บทที่3 ตีสนิท
1116 Words
ฉันทักทายนายคนนี้ก่อน เพราะท่าทางเขาดูเป็นมิตรสุดในกลุ่มนี้ ^_^
หมอนั่นทำท่าเอ๋อๆ... แต่ก็ยังดีที่เขาทักทายกลับมา
อดัม>“อือ...ไม่เจอกันนานเลยนะ"
“ใครวะ ?นายรู้จักหรอ?.."
เพื่อนในกลุ่มต่างพากันถามกัน
“เปล่า!! สงสัยรู้จักกับอดัม..."
เด็กคนนึงพูดขึ้นมา แล้วเด็กพวกนั้นต่างถามกัน เพราะฉันก็งงเหมือนกัน ทำไมถึงกล้าทำแบบนี้ ...
จากนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่าง กำลังแผ่มาถึงฉัน มันรู้สึกถึงความกลัวจนขนลุกซู่ขึ้นมาทันที..
“ยัยลิน !!!..."
เสียงของมะนาวตะโกนเรียกลินดาที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มอาชีวะ
“เพื่อนเธอกำลังทำอะไร?..."
ดินถามกับมะนาวด้วยน้ำเสียงติดขัด
จากนั้นลินดาก็เดินไปโอบคอ 'อดัม' แล้วทำหน้าเหมือนกับขิงใส่ดิน บอกให้รู้ว่าอดัมคือแฟนยัยมะนาว
"หึ!!..เล่นสมบทบาทดีนี่"
เด็กเทคนิคคนนึงพูดขึ้นกับมะนาว
ลินดารีบเดินไปดึงมะนาวออกมาจากเด็กเทคนิคกลุ่มนั้น ลินดากระซิบบอกมะนาวให้เธอแกล้งทำเป็นสนิทกับ'อดัม'เพราะมันคือทางเดียวที่จะรอดจากดิน
“หึ!!..คิดหรอว่าแค่นี้ฉันจะเชื่อพวกเธอ.."
หัวเราะต่ำในลำคอ ก่อนจะตะคอกใส่ลินดากับมะนาว..
“นายนี่แสบมาก ฉันประเมินนายต่ำจริงๆ”
ลินดาได้แต่บนในใจ เธอกำลังคิดว่าจะทำไงดี คงต้องใช้แผนขั้นเด็ดขาด..
ลินดาวางมือลงไป หมับ!!...เธอยกมือตัวเองไปวางที่ไหล่ของนาย'ภรัณ'ทันที
ซึ่ง'ภรัณ'ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ ไม่ได้สนใจเหตุการณ์อะไรเลย...
“ดิน！นายไม่เชื่อฉันว่าอดัมคือแฟนมะนาว แล้วถ้าฉันบอกว่าคนนี้เป็นแฟนฉันเอง นายจะว่าไง...^-^ "
จากดินที่กำลังหัวเราะเสียงดังก็หุบปากเงียบทันที แล้วรีบหยิบกระเป๋าวิ่งแจ้นออกจากร้านเกมส์โดยไม่หันมามองแม่แต่นิดเดียว
“ฮ่าๆๆ...สะใจชะมัดเลย..."
ลินดาหัวเราชอบใจ ไม่คิดว่าแผนนี้จะใช้ได้สำเร็จดินถึงกับวิ่งหางจุกตูดเลย
“นี่！เธอเป็นใคร？เอามือเธอออกไปจากฉันเดี่ยวนี้นะ...”
เสียงกดต่ำเยือกเย็น...ฟังแล้วขนลุกเป็นบ้า จะใครหละก็คนที่ลินดากำลังเอามือพาดไหล่เขาไง'ภรัณ'
“นี่！หูหนวกรึไง บอกให้เอามือออกไปจากไหล่ฉันเดี่ยวนี้นะ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำได้ยินไหม！？”
ภรัณขมวดคิ้วแน่นจนคิ้วชนกัน
“^_^ แฮร่ๆๆ...ขอโทษทีลืมตัว...."
ลินดายิ้มแห้งๆให้เขาก่อนจะรีบเอามือออกจากไหล่เขา
“แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าใครเป็นแฟนเธอนะ ยัยบ๊อง！"
เสียงเขาตะคอกจนคนเดินผ่านไปมาแถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว
“นายจะตะโกนทำไมยืนอยู่ใกล้กันแค่นี้ แล้วอีกอย่างนายก็หน้าอ่อนกว่าฉันตั้งเยอะ...อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ..."
“ทำไมฉันจะเรียกเธอไม่ได้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งฉัน..."
“เอ่อ...คือ....”
