeryoso ng tumingin.

"Go there. Kill few to let them know submission is not an option, it's them or nothing. Ward them off." Utos ko sakanilang dalawa.

"Another thing boss. This lady is one of their negotiator. I heard she is smart and she was the one who proposed to enter the Visayas Region to the Hughs. She is the wife of Pietro Hughs, the heir of the family. Her name is Isla Verona."

Naglapag si Lincoln ng letrato sa mesa ko. It was a photograph of a girl with snow-white skin, jet-black hair in a sideview and she's wearing a signature glass with a mesh-hat. She indeed looks fierce although I can't see her face clearly because of the perspective.

"Bold enough to cross lines with us, or just a pure ignorant chick?" I said staring at the photo with a strange intuition, and I suddenly felt like I know her for some reason.

"She's now in the City. She's meeting clients from New Zealand and also Villafuerte, and it was for shipping purposes. Nakukuha mo ba ang ginalagaw nila boss?"

Nagsalubong lalo ang kilay ko.

They're intentionally crossing paths with me. We just built a connection with New Zealand, now they're doing it too.

The Hughs are old foes, they've been forgotten but never been forgiven. They're trying to raise they heads now.

Ibinaba ko na ang letrato.

Let's see how smart this girl is.

"You go to Visayas Region. I will meet this one here. Let's see what the Hughs are up to." I commanded.

Tumango sila. Kaya sinenyasan kong umalis na sila.

"Isa pa pala boss. Hindi ko pa rin siya mahanap." Lincoln said.

Napatigil ako at napatingin kay Port. Nawala ang emosyon sa mukha ko at umiwas naman ito ng tingin. Tumango lang ako at tinapon ang litratong hawak ko saka umupo.

"Go ahead. Get moving." Pag-papaalis ko sakanila at nagsi-alisan na sila.

Ethel Galvez.

Sampung taon. Hindi ko pa rin siya mahanap.

Naikuyom ko ang kamao ko.

Huli siyang nakita noong gabing naghiwalay kami. Noong gabi kasama niya si Jules at pagkatapos doon ay wala nang mahanap na ibang impormasyon tungkol sakaniya.

Pero hindi ako susuko. I've came this far for that very reason. I nailed my studies. I became an Architect and an Engineer. I inherited the family business of being a contractor, but that's just a facade for a bigger inhumane business. The connections, the people, everything. I am now a Mafia boss. I came from a Mafia Family.

To this day, that's still the main reason why I diligently work in everything I do which I will slap and paint the sorry look in her pretty little face. Ten years is long enough, and I will do everything to find her and make her pay for what she did.

Only then will I be able to live for myself.