เจษณะไม่มีวันเชื่อว่าจะมีใครที่ไม่รักตัวเอง บ้าระห่ำทำเช่นนั้นได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่บอบบางขี้กลัวอย่างอมลฉวีด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ แค่เห็นเลือดหล่อนยังหน้ามืดจะเป็นลม เห็นหมาเห็นแมวบาดเจ็บก็ร้องไห้เหมือนเจ็บเสียเอง แล้วจะกล้าหาญชาญชัยผลักตัวเองให้ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้นเลยหรือ อย่างไรหล่อนก็คาดเดาถึงผลลัพธ์ว่ามันจะรุนแรงมากแค่ไหนไม่ออกอยู่แล้ว
ที่สำคัญ... หล่อนมีเหตุผลอะไรทำให้ตัวเองพิการ ถูกคนอื่นสมเพชหัวเราะเยาะลับหลัง?
เรื่องที่ลัลล์นลินพูดมา นอกจากจะจงใจอุปโลกน์เพื่อใส่ความอมลฉวีแล้ว เขามองไม่เห็นความจริงที่น่าเชื่อถือจากน้ำคำของเธอเลย
ไม่ใช่เขาไม่อยากเชื่อ แต่เธอเอาแต่พูดจาโป้ปดจนเชื่อไม่ได้ต่างหาก
“หยุดพูดจาเพ้อเจ้อได้แล้ว” เขาบีบแขนกลมกลึงของเธอแน่นจนแทบจะหักคามือ
“ฉันพูดความจริง” ลัลล์นลินเชิดหน้าเอ่ยอย่างเย็นชา ริมฝีปากแสยะยิ้มช่างดูน่าเกลียดจนแทบทนไม่ได้ในสายตาของเจษณะ
