“จริงด้วยสิ บ่ายสามแล้ว” เรนิตาดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง หากเมญ่ากลับช้ากว่านี้มีหวังถึงกรุงเทพฯ มืดแน่ๆ และเส้นทางก็ไม่ใช่ทางที่คุ้นเคยอาจเกิดอุบัติเหตุได้
“ถ้าอย่างนั้น พี่ขอตัวกลับก่อนนะ”
ผู้จัดการสาวลุกขึ้นยืนเต็มตัว ในขณะที่เรนิตาก็ลุกขึ้นตาม น้ำตาใสเริ้มเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ขอบคุณจริงๆ ค่ะพี่เมญ่า เดี๋ยวเรย์เดินไปส่งนะคะ”
เรนิตาพูดจบก็เดินออกไปส่งเมญ่าพร้อมกับเพ็ญศรี แม้จะใจหายไม่น้อยที่ต้องห่างจากคนที่รักเหมือนพี่สาวแท้ๆ แต่นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งบททดสอบในชีวิตให้เรนิตาได้แข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง
เพียงไม่นาน รถของเมญ่าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เรนิตามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ต่อจากนี้คงไม่มีผู้จัดการส่วนตัวคอยเอาอกเอาใจเหมือนที่ผ่านมา และวันนี้ เธอก็กลับมาเป็นเรนิตาคนเดิมที่ไม่มีอภิสิทธิ์ความเป็นดาราเหมือนแต่ก่อน และนั่นก็ถือเป็นหนึ่งชีวิตที่ตนเองก็คิดถึงและโหยหา
จริงอ
