บทที่4 โลกกลม>_<
1176 Words
หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น...
ฉันกับมะนาว...ต้องใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆ ทำอย่างกับแอบมีกิ้ก...^_^ ก็จะอะไรหละ...
กลัวจะเจอกับพวกกลุ่มเด็กอาชีวะนั่นอีก...
ถึงขนาดไปเรียนยังอ้อนป๊าให้ไปส่ง
ลินดา :“ ป๊า!!! ทำไมไม่ยอมใจอ่อนให้หนูไปอยู่คอนโดใกล้โรงเรียนซักทีคะ หนูจะได้ไม่รบกวนป๊าให้มาส่งไงคะ ที่สำคัญคือหนูไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าไปเรียน”
ลินดาทำหน้าอ้อนสุดๆ
ชัยยศ :“ไม่ได้!!! มันอันตรายเกินไปสำหรับลูกสาวของป๊า ป๊าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ..."
ลินดา : “ให้ภาคินมาอยู่เป็นเพื่อนหนูก็ได้หนิป๊า..^_^ ป๊าจะได้สบายใจไงคะ"
ชัยยศ : “งั้นเดี๋ยวให้ป๊าคุยกับมี๊เราก่อนนะ ว่ามี๊จะยอมไหม.."
ลินดา :“ โอเคค่ะ รักป๊าที่สุด ^_^..งั้นหนูขอตัวเข้าห้องนะคะป๊า"
เวลาต่อมา...
นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ลินดาได้อยู่แบบนี้แล้วมีความสุขมาก เธอจึงแอบไปผ่อนคลายด้วยการไปดื่มเหล้าที่คลับแห่งหนึ่งไกล้ๆบ้าน..
“เย้！ถึงแล้วร้านเหล้าของฉันแล้ว”
ร้านนี้เป็นร้านที่พวกเด็กนักเรียนชอบมาดื่มเยอะที่สุดก็ว่าได้ เธอเดินเข้าไปในร้านเหล้า ตอนนี้เธออยากดื่มแอลกอฮอล์ให้เต็มที่ เลยกะว่าจะโทรชวนมะนาวให้มาดื่มเป็นเพื่อน ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยได้มาดื่มเหล้ากันเท่าไหร่ คงคิดถึงกันจะแย่แล้วมั้งป่านนี้...
ขณะที่มือของเธอกำลังกดโทรหามะนาว...สายตาก็ดันไปเห็น'ภาคิน'น้องชายสุดแสบของเธอ แต่ก็ต้องแทบช็อคเพราะ'ภาคิน'กำลังรินเหล้าให้ใครบางคน ที่ฉันไม่อยากเจอ... ชุดเครื่องแบบนักเรียนอาชีวะที่คุ้นตา😱
“ นั่นมันภรัณหนิ ซวยแล้วไหมหละ เขาจะมองเห็นฉันไหม...”
ทันที่ที่คิดได้!!!..ลินดาก็ค่อยๆหันหลังเตรียมจะเดินหลบไป...แต่..."
"กึก.!!!
ภาคิน :“อ้าว ！พี่ลินดามาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่ามี๊ให้มาตามผมกลับบ้าน...เซ็งชะมัด..."
ภาคินรีบตะโกนตามหลังพี่สาวทันที ทั้งๆที่เธอตั้งใจจะหลบไปแล้ว จึงทำได้แค่หันหน้ากลับมา
ลินดา : “ภาคินไอ้น้องเวร！ ทักตอนไหนไม่ทัก ดันมาทักตอนนี้ ฉันอยากจะบีบคอนายตายตอนนี้จะทันไหม...งื้ออออ..."
ลินดาจำใจต้องเดินเข้าไปหาภาคิน
ลินดา:“อ้าวนายนั่นเองนึกว่าใครเรียก"
“ใคร?..นายรู้จักพี่เค้าด้วยหรอ..."
อดัมเดินเข้ามาถามภาคิน
ภาคิน:“รู้จักสิครับ...พี่สาวแท้ๆของผมเอง.."
อดัมทำหน้าเหมือนตกใจที่เธอเป็นพี่สาวภาคิน
ลินดา : “งั้น ฉันกลับก่อนนะ... อย่ากลับบ้านดึกหละ เข้าใจไหมไอ้เด็กแสบ..."
ฉันกำลังหาทางออกได้แล้วเชียว...แต่...
“...เดี๋ยวก่อน！！เธอน่ะ เราเคยเจอกันที่ใหนมาก่อนรึเปล่า？”
ภรัณหันมาถามลินดา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตากระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด ทำไมต้องมาสนใจเธอตอนนี้ด้วย
ลินดา : “ไม่นะ！！ฉันไม่รู้จักนาย...นายถามทำไมหรอ？"
ภรัณ : “เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหม..ว่าฉันเป็นใคร.."
