ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ

ตอนที่ 4 เพราะงดงาม

ตอนที่ 4 เพราะงดงาม

นอกจากม่านชิงเฉียว ก็ไม่มีผู้ใดรู้ส่วนผสมของโอสถหยดโลหิตมังกร แม้กระทั่งเจ้าสำนักหมื่นพิษก็ยังหาคำตอบนี้ไม่ได้ เขาพยายามคาดเดาจากข้อมูลสมุนไพรที่บุตรสาวใช้แต่ก็ไม่สามารถสรุปได้

เจ้าสำนักหมื่นพิษคงไม่รู้ว่า เป็นเพราะคาดเดาผิดตั้งแต่แรกว่าจะต้องมีสมุนไพรล้ำค่าและหายาก

ทว่าความจริงแล้ว ส่วนผสมของโอสถหยดโลหิตมังกรคือสมุนไพรธรรมดาที่สามารถหาซื้อได้ในร้านขายยาทั่วไป มูลค่าของพวกมันใช้เงินซื้อมาไม่ถึงตำลึงด้วยซ้ำ

เว่ยเยว่ซินปรายตามองส่วนผสมที่จัดเตรียมไว้คลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็เริ่มปรุงโอสถอีกครั้งและตอนนี้ก็ไม่มีใครสนใจนางเหมือนครั้งแรกที่เริ่มลงมือ พวกเขาต่างคุ้นชินว่านางกำลังปรุงขี้ผึ้งทาผิวอีกแล้ว

ตะวันคล้อยต่ำ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

เว่ยเยว่ซินยิ้มจนตาหยี กลิ่นนี้ถูกต้องแล้ว!! นางหยิบตลับงดงามใบหนึ่งแล้วใส่โอสถที่พึ่งตกผลึกเสร็จใส่ลงไป

คราวนี้ก็เหลือแค่ส่งมอบ

จ้าวลี่อิงยังคงมาตรวจชีพจรให้เว่ยเยว่ซิน ในขณะที่นางกำลังจับชีพจร เว่ยเยว่ซินก็เอ่ยขึ้น

“เรียนถามท่านหมอ ช่วงที่ข้าปรุงขี้ผึ้งระหว่างก้มเงยหน้าจะรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่เรื่อยๆ”

จ้าวลี่อิงขบคิดชั่วขณะแล้วยิ้มบาง ๆ กล่าว “เป็นอาการปกติของผู้ที่รับโอสถหยดโลหิตมังกรหัวใจกลับมาเต้นยังไม่ปกตินัก แต่พระชายาไม่ต้องกังวล ขอเพียงรักษาร่างกายเป็นอย่างดี ภายในหนึ่งถึงสองเดือนนี้ก็หายเป็นปกติแล้ว”

เว่ยเยว่ซินขมวดคิ้วแสร้งสงสัย “ข้าได้ทานหยดโลหิตมังกรเมื่อไรกัน?” จ้าวลี่อิงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจแต่ก็สงบได้อย่างรวดเร็วแล้วอธิบาย

เว่ยเยว่ซินฟังพลางเบิกตากว้างแสดงสีหน้าซาบซึ้ง หลังจากจ้าวลี่อิงกลับไป นางก็หยิบตลับโอสถทิพย์ออกมาจากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องอักษร คนเฝ้าประตูเห็นนางเดินมาก็รีบออกมาต้อนรับ

“คารวะพระชายา”

“ช่วยไปเรียนท่านอ๋องว่าข้าขอพบ”

“พระชายารอสักครู่ผู้น้อยจะรีบเข้าไปรายงาน”

เว่ยเยว่ซินผงกศีรษะแล้วก็ยืนรอเพียงชั่วเดียว บ่าวคนนั้นก็ออกมา

“เชิญพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

กู้เซียวอวิ้นวางหนังสือในมือ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายพลางผายมือเชิญเว่ยเยว่ซินนั่ง

เว่ยเยว่ซินย่อคารวะอีกฝ่าย แล้วนั่งลงยื่นตลับโอสถออกไป “หม่อมฉันพึงทราบเพื่อช่วยชีวิตข้า ท่านอ๋องถึงกับเสียสละโอสถหยดโลหิตมังกรให้”

กู้เซียวอวิ้นหลุบตาต่ำมองตลับโอสถกล่าว “เป็นสิ่งที่ข้าควรจะต้องทำ...สิ่งนี้คือ?”

เว่ยเยว่ซินยิ้มเล็กน้อยกล่าว“นี่คือโอสถหยดโลหิตมังกร...”

คิ้วเรียวกระบี่ของกู้เซียวอวิ้นขมวดเข้า แววตาแหลมคมจ้องมองตลับโอสถ เขาหยิบขึ้นเปิดดูข้างใน

เว่ยเยว่ซินยิ้มแฝงเอียงอายกล่าว “คุณหนูเจ็ดจากสำนักหมื่นพิษมอบให้ข้า...เอ่อ..นางมอบให้เพราะชื่นชอบในความงามของข้า”

กู้เซียวอวิ้นชะงักงัน หากเป็นผู้อื่นอาจจะมองว่าเว่ยเยว่ซินช่างกล่าววาจาเหลวไหล ทว่าเมื่อเป็นกู้เซียวอวิ้นก็จะต่างออกไป เพราะตอนที่ม่านชิงเฉียวยอมขายโอสถหยดโลหิตมังกรให้เขาได้กล่าวมาหนึ่งประโยค

