บทที่6 อาบน้ำด้วยกัน
1715 Words
เพียงรักไม่เคยนึกโกรธเขาเรื่องมื้อเย็นด้วยซ้ำ ถึงกระนั้นหญิงสาวพยักหน้ารับน้อยๆ อย่างน้อยคนมีศักดิ์ศรีค้ำคอก็ยังรู้จักคำว่าขอโทษ แม้คำพูดนั้นจะไม่จริงใจเลยก็ตามที
“เธอไม่โกรธฉันเหรอ?”
ฟรานเซียสเอ่ยย้ำถามอีกครั้ง เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนสุขุม เย็นยะเยือก ให้อภัยทุกอย่าง หากเป็นโรสริน รายนั้นคงต้องง้อเขาหลายวัน จนต้องซื้อของขวัญสุดพิเศษ ทว่าทำไมหวนนึกถึงความหลังเก่า ทั้งที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น
“อาบน้ำเถอะค่ะ หรืออยากให้เพียงนวดอีก”
เธอเปลี่ยนเรื่องคุย ขณะสองมือบรรจงถูแผ่นหลังแกร่งเบามือ เขาเอนหลัง เงยหน้ารับความสบายตัว
“เธอนวดดีนะเนี่ย สนใจมาเป็นหมอนวดส่วนตัวให้ฉันหรือเปล่า”
“เพียงแค่ทำตามที่ตัวเองเคยเรียนมาจากเพื่อนนะคะ”
เพียงรักเข้าอบรมดูแลคนป่วยมานาน หญิงสาวนวดแบบนี้บ่อยๆ จนไม่แปลกที่ฟรานเซียสเอ่ยปากชม
“พอแล้ว”
สองมือเรียวหยุดชะงักตามคำสั่ง หญิงสาวรู้หน้าที่ดีกำลังเดินออกไปจากห้อง แต่ข้อมือแกร่งดันคว้าจับมือของเธอฉุดกระชากลากมาลงอ่างอางน้ำ เพียงรักรีบจับขอบอ่างยึดเหนี่ยวไม่ให้ทาบตัวแนบชิดกายแกร่ง
“ว้าย!”
“คุณฟราน!”
ใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกอีกฝ่ายแกล้ง เพียงรักพยายามดันตัวออกจากอ่างอาบน้ำ ข้อมือคู่ใหญ่ตวัดรอบโอบเอวบางเข้ามาหา หัวใจเธอเต้นแรงแปลกๆ อยู่ใกล้ชิดคนป่วยครั้งที่สอง
“คุณฟรานแกล้งเพียง ทำแบบนี้ต้องการอะไรกัน”
“ตัวเปียกหมดแล้ว งั้นเรามาอาบน้ำด้วยกันไหม?”
ดวงตากลมโตสั่นระริกขยายม่านตาขึ้น “คุณรู้ตัวไหมว่าคุณพูดอะไรออกมา เพียงไม่ตลกกับคุณนะคะ ปล่อย!”
“นี่น่ะเหรอคนบอกว่าจะมาดูแลฉัน ยอมทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดที่พี่ชายเธอทำกับฉันจนขาเดี้ยงแบบนี้ เธอคิดรับผิดชอบคำพูดตัวเองเลยเหรอ”
“คุณฟรานขู่เพียง?”
“ฉันแค่พูดความจริง ทำไมเธอต้องโกรธด้วยล่ะ?”
“เพียงอาบคนเดียวก็ได้ค่ะ”
“รังเกียจที่จะอาบน้ำกับฉันเหรอ รูปร่างผอมแห้ง จืดชืดแบบนี้ ไม่ได้คะแนนพิศวาสจากฉันหรอก ฉันชอบผู้หญิงสัดส่วน ทรวดทรงองค์เอวเต็มไม้เต็มมือมากกว่า อาบน้ำเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอคิดหรอก ยัยคุณหนูลามก”
“เพียงไม่ได้ลามกสักหน่อย” น้ำเสียงหวานตอบกลับทันควันกระเง้ากระงอดราวกับผัวเมียไม่ปานทำเอาเขานึกเอ็นดู
“งั้นเหรอ”
เพียงรักใจสั่นหวิวสัมผัสลมหายใจเป่าอุ่นร้อนใกล้ซอกคอขาวเนียน ตัวเธอแข็งทื่อ หนีบขาเข้าหาตัวเองมากสุด ท่าทางเกร็งตัวสั่นของอีกฝ่ายทำเอาฟรานเซียสกลั่นแกล้งเธอหวาดกลัว
“ถอดเสื้อผ้าสิ หรือจะให้ฉันถอดเอง” คำพูดซึ่งก็คือตอกย้ำว่าฟรานเซียสพูดจริง ไม่ได้พูดหยอกเย้าเล่นแต่อย่างใด
ร่างบอบบางเปียกปอนเนื้อผ้าสีขาวมองเห็นสัดส่วนชัดเจน เจ้าพ่อหนุ่มแอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงในลำคอ มือใหญ่จับถอดเสื้อผ้าบนตัวเธอออก ยกเว้นบราเซียร์และแพนตี้สีหวานตัวจิ๋ว สายตาโลมเลียทำเอาเธอเขินอาย
“ไหนคุณบอกว่าไม่พิศวาสเพียงไงคะ”
“บางทีฉันก็อยากลองของแปลกดูบ้างว่าจะน่ากินหรือเปล่า”
เพียงรักกระดกตัวหนีแต่แรงข้อมือกระตุกดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดรัดแน่น หญิงสาวสัมผัสความแข็งแกร่งผงาดชูชันใต้บั้นท้ายงอน ท่านี้ล่อแหลมมากเกิน แม้เธอยังสวมกางเกงชั้นในปกปิดไว้ ถึงกระนั้นก็ไม่ยากเกินความสามารถของคนป่วย
“ไม่ต้องกลัว ฉันยังไม่ทันทำอะไรเธอ ขืนเธอดิ้นมากๆ ฉันอาจอดใจไม่ไหวทำอะไรมากกว่าอม...”