ลินดาส่งยิ้มให้เขา...เผื่อเขาจะใจดีเลิกหงุดหงิดลงบ้าง...^_^..ภระณจึงถาลินดาต่อ
“เธอ...รู้จักกับอดัม? หรือว่าแกล้งทำเป็นรู้จักอดัม อีกอย่างเธอมันยัยน่ารำคาญ ใครจะไปคบกับคนแบบเธอ..."
(อ้าว!!!ซวยแล้วไหมยัยลินเอ้ย...)
ภรัณลุกขึ้นยืนเต็มความสูง...นัยตาสีดำคมกริบมองมาที่ลินดา หัวใจแทบจะหยุดเต้นแล้วตอนนี้...
เธอหมุนตัวเตรียมวิ่งหนีเขา แต่สายตาเหลือบไปเห็น เพื่อนรักของเธอยังยืนเกาะแขนนาย'อดัม'ไม่ยอมปล่อย...
ฉันส่งสัญญานสายตายตาไปให้มะนาว...ให้เตรียมตัววิ่ง!! แต่...
“นี่เธอ！ยืนคิดอะไรอยู่ห๊า！！”
ภรัณตะคอกใส่ลินดา...
“ใจเย็นๆฉันยืนอยู่ใกล้แค่นี้ นายจะตะคอกทำไมเนี่ย...”
แล้วลินดาก็เหยียบเข้าที่เท้าของภรัณเต็มแรง จากนั้นก็วิ่งแผ่นแน้บออกไปจากร้านเกมส์ทันที...
“โอ๊ย!!!..ยัยบ้าเอ๊ย!!!...”
ภรัณที่ยืนอยู่ไม่ทันตั้งตัวโดนลินดาเหยียบเท้าเข้าอย่างจัง...แถมยังวิ่งหนีเขาอีก...
“อ้าว!!..ไอ้ภรัณ เธอวิ่งหนีไปนู่นนแล้ว แล้วพี่สาวคนหมวยๆที่เกาะแขนฉันเมื่อกี๊ ก็วิ่งไปด้วยทำไงวะมึงจะตามมั้ย...”
อดัมถามเสียงเศร้าๆ
“ตามดิวะ แ***อย่าให้จับตัวได้นะ！！ยัยตัวแสบ...กลับมานี่เดี่ยวนี้เลยนะ จะหนีไปไหน？！"
กลุ่มเด็กอาชีวะวิ่งไล่ตามพวกเธอไป
“เรื่องอะไรจะยอมให้จับได้ สมน้ำหน้ายืนเก้กอยู่ได้...โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้าเลย...ทำไมลูกคุณหนูอย่างฉัน ...ต้องมาวิ่งหนีไอ้พวกเด็กแสบพวกนี้ด้วยเนี่ย”
ลินดากับมะนาววิ่งมาได้สักพัก คิดว่าพวกเขาคงตามไม่ทันแล้วหละ
“เป็นไงหละแกหนีเสือปะจระเข้ ดีนะที่พวกนั้นวิ่งตามเราไม่ทัน ไม่งั้นฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างน้อยฉันคิดว่าพวกเขาคงดีกว่าพวกนายดินเนาะ.”
มะนาวว่าพลางยิ้มๆ
“ดีกว่ากับผีน่ะสิ โดยเฉพาะนายภรัณคนเย็นชานั่น ฉันว่าตัวอันตรายกว่าเพื่อนเลยแหละ”
“ฉันถึงบอกไงว่าเขาเกลียดผู้หญิง แต่จะว่าไปก็ถือว่าพวกเขาช่วยไล่นายดินกับเพื่อนได้อยู่นะ พวกนั้นกลัวอะไรนักหนาวะแกว่าไหม วิ่งหางจุกตูดเลย."
มะนาวสะใจกับแผนของลินดามาก
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ฉันไม่อยากเจอไอ้พวกเด็กสองกลุ่มนี้เลย อันตรายสุดๆ”
“ภรัณคงไม่อันตรายหรอกมั้ง แต่จะอันตรายกับหัวใจแกมากกว่า ใช่ไหม？ฉันเห็นแกสนใจเขามากหนิ ระวังจะตกหลุมรักรุ่นน้องbad boyนะ555 ”
“ฉันเกลียดเสียงหัวเราะแกมากเลย รู้ทันฉันไปซะทุกเรื่องนะแกยัยมะนาว รู้ทันไม่พอยังขยันหาเรื่องให้ฉันอีก”
“อ้าว จะหาว่าจะเสือกว่างั้น>_< เพื่อนนะเพื่อน ฉันงอนแกแล้วกลับบ้านดีกว่า...”
“โอ๋ๆๆ หายงอนนะเดี๋ยวฉันไม่มีเพื่อน งั้นเราแยกย้ายกันตรงนี้ดีไหม พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยเลยแล้วกัน okไหม."
“OK บ๊ายบายจ้า...”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเลย
- Writer
