"ฉันว่าเรารีบเข้ามหาลัยกันเถอะยัยนาว ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมเจอหน้าเขา ฉันกลัวจะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้ แกเข้าใจใช่ไหม"
"อื้อไป!!ฉันเข้าใจ "
"เฮ้!! ..พี่ลินดาพี่มะนาว จะรีบไปไหนครับ"เสียงอดัมตะโกนโหวกเหวกโวยวาย อยู่ที่หน้ามหาลัย พวกเราก็เลยหยุดเดิน แล้วหันกลับมาทางกลุ่มเด็กนักเรียนอาชีวะ
"ว่าไงอดัม " มะนาวเอ่ยถามอดัม
"เปล่าครับ เห็นพวกพี่ก็เลยอยากมาทักทายหน่อย
"จะเข้าไปเรียนแล้วหรอครับ"ก็เป็นอดัมถามอีก ส่วนภรัณยืนมองฉันนิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไรเลย มันช่างน่าน้อยใจนัก
"อื้อ พวกพี่ไปเรียนก่อนนะ มีเวลาว่างค่อยเจอกัน"
"เดี๋ยว ทำไมไม่ทักฉันเลย เป็นไรวะ!!..แล้วใส่แว่นดำทำไม?.."ภรัณจับข้อมืฉันไว้ โดยที่ฉันยืนหันหลัง ไม่ได้หันไปมองเขา
"เปล่า ปล่อยพี่ พี่จะไปเรียนแล้ว "
"แล้วทำไมไม่หันมามองฉัน มีอะไรก็บอกกันดิวะ เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย พูดสิ "
" พี่ว่าเราปล่อยยัยลินดาก่อนเถอะ ภรัณ "
"ไม่ปล่อย จ