ฟรานเซียสกดลึกมุมปากเมื่อแม่กระต่ายน้อยหายดื้อพยศ ก่อนลากเลียไล้บริเวณลาดลำคอของเพียงรัก ขณะส่งนิ้วมือแกร่งแหวกแพนตี้ตัวจิ๋ว เอ่ยคำสั่งให้เธอแยกขาออก เขาได้ใจสอดกรีดกรายสัมผัสกลีบเนื้ออวบอิ่มปิดสนิทราวกับไม่เคยมีคนรุกล้ำมาก่อน
“อ๊ะ คุณฟราน”
“ไหนบอกว่าเคยมีแฟนแล้ว ทำไมทำตัวเหมือนไม่เคยล่ะ?”
อารมณ์พิศวาสแตกกระเจิงปั่นป่วนร่างกายเธอ ซอกคอขาวเนียนถูกริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบเน้นย้ำ ขบเม้มกัดทำเป็นรอยแดงชมพูจางๆ นัยน์ตาหวานฉ่ำเยิ้มเอี้ยวหน้าสบตาเขายิ่งทำให้เลือดลมในกายของฟรานเซียสเดือดพล่าน
แม่กระต่ายน้อยคิดจะยั่วตบะแตกเขาไปถึงไหน...
“จะ เจ็บ พะ พอแล้วค่ะ”
ยามนี้เพียงรักอธิบายความรู้สึกไม่ได้ว่าเจ็บหรือเสียวกระสัน ในที่ฝ่ามือใหญ่ว่างอีกข้างจับกอบกุมเคล้นคลึงทรวงอกนุ่มหยุ่น บีบขยี้เม็ดยอดบัวสีชมพูรุนแรง เขาก้มลงใช้ปากครอบครองมัน ฟันคมๆ ขบกัดจนเกิดเป็นรอย
“อ๊ะ คุณฟราน”
อารมณ์หลากหลายประดังประเดเข้ามาในใจเพียงรัก คราวแรกสัมผัสแนบชิดกันอย่างไม่ตั้งใจ เธออยากผลักไสคนร้ายกาจชอบล่อลวงตกเข้าสู่หลุมบ่วงพรางเสน่หาออกไปให้ห่าง ทว่าอีกข้างในความรู้สึกอยากดันตัวเขาเข้ามาคลอเคลียกัน
“รู้สึกอย่างไร...เด็กน้อย” เขาทำเหมือนเธอคือเด็กน้อยอายุสิบขวบ
ร่างกายหอมหวานเธอโตเกินกว่าอายุสิบขวบ เขาว่าเธอกลายเป็นเด็กน้อยปัญหาอ่อนที่ตัวโตกว่าอย่างนั้นหรือ
“อ๊ะ...คุณฟรานเซียส”
น้ำหวานเปียกฉ่ำเยิ้มออกมาผสมน้ำอุ่น เธอกระตุกแรงๆ ก่อนซบใบหน้าหวานหอบหายใจรุนแรงเข้าหาแผงอกแกร่ง
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอ ฉันทำให้เธอ...เสร็จเอง”
หากฟรานเซียสรังแกเด็กน้อยไร้ประสบการณ์ทางเพศด้วยการ ‘สอดใส่’ กระแทกกระชั้นถี่ชินด้วยความเอาแต่ใจตัวเอง มีหวังเธอคงสลบคาอกเขา
“คุณฟราน! เพียงไม่คุยกับคุณแล้ว”
เมื่อปรับอุณหภูมิใบหน้าหวานเริ่มเป็นปกติ เพียงรักหน้าอายเผลอทำตัวสนิทสนมเกินขอบเขตคำว่า ‘คนป่วยพิเศษและผู้ช่วยพยาบาลสาว’ พยายามลุกขึ้น แต่ใจหนึ่งห่วง กลัวคนป่วยทำอะไรไม่ค่อยสะดวก ต้องดูแลเขาอย่างใกล้ชิด
“ไม่คุย แต่ใช้สายตาคุยแทน”
“...”