ลินดา : “นายจำผิดคนรึเปล่า ฉันไม่รู้จักนายเลยนะจะจำนายได้ยังไง？”
เธอพยายามบอกปัดเขา
อดัม : “เอ๊ะ！ผมจำได้พี่สาวคนสวยวันนั้นหนิ...ที่มีเรื่องกับพวกเด็กเทคนิค แล้ววันนี้เพื่อนพี่ไม่มาด้วยหรอครับ ^_^...คนที่สวยๆหมวยๆอ่ะครับ...ไม่มาด้วยหรอ？”
หมอนี้ทำหน้าทะเล้นใส่ลินดา เธออยากให้ยัยมะนาวได้ยินคำนี้จัง...คงจะเขินน่าดู
จากนั้นภรัณก็เดินเข้ามาหาเธอ ...สายตาคมกริบจ้องมาพร้อมกับใบหน้าอันหล่อเหลาเดินเข้ามาทางลินดา แล้วยกมือขึ้น...
เธอตกใจสุดขีด คิดว่าต้องโดนเขาตบแน่ๆ...เขายิ่งไม่ชอบผู้หญิงอยู่ด้วย...ด้วยความคิดนี้เธอจึงรีบหลับตาปี๋...แต่
“เอ๊ะ!! ทำไมหน้าฉันถึงไม่มีอะไรมากระทบเลยหละ”
เธอจึงลืมตาขึ้นมา..ที่แท้เขาก็เดินมาหยิบไฟแช็คซึ่งวางอยู่โต๊ะข้างหน้าเธอนี่เองแล้วเอาไปจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ...
ภรัณ : “ยัยบ๊องเอ๊ย！คิดว่าฉันจะตบรึไง นั่งลงตรงนี้ก่อนอย่าพึ่งไปไหนหละ..."
จากนั้นเธอก็นั่งดูเด็กพวกนี้ชนแก้วเหล้ากันแบบไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ ส่วนน้องชายของเธอเมาหลับฟุ้บอยู่ข้างๆเธอตั้งแต่ตอนใหนไม่รู้...
พวกเขาต่างคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อย รวมถึงการสร้างวีรกรรมของแต่ละคน มีแต่เรื่องแสบๆที่คนดีๆเขาไม่ทำกันทั้งนั้น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะคนที่เธอสนใจตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตากระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด
คนอะไรขนาดนั่งกินเหล้าเฉยๆยังหล่อขนาดนี้ เธอเอาแต่นั่งมองเขาอยู่แบบนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้มันดูดีมีเสน่ห์ไปหมดนะ แล้วผู้หญิงคนไหนกันที่ทิ้งนายคนนี้ได้ลงคอถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่มีวันทิ้งเขาเด็ดขาดเธอจะเอาเขาให้อยู่หมัดเลย
หลังจากที่นั่งอยู่นานฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้น แล้วเดินไปหาภรัณ
ลินดา : “ภรัณ！นี่นายจะนั่งดื่มอีกนานไหม ฉันเมื่อยไปหมดแล้วนะ ใจคอจะให้ฉันนั่งคอยนายดื่มทั้งคืนเลยหรือไง ？”
ภรัณ : “ทำไม? นั่งแค่นี้มันจะตายหรือไง พูดมากน่ารำคาญชิบ..."
ลินดา : “เอ๊ะ !! นายนี่มันยังไงกันแน่ บอกฉันให้นั่งเองแท้ๆ จะมาบอกฉันว่าฉันน่ารำคาญอีก นายประสาทหรือไง ไอ้เด็กบ้า..."
ลินดาด่าออกไปด้วยความโมโห
ภรัณ : “เมื่อกี๊เธอว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยิน !!.."
ลินดา : “เปล่า ฉันว่านายดูหล่อเอาเรื่องอยู่นะ ขนาดนั่งก้มหน้าก้มตากินเหล้านายยังหล่อเลย..^_^”
ลินดาเอ่ยชมต่อหน้าภรัณเพื่อเอาตัวรอดไว้ก่อน
ภรัณ : “ฉันชินแล้ว ไม่ต้องมากบรรยายสรรพคุณความหล่อของฉันหรอก"
ลินดา : “ผู้ชายอะไรหลงตัวเองชะมัด แต่ก็หล่อของเขาจริงๆนั่นแหละ ไม่งั้นฉันจะมองเขาหรอ..."
ลินดานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ๆ
ภรัณ:“จะจองฉันอีกนานไหม?."
ลินดา:“เอ๊ะ!!ก็นายบอกให้ฉันรอฉันไม่เห็นนายพูดอะไรเลย ฉันก็ต้องนั่งมองหน้านายสิฉันอยากกลับบ้านแล้ว นายปล่อยฉันกลับบ้านไปเถอะนะ."
ลินดาแทบจะยกมือไหว้ขอร้องเขา
ภรัณ:“จะรีบไปไหน？ไหนๆก็ออกมาแล้วนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ."
ภรัณตอบกลับหน้าตาย
- Writer
