ไอ้หลง!!!!!!! ~ เสียงตะโกนดังลั่นของสักที่แทบช็อกเมื่อมองมาเห็นพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงสด ในมือของหลงถือมีดปลายแหลมเอาไว้เเน่นและตรงหน้าท้องซิกแพค ถูกแทงจนเป็นรูที่เสื้อ
วี หว๊ออออ~
@ โรงพยาบาล
"ฮื้ออออ.. หลง.. ลูก.. ฮือ" แม่ร้องไห้แทบขาดใจแม้ตอนนี้หลงจะพ้นขีดอันตรายแต่ยังถูกจับมัดแขนขาเนื่องด้วยหมอกลัวอาการคลั่งตามที่สักบอกไว้
"แม่ทำใจดีๆนะ" สักได้แต่ปลอบโยนแม่ของหลงที่ร่ำไห้ปานจะขาดใจ ใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดเผือกอย่างกับคนไร้วิญญาณ
ติก ติกๆๆ ~ สักเดินออกไปริมระเบียงถ่ายรูปหลงพร้อมเล่าความจริงให้จิ๊จ๊ะฟังเพื่อตามหาขอพร
[จิ๊จ๊ะ : จะพยายามนะแต่อีพรมันคนจริงหายไปในเมฆเลย]
[สัก : เหนื่อยว่ะแล้วห่วงไอ้หลงด้วย]
[จิ๊จ๊ะ : โอ๋ๆ มากอด อดทนนะอีกไม่กี่เดือนจะกลับไปอยู่ด้วย]
[สัก : อืม กูคิดถึงมึง]
[จิ๊จ๊ะ : เหมือนกัน จุฟๆ]
ตึกๆๆ~ เมื่อเเชทกับจิ๊จ๊ะเสร็จสักก็เดินกลับเข้าห้องยังเห็นแม่
