บทที่ 5 ผูกพันกันด้วยความเจ็บปวดและเกลียดชัง 2

1092 Words

“ไม่มีแล้วทำไมไม่ถาม” เขาเค้นเสียงต่ำติดลบ หน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม พ่นลมหายใจแรงๆ แล้วสั่งเสียงเฉียบ “เอาโทรศัพท์ของเธอมา” ลัลล์นลินรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธออยากต่อต้าน แต่แรงบีบที่กระชับแน่นอยู่ตรงปลายคาง ทำให้ไม่อาจปฏิเสธเขาได้เลย เธอควานมือหาไปรอบๆ ตัว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกอยู่ใต้หมอนส่งให้เขา เจษณะพิมพ์ทั้งเบอร์มือถือและอีเมล์ รวมถึงเพิ่มรายชื่อเขาว่าเป็น ‘คนรัก’ ทุกช่องทางโซเชียลในโทรศัพท์มือถือของลัลล์นลิน ยัดใส่มือเธอพร้อมกับสั่งอีกครั้ง “ต่อไปนี้เธอต้องโทร. รายงานตัวกับฉัน เช้า กลางวัน เย็นและก่อนนอน” ลัลล์นลินขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกว่าวันนี้เจษณะที่ดูเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกดูแปลกๆ เขาดูงอแงเหมือนเด็กๆ ปกติเขาเคยใส่ใจเธอเสียที่ไหน? ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือตายเขาแทบไม่แยแส แต่วันนี้กลับจะสนใจเธอขึ้นมาเสียดื้อๆ บังคับให้เธอก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของเขา หรือ... เพราะเขาเมา? “จำเป็นด้วยเหรอคะ” เธอยิ้มเยาะ ราวกับมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระ “จำเป็น! เพราะเรากำลังจะหมั้นและแต่งงานกันในอีกไม่ช้า” ลัลล์นลินตะลึง คิดไม่ถึงว่าเขายังคงจะหมั้นหมายกับเธอ ซ้ำยังจะแต่งงานด้วยอีกต่างหาก เขาคิดจะเล่นเกมทรมานอะไรกับเธออีก? ไม่ใช่ว่า... “ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าขอยกเลิกงานหมั้นทั้งหมด” “เหรอ... แต่เรื่องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอคนเดียวน่ะสิ” เจษณะหรี่ตาลงอย่างอันตราย ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไปกระตุกต่อมร้ายๆ ของเขาเข้าอีกแล้ว พริบตาเขาจู่โจมเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว ปล้นจูบเธออย่างดุดันไม่ทันให้ตั้งตัว ปิดกลั้นพูดคำที่เขาไม่พึงใจ ปากเขาบดขยี้ปากเธอแน่นสนิท กัดแรงๆ ที่ริมฝีปากล่างอย่างลงโทษ เธอพยายามยกสองมือยันอกเขาอย่างสุดกำลัง แต่ยิ่งดันยิ่งเหนื่อยเหมือนกับดันก้อนหินยังไงยังงั้น นอกจากไม่ขยับเขยื้อนแล้ว กายแกร่งยังบดเบียดดันตัวเธอแนบชิดติดผนังหัวเตียง มือหนึ่งสอดเข้าท้ายทอยกดตรึงให้เธอรับรสจูบที่เต็มไปด้วยการบังคับ รู้สึกได้ถึงลมหายใจรุนแรงที่พ่นรดหน้าเธอจนแสบร้อน ส่วนมืออีกข้างยันหัวเตียงไม่ให้เธอหลบหนีไปไหนได้ “ฉันไม่ถอนหมั้น อย่าหวังเลยว่าเธอจะหนีไปจากฉันได้ ไม่มีวัน!” เขาเงยหน้ายกยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งมีเสน่ห์ นิ้วเรียวไล้ริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยน เขาอยากจะกัดเธอให้เลือดออก แต่พอนึกได้ว่าพรุ่งนี้พวกเขาต้องเข้าพิธีหมั้น เขาจึงยั้งใจเพราะกลัวว่าจะมีรอยช้ำทำให้เธอไม่สวย ลัลล์นลินหลังเเข็งทื่อ ยิ้มที่เยือกเย็นของเขาทำให้เธอตัวสั่น สะท้านไปถึงขั้วหัวใจ ความเจ็บแปลบจากริมฝีปากลุกลามแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว เจ็บจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่! ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง นี่คือเจษณะที่ระห่ำบ้าเลือดและเผด็จการอย่างร้ายกาจ เขาไม่ขู่ แต่ทำให้เธอรู้ซึ้งถึงทรวง... “คุณทำแบบนี้ทำไม สนุกมากรึไงที่ได้ทรมานฉัน” เธอถามเขาเสียงสั่น น้ำเสียงละล่ำละลัก “ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว ก็จงเชื่อฟังฉัน” ลัลล์นลินอดที่จะยิ้มอย่างขื่นขมไม่ได้ ในแววตามีความเจ็บปวด แต่บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา คำพูดมีแต่ความประชดประชัน “แล้วอมลฉวีสุดที่รักของคุณล่ะคะ คุณจะเอาเขาไปไว้ที่ไหน” เจษณะขมวดคิ้วแน่นเป็นปมลึก ผู้หญิงคนนี้... ทำไมซื่อบื้อแบบนี้นะ ถ้าเขารักอมลฉวี เขาจะจัดงานหมั้นเพื่อเธอทำไมล่ะ? เจษณะคิดอย่างหงุดหงิด แต่ไม่อยากอธิบาย เขาขี้เกียจพูดมาก ลัลล์นลินควรรับรู้ความจริงใจที่เขามอบให้ด้วยตัวเอง ผ่านการกระทำของเขา ชายหนุ่มตัดบทแล้วดันร่างเธอนอนบนเตียงพร้อมกับร่างเขา ดึงลัลล์นลินเข้ามาในอ้อมกอด ตวัดแขนโอบรัดรอบเอว ขายาวก่ายเกยกดตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับ สั่งเสียงห้วน “นอน” “ไม่!” ลัลล์นลินดินขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่ง เป็นครั้งแรกที่เธอต่อต้านเขา “คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ปล่อย!” “จะนอนดีๆ หรือจะทำต่อจากเมื่อกี้” น้ำเสียงเยียบเย็นคุกคามดังขึ้นเหนือศีรษะ บ่งฟ้องว่าเขาหมดความอดทนแล้ว ทำให้ลัลล์นลินหยุดกึก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ เธอนอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่สักพัก จึงค่อยเอ่ยเสียงแผ่วอย่างขลาดๆ “คุณบอกว่าเกลียดฉัน แล้วจะหมั้นกับฉันทำไม” “เธอยังไม่รู้อีกเหรอ” เขาย้อนถามกลับ ลัลล์นลินสีหน้าหม่นลง ความสงสัยเลือนหายเหลือเพียงความคับข้องใจ ใช่สิ! เขาย้ำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือที่จะทำให้เขาได้บริษัท SPK อินดัสตรี ไม่มีความสำคัญมากไปกว่านั้น อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย...หลิน! เธอควรจำไว้ให้แม่น จดจำไว้ให้ลึกสุดหัวใจ และอย่าหลงผิดคิดเข้าข้างตัวเองเด็ดขาด! หญิงสาวซุกหน้า ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่น... การหมั้นหมายครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะความต้องการของคุณปู่ก็จริง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็ยินยอมเพราะความรักเขา เธอมีส่วนในการหว่านพืชลงไป ในเมื่อตอนนี้ไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้แล้ว เพราะเจษณะปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป และเธอไม่มีอำนาจมากพอจะต่อกรเขาได้ อย่างนั้นเธอก็ควรยอมรับผลที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง แม้ว่าผลของมันจะสร้างความเจ็บปวดเหมือนกับการที่เธอกลืนลูกไฟลงท้องก็ตาม ในมุมที่ลัลล์นลินไม่เห็น ใบหน้าที่สงบนิ่งของเจษณะหม่นหมอง หว่างคิ้วขมวดลึก แววตาแน่นิ่งมีรอยคลื่นสั่นไหว ปรากฏความเสียใจที่ทำให้ผู้หญิงที่เขารักเจ็บปวด แต่เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป... แม้พวกเขาจะผูกพันกันด้วยความเจ็บปวดและเกลียดชังกันไปตลอดชีวิต ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม! เจษณะกระชับกอดหญิงสาวในอ้อมแขนแน่นขึ้น เขากลัวว่าเธอจะหายวับไปได้ทุกวินาที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more