“ก็คุณเรียก...” ฉุกคิดขึ้นได้ว่าอาจหลงกลภาสกรเข้าให้แล้ว เมื่อเห็นเขาเผยรอยยิ้มยียวนกวนประสาทชัดเจน แถมยังเลิกคิ้วรอให้เธอพูดต่อ
แบบนี้ ขืนเผยไต๋ว่าไม่พอใจที่ชายหนุ่มเรียกตนเองว่า ‘หนูเรย์’ ก็อาจโดนสวนกลับให้จนแต้มเรื่องที่เธออาจอายุน้อยกว่า และเขาก็แค่เรียกเหมือนที่ป้าเพ็ญศรีเรียกก็เท่านั้น ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะรให้โกรธ
แล้วอาจโดนไล่จี้ให้เรียกชายหนุ่มว่า ‘พี่’ โดนตอกย้ำว่าไม่มีเหตุผล เอาแต่อารมณ์เข้าว่า และทำตัวดื้อรั้น เถียงผู้ใหญ่คำไม่ตกฟากเหมือน ‘เด็ก’ เข้าเต็มเปา!
ถึงจุดนั้นจะอ้างอะไรมาเอาชนะคะคานก็ไม่ได้ จะทำอะไรก็เหมือนจะเข้าทางพ่อเลี้ยงหนุ่มไปเสียหมด!
‘โอยยย ทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายกวนประสาทแบบนี้นะ! คนสวยหัวจะปวดจนไมเกรนกำเริบ!’
“ช่างเถอะค่ะ ฉันอาจคิดมากไปเอง เอาเป็นว่า เดี๋ยวฉันจะเอาเฟรนช์ฟรายส์มาเสิร์ฟให้พ่อเลี้ยงให้เร็วที่สุดเลยดีไหมคะ” เรนิตาทอดถอนหายใจอย่างปลดปลงเมื่อรู้ว่า
