“โอ๊ยยยย ทำไมปวดหัวจังวะ” โซนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายมากแล้ว ด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงราวกับกำลังจะระเบิดออกมา ใบหน้าหล่อเหลานิ่วขมวดทั้งที่ยังหลับตากุมศีรษะ
“เฮ้ย! …เชี้ย!!!” เขาสบถออกมา เมื่อเห็นตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สายตาคมกวาดมองร่องรอยบนเตียงที่เคยขาวสะอาด คราบน้ำที่แห้งเป็นวงกว้าง และสิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงเป็นที่สุดก็คือคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน พยายามคิดทบทวนว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง พยายามคิด แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ยิ่งคิด อาการปวดหัวก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
“ปวดหัวโว้ย แดกเชี้ยไรจนจำอะไรไม่ได้วะไอ้โซน” โซนต่อว่าตนเองที่ดื่มเหล้าจนเมามาย เมาขนาดจำอะไรไม่ได้เลย
“อลิน” จู่ๆ ความทรงจำสุดท้ายก็ผุดขึ้นมา ชื่อของอลินเข้ามาในหัว เขาพร่ำบอกรักแต่เพียงเธอ และใบหน้าอันลางเลือนก็ปรากฏในมโนภาพ พยายามตรึกตรองถึงใบหน้านั้น แต่ก็ไม่แจ่มชัด
“ไอ้โซนเอ้ย มึงทำอะไรลงไปวะ”
ก๊อกๆๆ
“พี่โซนตื่นหรือย
