ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ

ตอนที่ 3 ไม่เรียบเนียน

ตอนที่ 3 ไม่เรียบเนียน

เว่ยเยว่ซินเดินออกมาห้องนอน นางปรายดูเหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่แต่ละจุดพลางครุ่นคิด

นางกำนัลที่ติดตามมาองค์หญิงเว่ยเยว่ซินถูกสังหารเสียชีวิตทั้งหมดในเหตุการณ์ครั้งนั้นและคาดว่ากู้เซียวอวิ้นได้เปลี่ยนสาวใช้ในตำหนักนางทั้งหมดเหมือนกัน

นางส่งสายตาเรียกสาวใช้ผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“พระชายามีสิ่งใดให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ”

เว่ยเยว่ซินยืนกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาพร้อมกล่าว “ข้าต้องการสมุนไพรเหล่านี้...ทั้งส่วนของต้นที่นำไปปลูกและตัวสมุนไพรแห้ง ...เจ้าช่วยเอาไปให้คนที่สามารถจัดการเรื่องนี้ให้ข้าที”

สาวใช้รับมาอย่างนอบน้อมกล่าว “เพคะ..”

เว่ยเยว่ซินกล่าวต่อ “และจัดหาคนที่แข็งแรงมือไม้คล่องแคล่วมาสักสามสี่คนมาช่วยข้าทำแปลงสมุนไพรด้วย...ได้เรื่องอย่างไรรีบมาแจ้งข้า...ไปได้”

“เพคะ...หม่อมฉันจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”

จากนั้นนางก็หันไปเรียกคนสาวใช้คนอื่น ๆ “พวกเจ้าตามข้ามา...ไปดูพื้นที่สักหน่อยตรงที่สามารถทำแปลงสมุนไพรได้”

ห้องอักษร

กู้เซียวอวิ้นกำลังอ่านเอกสารรายงานเกี่ยวกับกองทัพ ได้ยินเสียงฝีเท้าดูรีบเร่งเข้ามา เงยหน้าขึ้นเห็นเป็นถึงพ่อบ้านโจวถิงจึงขมวดคิ้วถาม

“มีสิ่งใด”

โจวถิงคารวะอีกฝ่ายแล้วยืนกระดาษแผ่นหนึ่งออกไปพร้อมกล่าว

“พระชายาต้องการสมุนไพรขอรับ”

สายตาคมกริบกวาดตามองปราดหนึ่งส่งคืนพ่อบ้านโจวแล้วเอ่ย “จัดการตามที่พระชายาต้องการ”

พ่อบ้านโจวพลันเผยสีหน้าลำบากใจ กู้เซียวอวิ้นฉุดคิดว่าคงมีเหตุผลอื่นจึงเอ่ยอีกประโยค

“ไม่ต้องสนใจมูลค่า จัดการให้เรียบร้อย”

พ่อบ้านโจวจึงกล่าวขึ้นน้ำเสียงระมัดระวัง “สมุนไพรบางส่วนที่จวนไม่มีขอรับ ข้าน้อยได้ไปสอบถามที่สำนักหมอหลวงหลายตัวต้องไปซื้อที่ร้านขายยาของสำนักหมื่นพิษ ที่นั้นล้วนมีขายทั้งหมดทว่าหากตีเป็นมูลค่าก็เกือบหมื่นตำลึงขอรับ”

แววตาของกู้เซียวอวิ้นยังคงเรียบนิ่ง กล่าว “ข้ารู้แล้ว”

พ่อบ้านโจวรีบคารวะกล่าว “บ่าวจะรีบไปจัดการขอรับ”

คล้อยหลังพ่อบ้านโจวกู้เซียวอวิ้นก็ไออย่างแรง มือที่เขาปิดปากมีก้อนเลือดติดอยู่ องค์รักษ์ข้างกายกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ท่านอ๋อง...ให้ข้าตามท่านหมอเฉิงหยวนหรือไม่ขอรับ”