“ล้างตัวเสร็จแล้วก็โกนหนวดให้ฉันหน่อยสิ”
ตั้งแต่ถูกโรสรินบอกเลิกและทิ้งคนขาพิการไปกับชายอื่น ฟรานเซียสแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เสียด้วยซ้ำเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาทุ่มเทความรักจนหมดหัวใจ และไม่คิดดูแลตัวเอง กลายเป็นผู้ชายมีหนวดเครารุงรัง วันนี้นึกอยากให้คนดูแลโกนหนวด
อยากมองเห็นเพียงรักอยู่ในสายตาเขาตลอด
แค่ผู้หญิงแพศยาคนเดียว ทำไมเขาต้องร้องไห้ฟูมฟายจนจะเป็นจะตาย ต่อจากนี้เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มรักษาตัวให้หาย จนลบคำสบประมาทพวกมัน
“ค่ะ”
“โกนหนวดเป็น?” ภายในอกแกร่งร้อนรนแทบไม่เป็นสุข พลันกระหวัดหวนคิดว่าคนตรงหน้าอาจเคยโกนหนวดกับผู้ชายคนอื่น
“ค่ะ เพียงเคยโกนหนวดให้คุณพ่อยามเช้าตอนที่ท่านใกล้จะออกไปทำงานก่อน”
ฟรานเซียสเลื่อนขยับกอดเอวบางหลวมๆ ราวกับไม่อยากปล่อยเธอหลุดออกไปให้คลาดสายตา จากนั้นผู้ช่วยพยาบาลสาวทำหน้าที่ล้างคราบฟองสบู่จนหมดโดยไม่มีการเคอะเขิน เขานั่งนิ่งๆ ถือเป็นสัญญาณดี ปกติเขาไม่ยอมให้พยาบาลพิเศษแตะเนื้อต้องตัว
ยกเว้นเพียงรัก...เพียงคนเดียว
“ขาของคุณขยับได้นิดหน่อย รู้สึกอย่างไรไหมคะ”
“รู้สึกเฉยๆ ไม่เจ็บไม่อะไร?”
“แล้วกินยาทุกวันไหมคะ”
เธอซักไซ้ถามตามวิสัยทำสายอาชีพนี้อยู่แล้ว แต่แปลกเขาไม่นึกรำคาญ กลับตอบทันควัน
“อืม”
“ขืนคุณฟรานเป็นแบบนี้เรื่อยๆ โอกาสจะหายเหลือน้อยแล้วนะคะ หมอนัดไปทำกายภาพบำบัด คุณไม่เคยไป...”
“ฉันขี้เกียจ”
“คุณไม่ไป แล้วขาของคุณจะหายได้ยังไงกันคะ คุณฟรานอย่าดื้อสิค่ะ วันนี้เพียงจะโกนหนวดให้ พรุ่งนี้เตรียมตัวไปโรงพยาบาล เดี๋ยวเพียงจะบอกมาดามแพรวา”
“ก็แล้วไงว่าฉันไม่ไป! ปล่อยให้มันตายด้านแบบนี้เหมือนหัวใจของฉันนั่นแหละ เธอไม่ต้องมาสมเพชฉันนักหรอก” น้ำเสียงเข้มกราดเกรี้ยวคล้ายพายุบ้าคลั่ง
“หรือคุณจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม? ทุกคนรอการกลับมาของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคุณอยู่นะคะ คุณฟรานเซียสไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
คำถามจากเพียงรักยิ่งทำให้ฟรานเซียสหยุดชะงัก เขาอยากจะหายจากอาการบ้าๆ นี้ใจแทบขาด ทว่าหากทำกายภาพบำบัดแล้วยังเดินไม่ได้เหมือนคนปกติทั่วไป เขาจะเสียเวลาทำแบบนั้นทำไมกัน
“เธอคิดแบบนั้นเหรอเพียงรัก เธอไม่ได้มาเป็นฉัน เธอไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของคนทอดทิ้งหรอกว่ามันอ้างว้าง โดดเดี่ยวมากแค่ไหน”
“เพียงจะพยายามเข้าใจความรู้สึกของคุณฟรานอยู่นี้ยังไงล่ะคะ”
ฟรานเซียสจ้องมองแววตาคู่หวานถึงความจริงใจ อาจเป็นเพราะยามนี้เขาอ่อนแอ อยากได้ใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ใบหน้าเรียวยิ้มแย้ม พลางล้างตัวแกร่งและค่อยพาเขามานั่งบนหน้ากระจก มีอุปกรณ์โกนหนวดวางไว้ข้างกาย
“เดี๋ยวเพียงจะโกนหนวดให้นะคะ”
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มนั่งนิ่งๆ มองเพียงรักทำมันอย่างคล่องแคล่ว จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย เธอเก็บอุปกรณ์เข้าที่ แอบใจสั่นมองเห็นใบหน้าคมสันหล่อเหลาสะอาด ไม่เหมือนลุคคราบหนวดเคราจนไม่เห็นหน้าครั้งแรก
“มองหน้าฉันแบบนี้ ตกตะลึงความหล่อใช่ไหม” ส่งสายตาแพรวพราวระยิบระยับจนเธอหันใบหน้ามองออกทางกระจก
เขาจงใจกลั่นแกล้งเธอเขินอายใช่หรือเปล่า...
- Writer