“เห็นแก่ที่ชินอ๋องหล่อเหลา ข้าจะขายให้ท่านหนึ่งเม็ด”

กู้เซียวอวิ้นเงยหน้าสบตากับเว่ยเยว่ซิน แววตากระจ่างใสนั้นแฝงความซุกซน แตกต่างจากเมื่อก่อนที่ว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ชายหนุ่มยื่นตลับคืนกล่าว

มู่หยางชำเลืองมองไปยังมู่เยี่ยนส่งสายตาแฝงความจนใจ

“ข้าไม่อาจรับเอาไว้...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะข้าจัดการคุ้มครองเจ้าบกพร่องสิ่งที่ทำล้วนสมควร”

มุมปากของเว่ยเยว่ซินเหยียดยิ้ม “ข้าคาดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าท่านจะปฏิเสธ...” เว่ยเยว่ซินยืนมือไปรับตลับยาคืนพร้อมกับวางตลับยาอีกตลับลงไปกล่าว

“ยานี้?...” กู้เซียวอวิ้นขมวดคิ้วอย่างแปลกใจอีกครั้ง

“ข้ามีวาสนาไม่น้อย...คุณหนูเจ็ดเอ็นดูข้ายิ่งนัก นางยังมอบยาถอนพิษให้ข้าอีกหนึ่งกระปุก...ข้าแบ่งมามอบให้ท่านหวังว่าท่านจะไม่ปฏิเสธอีก”

หากกล่าวปฏิเสธอีกย่อมไม่เหมาะสมอีกฝ่ายอาจจะเกิดเรื่องค้างคาใจ กู้เซียวอวิ้นยื่นมือออกไปรับกล่าว

“พระชายาช่างมีน้ำใจนัก” เมื่ออีกฝ่ายรับไปแล้ว ก็ถือว่าหมดหน้าที่เว่ยเยว่ซินจึงลุกขึ้นกล่าว “ไม่รบกวนท่านอ๋องแล้ว”

กู้เซียวอวิ้นผงกศีรษะให้อีกฝ่าย พอหญิงงามออกไปชายหนุ่มก็ส่งสายตาให้กู้เยี่ยนนำยาไปเก็บ

ในสวนสมุนไพร

บ่าวรับใช้งานสวนที่กำลังพรวนดินกำลังพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“จริงด้วย...ใบหน้าผ่องใสผิวเนียนละเอียดขึ้นมากจริง ๆ”

สาวใช้ผู้หนึ่งเดินมาได้ยินฉุดคิดบางอย่าง นางรีบไปสาวใช้งานสวน เดินหาครู่หนึ่งก็เห็นเป้าหมายรีบเดินเข้าไปหา

“น้องสาว..เจ้า ใช่คนที่พระชายามอบขี้ผึ้งให้หรือไม่”

เด็กสาวพยักหน้าตอบ สาวใช้คนนั้นก็เบิกตากว้าง “ข้าขอดูมือด้านมือขวาของเจ้าหน่อยสิ” ไม่ทันได้รับอนุญาตนางก็จับมืออีกฝ่ายดูทันที

“ไม่มี รอยแผลเป็นนั้นหายไปแล้ว...อ่า น้องสาวคนดี ขี้ผึ้งตลับนั่นยังเหลือหรือไม่”

เด็กสาวไม่กล้าโกหกพยักหน้าตอบ

หญิงสาวเบิกตากว้างแววตาประกายยินดี “น้องสาวคนดี พี่สาวซื้อต่อเจ้าได้หรือเปล่า..นี้เจ้าดูนี้สิ” จากนั้นนางก็ถอดเสื้อออกเปิดให้ดูแผลบริเวณหน้าอก เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“เจ้าก็มีบาดแผลคงเข้าใจความทุกข์ใจของข้า...ขายให้ข้าเถอะนะ...ทำงานที่นี่ข้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เจ้าต้องการเท่าไร”

เด็กสาวมองดูแผลจากนั้นก็กล่าว “พระชายาให้ข้า...ข้ามิกล้านำมาขายหรอก”

หญิงสาวรีบกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น “เรื่องนี้นอกจากข้ากับเจ้าจะไม่มีผู้ใดรู้”

เด็กสาวส่ายหน้า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว” จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องพักแล้วถือตลับขี้ผึ้งออกมายื่นให้หญิงสาวกล่าว

“พี่นำไปใช้ เถอะข้าไม่กล้าคิดเงิน”

หญิงสาวมองดูอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตกตะลึง....กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เจ้าคงไม่ล้อพี่สาวเล่นหรอกนะ”

เด็กสาวยิ้มสดใส “ข้ามิกล้า”

หญิงสาวยิ้มอย่างกว้าง “น้องสาวเจ้าชื่ออะไร...ข้าอิงเจา...ต่อไปมีอะไรเจ้าเรียกใช้พี่สาวคนนี้ได้เลย”

เด็กสาวยิ้มตอบ “ข้าเหยาชุน...ขอบคุณพี่สาวที่เมตตา” แน่นอนว่าขี้ผึ้งที่เว่ยเยว่ซินทำเองย่อมเป็นขี้ผึ้งอันดับหนึ่ง

ทุกคนที่ได้ใช้ต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าทำให้ผิวหน้าเนียนละเอียดใสกระจางดั่งหยกชั้นดี

ทว่า ยังมีผู้หนึ่งที่ยังไม่ได้ใช้มัน สาวใช้ชั้นหนึ่งกัวผิง