กู้เซียวอวิ้นยกมือห้าม “ไม่มีประโยชน์...หากไม่มียาถอนพิษอย่างไรก็ไร้ทางรักษา”

องค์รักษ์มู่หยาง แค่นเสียงอย่างโกรธแค้น “พวกมันตั้งใจบีบให้พระองค์ใช้กำลังภายใน”

องค์รักษ์มู่เยี่ยนรับผ้าเช็ดมือจากกู้เซียวอวิ้นก็เอ่ยขึ้น “หวังว่าพวกมู่เหอจะสามารถหาสมุนไพรได้”

กู้เซียวอวิ้นโบกมือให้คนออกไป เขามิได้เกรงความตายเพียงแต่กังวลหากเขาเป็นอะไรไป เรื่องสงครามคงมิไม่มีผู้ใดจัดการได้อีกทั้งองค์หญิงเว่ยเยว่ซินย่อมผู้นั้นก็คงไม่ปลอดภัย คงต้องวางแผนไว้ล่วงหน้าและตอนนี้นางอยากจะทำสิ่งใดก็คงต้องตามใจไปก่อน ชายหนุ่มทบทวนเรื่องราวก่อนที่จะแต่งงานเขาได้เคยสืบเรื่องราวขององค์หญิงเว่ยเยว่ซินผู้นี้มาบ้าง แม้จะมีข้อมูลว่านางสนใจสมุนไพรแต่ก่อนหน้าไม่เห็นนางจะสนใจเรื่องราวเหล่านี้ แต่ละวันเหมือนนางจมปลักอยู่กับความคิดของตนเอง ไร้ชีวิตชีวา ทำให้เขาหมดความสนใจจะสานสัมพันธ์กับนาง

ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ คงเป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้นางลุกขึ้นมาลองทำสิ่งใหม่ ๆ เรื่องราวดี ๆ มักเกินหลังเหตุการณ์เลวร้ายผ่านไป

สวนบุปผา

สาวใช้สี่ห้าคนเดินตามหลังเว่ยเยว่ซินไปยังสวนดอกเหมยกุ้ยด้านหลัง พวกมันกำลังบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ เว่ยเยว่ซินยืนมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น

“พวกเจ้าช่วยจัดการดอกไม้เหล่านี้ออกไปให้หมด...ข้าจะเตรียมดินปลูกสมุนไพร”

สาวใช้น้อยผู้หนึ่งเบิกตากว้างขึ้น จากนั้นนางก็ถอยออกมาอย่างแนบเนียนคล้ายไปรายงานใครสักคน

เว่ยเยว่ซินยืนกำชับเหล่าสาวใช้จัดการถอนต้นดอกไม้และพรวนดิน...พวกสาวใช้ต้นห้องย่อมไม่เคยทำสวนมาก่อนมือไม้ก็อ่อนนุ่มบอบบางไร้เรี่ยวแรง ยิ่งทำก็ยิ่งดูเกะกะมากกว่าได้งาน เว่ยเยว่ซินถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

“หยุด!!...ไปหาคนที่มือไม้แข็งแรงกว่านี้สักหน่อยมาเถอะ”

ขณะนั้นก็มีสาวใช้อาวุโสผู้หนึ่งเดินปรี่เข้ามาอย่างรีบเร่ง นางเดินมาใกล้ก็คารวะ

“พระชายาอย่าพึ่งโมโหจะเสียสุขภาพ...เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้...ให้บ่าวจัดการให้ดีหรือไม่เจ้าค่ะ”

เว่ยเยว่ซินหันมามองผู้ที่กล่าว นางคือหลัวมามาถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ของจวนอ๋อง แม้กระทั่งชินอ๋องยังให้เกียรตินางหลายส่วน นางมาด้วยท่าทีสุภาพ เว่ยเยว่ซินก็ไม่เสียมายาทเอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุน

“รบกวนหลัวมามาแล้ว...ข้าอยากจะเตรียมดินปลูกสมุนไพร...หากสามารถทำเป็นโรงปลูกจะดียิ่ง”

