“มายิงช่วยคุงป๊าชักผ้า” มาริน หนึ่งนภา วัยสองขวบย่างสามขวบ นั่งลงบนผ้าผืนใหญ่ในขณะที่คนเป็นพ่อกำลังยกตะกร้าผ้าไปซักทำความสะอาด ทุกครั้งที่มากรุงเทพฯ เขากับอลินจะมาพักที่คอนโดมิเนียมไม่ห้องเขาก็ห้องของเธอ แล้วแต่ว่าลูกสาวอยากจะว่ายน้ำในสระว่ายน้ำ หรืออยากแช่ตัวในอ่างจากุชชี่ และเขาจะเป็นคนที่ต้องรับหน้าที่ซักผ้าของลูกๆ ด้วยเกรงว่าหากส่งร้านซักรีดลูกจะเกิดอาการแพ้ เพราะมารินกับมิราเคยมีผืนแดงขึ้นมาแล้วจากทางร้านใส่น้ำยาซักผ้าผิด
“มารินช่วยป๊าแบบนี้ วันนี้ป๊าก็ไม่ได้ซักผ้าครับ มิรา มิราจะวาดรูปบนผ้าพวกนี้ไม่ได้ครับ” เทรย์หันไปเห็น มิรา หนึ่งวารี แฝดน้อง กำลังใช้สีเมจิกขีดเขียนบนผืนผ้า
“วาดได้ ฉวยค่ะคุงพ่อ”
“มิราต้องวาดบนกระดาษครับ วาดบนผ้าไม่สวย ผ้าจะสกปรก”
“ฉกปกก็ชัก คุงพ่อชักฉะอาด” มิราเถียงคนเป็นพ่อ หากผ้าสกปรกก็แค่ซัก เพราะพ่อซักผ้าสะอาด
“คุงมี้บอกคุงป๊าชักผ้าฉะอาด” มารินจำได้ว่าแม
