บทที่5 ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้!
1879 Words
มาดามแพรวาทราบเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น คนที่ผิดซึ่งก็คือลูกชายของเธอเจ้าอารมณ์ร้อน พาลอาละวาดใส่เพียงรัก แค่เพราะเอาแต่ใจตัวเอง ฟรานเซียสเองก็รู้สึกผิดเผลอปัดป้องความหวังดีจากผู้ช่วยพยาบาลสาวคนใหม่ไม่ตั้งใจ มันเป็นเพียงอุบัติเหตุ
“หนูเพียงรักเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขา ลูกฟรานอย่าเพิ่งตัดสินเอาผิดว่าหนูเพียงจะเป็นเหมือนครอบครัวของเขา”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง พี่ชายเลวยังไง น้องก็คงสนับสนุนพี่ชายทำผิด สมรู้ร่วมคิดกัน ไม่แน่ว่าการที่หล่อนสำออยมารยาหญิงแก่มัม อาจถูกไอ้คาเฟรส่งมาเป็นสายสอดแนมก็ได้นะครับ ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจเธอ!”
“ฟรานเซียส! อย่าอคติหนูเพียง เธอรู้สึกผิดแทนต่อพี่ชายจริงๆ เรื่องนี้ลูกผิด ลูกต้องไปขอโทษน้องเดี๋ยวนี้!”
คำสั่งของบุพการี เจ้าพ่อหนุ่มทำหน้ากลืนยาขม ผู้หญิงจอมยุ่งตัวเล็กคนเดียวไม่มีอะไรจะทำให้เขาลดตัวศักดิ์ศรีแบกหน้าเอ่ยขอโทษเธอ
“ผมไม่ขอโทษ เธอทำตัวเธอเอง ผมไม่มีวันขอโทษเธอเด็ดขาด!”
“นี่ลูกกล้าขัดคำสั่งแม่เหรอ”
“...”
“ถ้าลูกไม่คิดจะขอโทษหนูเพียง ก็ไม่เป็นไร แต่ถึงยังไงแม่ก็เข้าข้างหนูเพียงอยู่ดี”
มาดามแพรวาเหนื่อยใจโน้มน้าวลูกชายหัวแข็งกำลังเบือนหน้าหันหนีทางอื่นไม่ลง ฟรานเซียสไม่ใช่คนอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นคนแข็งกระด้าง เจ้าพ่อหนุ่มไม่เคยคิดเอ่ยปากขอโทษก่อนให้เสียศักดิ์ศรีตัวเองกำลังค้ำคอ ยิ่งเฉพาะผู้หญิงตัวเล็กๆ ธรรมดา ไม่คู่ควรคำขอโทษจากเขาด้วยซ้ำ
“ทำไมฉันต้องไปขอโทษผู้หญิงหัวดื้อหัวรั้นด้วย!”
ถึงกระนั้นฟรานเซียสกดโทรสั่งคาเรนเอางานจากบริษัทและรายงานเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถแข่งนั้นมาให้เขาดูที่บ้าน ตอนนี้กำลังรวบรวมหลักฐานเอาผิดคาเฟร เมื่อภาพจากกล้องวงจรปิดพบว่ามันจ้างช่างซ่อมรถแอบตัดสายเบรกรถบิ๊กไบค์คู่ใจของเขาเพื่ออยากเอาชนะ
“งานบริษัท ตอนนี้ให้คุณฟีนิกซ์เข้ามาบริหารแทนจนกว่านายใหญ่จะรักษาตัวให้หายดีครับ นายใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเรื่องที่อยู่ของสองคนนั้น ผมกำลังให้คนตามสืบดูครับ”
“ที่อยู่พวกนั้น บอกคนไม่ต้องสืบแล้วละ”
“ทำไมเหรอครับนายใหญ่?”
คำถามจากคาเรนมาหาเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มยังห้องทำงานส่วนตัว ริมฝีปากหยักได้รูปยิ้มเยาะราวกับคนมีแผนการบางอย่าง
“ในเมื่อน้องสาวของมันมาอยู่ในกำมือของฉัน ฉันจะหลอกถามที่อยู่พี่ชายกับผู้หญิงแพศยาคนนั้นจากเพียงรักเอง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพี่น้องจะไม่ติดต่อหากัน”
“หากคุณเพียงรักไม่รู้จริงๆ ล่ะครับ”
“ฉันจะเกลี้ยกล่อมเธอเอง พวกผู้หญิงมักแพ้ผู้ชายปากหวานทั้งนั้น”
คาเรนมองหน้าอีกฝ่ายยกยิ้มเจ้าเล่ห์คิดหลอกใช้น้องสาวของอดีตเพื่อนสนิท แอบเสียวสันหลังวาบแทนคุณเพียงรัก ดูจากสายตานายใหญ่มีทีท่าต่อผู้ช่วยพยาบาลสาวคนใหม่แปลกๆ จนเดาอารมณ์ของเขาไม่ออกว่าคิดอย่างไรกับผู้หญิงคนนั้น...
…
เพียงรักไม่อยากเชื่อว่าคนอารมณ์ใจร้อนจะชอบเลี้ยงเจ้าขนฟูสี่ขาน่ารักผิดกับคนเลี้ยงอย่างลิบลับ ป้ามาลัยเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าปกติเจ้าด็อกกี้ไม่สุงสิงกับใครนอกจากเจ้านายของมัน ผู้หญิงคนไหนที่ฟรานเซียสควงเข้ามาบ้านใหญ่กลับถูกด็อกกี้ทำร้ายจนพวกผู้หญิงหวาดกลัว ซึ่งฟรานเซียสรักสุนัขตัวนี้มาก ตามใจทุกอย่าง
“แปลกนะคะ ปกติเจ้าด็อกกี้ไม่เคยชอบให้ใครมาแตะต้องนอกจากคุณฟราน สงสัยคงชอบหนูเพียงแน่ๆ เลยค่ะ”
ป้ามาลัยแอบรายงานเรื่องนี้แก่พวกท่านสองคนรับรู้ ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีอาจได้นายหญิงคนใหม่ของบ้าน
“เพียงอยากเลี้ยงหมานะคะ แต่พ่อแม่เพียงไม่ชอบให้มีสัตว์เข้ามาบ้าน เจ้าด็อกกี้น่ารัก แต่ติดแกเหงานิดหน่อย...เหมือนเจ้าของมัน”
เจ้าด็อกกี้เป็นสุนัขเพศผู้ ชอบวิ่งเล่นรอบสวนแปลงดอกกุหลาบสีแดงสด เหนื่อยแล้วก็กินเยอะและนอนทั้งวันเหมือนเจ้าของ
“คุณฟรานเซียสนิสัยดีนะคะคุณเพียง เขาเป็นคนรักสุนัข การที่เขาแข่งรถเพื่อเอาเงิน ชนะกลับมาก็บริจาคมูลนิธิรักสัตว์จนหมด แต่เพราะกลายเป็นคนช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้จึง...”
“เพียงเข้าใจค่ะว่าคนสมบูรณ์แบบทุกอย่าง จู่ๆ ดันกลายเป็นคนสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต และไม่รู้จะขาตัวเองกลับมาเดินได้เป็นปกติเมื่อไหร่ เพียงจะคอยดูแลคุณฟรานเซียส เพียงจะคอยเป็นขาสองข้างให้คุณฟรานมีชีวิตต่อเองค่ะ”
รอยยิ้มละมุนแสดงถึงความจริงใจถูกรวมอยู่ในแววตาคมกริบของคนป่วยเข็นรถเข็นว่าลงมาตามพยาบาลสาวส่วนตัวของเขาไปทำหน้าที่ เพียงรักหันหน้ามามองแอบตกใจเล็กน้อย
“คุณฟรานเซียส คุณลงมาทำไมคะ?”
