“ใช่ค่ะ พ่อเลี้ยงน่ะเห็นแบบนี้ห่วงไร่มาก ไม่ยอมห่างนานเลยค่ะ มีก็แต่ครั้งนี้ที่ขึ้นกรุงเทพฯ ไปหลายวันหน่อย” เพ็ญศรีนึกถึงหน้าพ่อเลี้ยงของตนเองแล้วอดเอ็นดูไม่ได้
“ว่าแต่เรย์ขอโทษนะคะ เรย์ลืมไปว่าพ่อเลี้ยงชื่ออะไรคะ จริงๆ พี่เมญ่าเคยบอกเรย์แล้วแหละค่ะ แต่ว่าเรย์จำไม่ได้” เรนิตาหัวเราะเก้อๆ ออกไป แอบรู้สึกผิดไม่น้อยที่จำชื่อของคนที่ให้ความช่วยเหลือเธอไม่ได้
“อ๋อ พ่อเลี้ยงชื่อคุณภาคค่ะ แต่ไม่ค่อยมีคนเรียกชื่อนักหรอกส่วนใหญ่คนงานก็เรียกว่าพ่อเลี้ยงทั้งนั้นเลยค่ะ” แม่ครัวสูงวัยเล่าต่อด้วยความภูมิใจในเจ้านาย
“ใช่แล้ว คุณภาค ภาสกร ถ้าอย่างนั้น เรย์ก็ต้องเรียกเขาว่าพ่อเลี้ยงเหมือนกันใช่ไหมคะ” ดาราสาวเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้
“อยู่ในที่ของผมก็ต้องเรียกผมเหมือนคนของผม...ที่นี่คนงานเท่ากันทุกคนไม่มีอภิสิทธิ์เหนือใคร”
ไม่ทันที่เพ็ญศรีจะตอบ น้ำเสียงททรงพลังของชายเจ้าของไร่ก็ดังขึ้น ทำให้เรนิตาต้องหัน
