“อ๊ะ…พี่เทรย์” ร่างงามถูกวางลงบนเตียงตามแรงอารมณ์กระสันซ่านที่ประทุออกมา ด้วยถูกกักเก็บมาเป็นเวลายาวนาน
“พี่ตามใจอลินมาตลอดสามปี ถึงเวลาที่อลินจะต้องตามใจพี่บ้างแล้ว” ร่างแกร่งร้อนรุ่มจนตัองระบายมันออกมา เทรย์จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองด้วยความรวดเร็ว ดวงตากลมใสเบิกกว้างเมื่อสายตาปะทะเข้ากับแก่นกายอันใหญ่โตที่แข็งขันชูชันชี้หน้าเธออยู่อย่างดุดัน
“พี่เทรย์ก็ไม่เห็นต้องใจร้อนขนาดนี้เลย อลินเป็นห่วงมารินกับมิรา” อลินถึงกับละล่ำละลัก ยกลูกๆ ขึ้นมาเป็นข้ออ้างเพื่อเอาตัวรอด ในขณะที่ถูกคนตัวโตที่กำลังอยู่ในอาการหื่นห่ามปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างงาม กดริมฝีปากลงบนลำคอระหงและซุกไซ้ขบเม้มจนเป็นรอย ร่างบอบบางสะดุ้งด้วยความเจ็บ แต่ก็ยังน้อยกว่าความเสียวซ่านจนต้องครางออกมาเบาๆ
“อลินไม่ต้องเป็นห่วงมารินกับมิราหรอก ลุงโซนกับน้านาราจะดูแลอย่างดี” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ พยายามจัดการกับบราเซียลูกไม้สีด