“ฉันว่าจะลงมาตามพยาบาลส่วนตัวขึ้นไปดูแลนะ อีกอย่างภายในห้องมันอุดอู้ ลงมาสูดอากาศด้านนอกซะหน่อย จะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น” รู้อยู่เต็มอกว่าเขาจงใจแอบมองเพียงรักเวลามีรอยยิ้มหวาน ทำให้หัวใจแกร่งเต้นแรงแปลกๆ มีหรือเขาจะยอมรับมัน
“แต่ว่าร่างกายของคุณยังไม่แข็งแรงเลยนะคะ”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง?” เขาเงยหน้าสบตาใบหน้าหวาน
เพียงรักเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายเริ่มพูดคุยกับเธอมากขึ้น ไม่ใช่หมางเมิน เฉยชา ไร้การตอบโต้เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน แต่มันก็ดีแล้วที่เขายอมเปิดใจทีละนิด
“ฉันรู้สึกเมื่อย เหนียวตัวแล้ว” พูดขนาดนั้น คนทำหน้าที่คลุกคลีคนป่วยมานานควรรับรู้ด้วยตัวเองว่าต้องควรทำอย่างไรต่อจากนี้
“...”
เพียงรักตะกุกตะกัก หันมองรอบซ้ายขวา จากที่เคยมีป้ามาลัยและลูกน้องคนสนิทอยู่ห้องโถงกว้างใหญ่กลับจางหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ หรือเป็นคำสั่งของเจ้าพ่อหนุ่ม
“เอ้า! ยืนซื่อบื้อทำอะไร หน้าที่พยาบาลดูแลคนป่วยต้องทำอะไร?”
“คือ...เพียงไม่เคยทำ...”
“แค่เตรียมน้ำอุ่นให้ จะไปยากอะไร หรือว่าเธออยากอาบน้ำให้ฉันด้วย?”
ภาพวาบหวามครั้งแรกที่เพียงรักถูกมาเฟียบ้าอำนาจงัดลำเอ็นอวบใหญ่ผงาดชูชันขึ้นตรงหน้าสัมผัสปลายลิ้นตรงนั้นทำเอาหญิงสาวหวาดกลัว ท่าทางเหนียมอายของเธอช่างเป็นภาพเอ็นดู
“หรือเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ?”
เขาเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายอธิบายโดยตรง สังเกตแก้มนวลซับแดงระเรื่อขึ้นคาดเดาได้คงไม่พ้นเรื่องที่แกล้งเธอ
“เอ่อ...”
ท่าทางไร้เดียงสาของเพียงรัก ทำให้เขาไม่เชื่อว่าเธอไม่เคยประสบการณ์ทางเพศ เพราะพิสูจน์ด้วยการตวัดปลายลิ้นน้องชายเขาอย่างชำนาญ
“ยืดยาด เดี๋ยวฉันไล่เธอออก!”
“พะ เพียงเตรียมน้ำอุ่นได้ค่ะ”
มุมปากของฟรานเซียสกระตุกยกยิ้มขึ้นแวบแรกก่อนหน้านิ่งเหมือนเดิม โดยคนตัวเล็กไม่ทันสังเกตมองเห็น
จากนั้นเพียงรักเข็นคนป่วยเอาแต่ใจเข้ามายังห้องส่วนตัวของเขา ผู้ช่วยพยาบาลพิเศษไปเตรียมน้ำอุ่น ไม่กล้าแม้แต่หันหน้าสบตาคู่นั้น ฟรานเซียสถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทีละชิ้น ยกเว้นกางเกงบ็อกเซอร์เพื่อให้หญิงสาวถอดมันออกเอง
“เพียงเตรียมน้ำเสร็จแล้วค่ะคุณฟราน อุ๊ย!” หันมองแวบเดียวรีบเบนหน้าหันหนีทางอ่างอาบน้ำใหญ่ ทำแบบนั้นยิ่งได้ใจเขาเชียวละ
“ทำไมไม่หันมามองล่ะ ไหนว่ามีแฟนแล้วไง ผู้ชายถอดเสื้อผ้าก็น่าจะเห็นจนชินแล้วล่ะมั้ง”
