บ่ายของวันใหม่ ซูหลินเดินเล่นในสวนตามปกติ วันนี้ไม่ได้ออกไปไหน เพราะเกรงจะเกิดเหตุการณ์เช่นเมื่อวาน และคนจากทางการก็ส่งคนมาสืบสวนเรื่องยาที่นางมอบให้เพื่อช่วยชีวิตเหล่าทหาร ทว่าไป่จิ้งได้อ้างคำสั่งของท่านโหว ให้คนสอบสวนได้แต่ต้องมีผ้าม่านกั้น
“คุณหนูพวกเขาจะสงสัยคิดว่าเราเป็นพวกเดียวกับคนกลุ่มนั้นหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวมี่เอ่ยถามผู้เป็นนายที่กำลังหย่อนก้นจะนั่งในศาลา เมื่อคนของทางการไปหมดแล้ว
“ไม่หรอก ข้าบอกไปแล้วว่ายานี้แก้ได้สารพัดพิษ อีกอย่างพิษที่พวกนั้นใช้ก็ไม่ถึงตาย แค่ทำให้ร้อนรุ่มจนทรมานก่อนจะหมดสติ ผ่านไปสองสามชั่วยามก็หายเป็นปกติแล้ว” บอกในสิ่งที่รู้ เพราะนางได้กลิ่นของว่านพิษ
“ที่คุณหนูเก่งแบบนี้ก็เพราะเคยเป็นหมอสินะเจ้าคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ในยุคนั้นข้ากินนอนอยู่ในป่าตั้งสามปี การรักษาก็ต้องพึ่งทั้งสมุนไพรและยาที่คนในยุคนั้นปรุงขึ้น แต่สุดท้ายมันก็สู้สมุนไพรไม่ได้ พอมาอยู่ในยุคนี้ข
