ตอนที่ 4 พี่ชายในวัยเด็ก
ตอนนี้จิราวดีได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งๆ แล้วเงยหน้าขึ้นลอบมองชายหนุ่มที่นั่งกอดอกอยู่ตรงหน้าเป็นระยะๆ และทุกครั้งที่เธอเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องเจอกับสายตาดุๆ ที่เขามองมา ทำให้เธอต้องรีบก้มหน้าลงมองมือที่ประสานไว้บนหน้าตักของตัวเองทุกครั้ง
บ้าจริง! เรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย
"คะ…คุณคือพี่แว่น เอ๊ย! พี่ดินจริงๆ เหรอ" จิราวดีทำใจกล้าทำลายความเงียบชวนอึดอัด เงยหน้าขึ้นมาถามเขาด้วยเสียงสั่นๆ ก่อนจะสะดุ้งนิดหน่อยที่เขาเหวี่ยงสายตาดุๆ มามองตอนที่เธอเรียกเขาว่า
‘พี่แว่น’ แล้วรีบเปลี่ยนไปเรียกเขาว่าพี่ดินที่เป็นชื่อของเขาทันที
หลังจากร่วมรับประทานอาหารเย็นกันเสร็จ ตรีภพก็บอกให้เธอกับเขาออกมาคุยและถามไถ่กันข้างนอกตามประสาหนุ่มสาว ส่วนผู้ใหญ่นั้นอยู่คุยธุระกันข้างใน ทำให้เธอต้องมานั่งตัวเกร็งและคอยหลบสายตาดุๆ ของเขาอยู่ตรงนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้
"แล้วคิดว่าไม่ใช่?