“ใครจะหน้าหนาเหมือนอย่างคุณล่ะคะ” มีการยอกย้อนคนป่วยเสียด้วย แต่ไม่เป็นไร ฟรานเซียสกลับมีอมยิ้มทุกครั้งที่ได้กลั่นแกล้งแม่กระต่ายตัวน้อยตัวนี้
“ก็หัดมองให้ชิน เพราะต่อจากนี้ไปเธอต้องอาบน้ำให้ฉันทุกวัน ระหว่างที่ฉันรักษาตัวอยู่ที่บ้าน”
“คนบ้าอำนาจ”
“ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนบ้าอำนาจ เธอต้องทำใจคุ้นชินอยู่กับมัน ถอดกางเกงให้ฉัน”
เพียงรักปิดปากเงียบ ไม่กล้าขัดใจคนป่วย เพราะฟรานเซียสหงุดหงิดขยับขาสองข้างไม่ได้ดั่งใจ ขืนเขาอาละวาดขึ้นมาอีกครั้ง เธอคงรับมือแทบไม่ไหว
“คุณฟรานอยู่นิ่งๆ สิค่ะ”
เพราะเขาเบี่ยงตัวไปมาทำเอาเธอจับถอดกางเกงบ็อกเซอร์ไม่ค่อยถนัด หน้าแดงก่ำเผลอสัมผัสสิ่งนั้นก่อนผละออกราวกับเป็นของร้อน
“ฉันนั่งนิ่งแล้วนะ เธอนั่นแหละไม่ยอมถอดดี ๆ”
เธอกลั้นใจถอดกางเกงบ็อกเซอร์ออก ฉวยโอกาสหันหลังใส่เขาเพื่อนำมันทิ้งลงบนตะกร้าเสื้อผ้า พยายามจะไม่มองลำเอ็นอวบใหญ่ตรงหว่างขาแกร่งสองข้าง ขณะช่วยพาเขาลงอ่างอาบน้ำและถอยขยับห่างเล็กน้อย
“ช่วยถูหลังให้ฉันหน่อยสิ”
ผู้ช่วยพยาบาลสาวพิเศษขยับเข้ามาใกล้อ่างพลางหยิบเอาแปรงถูหลังแกร่งมีรอยสักมังกรตัวใหญ่เลื้อยพันรอบและสิงห์อยู่ข้างในนั้น ซึ่งเป็นตราประจำตระกูลที่ทายาททุกคนต้องสักมัน น่ากลัวเกินสำหรับคุณหนูอ่อนต่อโลกอย่างเธอ
ยิ่งเพียงรักไม่ชอบมาเฟีย ยังมีเหตุต้องมาพัวพันเกี่ยวกับมาเฟียอีก พยายามตัดใจแอบชอบอดีตเพื่อนพี่ชายยังทำไม่ได้ ยิ่งใกล้ชิด เธอยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง
“เธอไม่นึกรังเกียจสภาพคนพิการ เดินสองขาด้วยตัวเองไม่ได้อย่างฉันเหรอ”
ฟรานเซียสอยากรู้ความเห็นจากอีกฝ่าย พวกผู้หญิงไม่ชอบดูแลใครก่อน เจ้าหล่อนชอบผู้ชายดูแลเธอราวเจ้าหญิงมากกว่า พอเกิดอุบัติเหตุ สาวๆ ในสต็อกดันหนีหายไปหมด ทำให้เขาอคติต่อผู้หญิงเห็นแก่เงินเพิ่มมากขึ้น ยกเว้นเพียงรักที่ไม่กลัวเขา
“เพียงไม่คิดรังเกียจหรอกค่ะ เพียงรู้ว่าคุณฟรานก็ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ พอเกิดขึ้นแล้วเราควรเตรียมตัวรับมัน หากคุณยอมรักษาทำกายภาพบำบัดทุกวัน หมอบอกว่าโอกาสที่คุณจะหายมีเยอะนะคะ”
“งั้นเธอก็ต้องช่วยฉันรักษาขาให้หายสิ”
แววตาคู่คมหันมองหน้าสีหวาน เพียงรักเก็บซ่อนความรู้สึกส่วนนั้นลึกที่สุด ขณะทำหน้าที่ดูแลสภาพจิตใจคนป่วยไม่ให้รู้สึกตัวเองเป็นภาระของคนอื่น เธอเต็มใจอยู่ข้างๆ เขาในยามที่ฟรานเซียสขยับขาสองข้างเดินไม่ได้
“ค่ะ เพียงตั้งใจจะอยู่ดูแลจนกว่าคุณฟรานจะกลับมาหายดี”
“เรื่องเมื่อเย็น...ฉันขอโทษแล้วกันที่เผลอทำกับเธอแบบนั้น...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“...”
- Writer