ชินอ๋องได้กำชับไว้ ช่วงนี้ให้ดูแลพระชายาไม่ให้ขาดตกบกพร่อง หลัวมามาจึงกล่าวอย่างเอาใจ

“เรื่องนี้หาได้ยุ่งยาก...ภายในหนึ่งเดือนเรือนเพาะปลูกจะต้องเรียบร้อยเพคะ”

เว่ยเยว่ซินพยักหน้าพอใจ กล่าว “รบกวนหลัวมามาแล้ว”

“มิกล้า มิกล้า” หลัวมามากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม

ช่วงเวลารอโรงเพาะปลูกสมุนไพร เว่ยเยว่ซินก็ใช้เวลานี้ในการฟื้นฟูร่างกาย แม้จะมีสมุนไพรไม่มากแต่โอสถบำรุงดี ๆ สำหรับนางนับว่าเป็นเรื่องง่ายดาย

เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โรงเพาะปลูกของเว่ยเยว่ซินก็เสร็จเรียบร้อย ภายในนั้นยังเป็นห้องปรุงโอสถของนางอยู่กลางโรงโถงขนาดใหญ่ สามารถมองไปทั่วบริเวณไม่กลัวว่ามีผู้ดักซุ้มมองนางปรุงโอสถ

ทว่า เริ่มแรกนางหาได้ปรุงโอสถ กลับเป็นขี้ผึ้งอย่างดีหลายตลับ นางถือขี้ผึ้งหนึ่งตลับไปยืนอยู่หน้าบ่าวรับใช้ในสวนผู้หนึ่ง

“ข้าเห็นว่าที่มือขวาของเจ้ามีรอยแผลเป็นเอานี้ไปใช้สิ รับรองว่ารอยนั้นจะหายไป ผิวเจ้าจะกลับมาเรียบเนียนกว่าเคย”

เด็กสาวผู้นั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะเกรงว่าผู้อื่นจะรังเกียจนางจึงพยายามปกปิดมาตลอด ไม่คาดว่าจะถูกพบเห็นเข้า ได้ยาขี้ผึ้งนางไม่ดีใจและกลับหวาดกลัว นางจะถูกส่งกลับไปทำงานที่โรงซักล้างใช่หรือไม่ นางรีบก้มหมอบต่ำกล่าว

“พระชายา...ได้โปรดอย่าส่งหม่อมฉันกลับไปที่โรงซักล้างเลยเพคะ” ทั้งเสียงและร่างกายของนางสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

เว่ยเยว่ซินขมวดคิ้วกล่าว “ข้าให้ของ เหตุใดเจ้าจึงได้กล่าวเป็นอื่น”

กัวผิงสาวใช้ขั้นหนึ่งได้รับคำสั่งจากหลัวมามา มาช่วยดูแลตำหนักพระชายา นางเห็นเหตุการณ์ก็รีบเดินเข้ามาแล้วกล่าว

“พระชายาประทานสิ่งของให้ ยังไม่รีบขอบพระทัยอีก”

เด็กสาวพลันได้สติรีบกล่าว

“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”

กัวผิงหันมาคารวะเว่ยเยว่ซินแล้วกล่าว “ขออภัยพระชายา คนสวนในที่นี่ถูกจัดสรรมาอย่างรีบเร่ง จึงขาดการอบรมสั่งสอนไปบ้างขอพระชายาอย่างได้ถือสา”

เว่ยเยว่ซินพยักหน้าเข้าใจ นางรู้มาบ้างว่าคนเหล่านี้ล้วนมาจากครอบครัวชาวนาที่มีพื้นฐานเพาะปลูก จึงโบกมือกล่าว

“ข้าหาได้ถือสา...นี่ขี้ผึ้งเจ้าก็เอาไปใช้ได้สิ”

แววตากัวผิงสว่างวาบขึ้นมา นางรีบย่อคารวะ “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”

จากนั้น เว่ยเยว่ซินก็เดินตรวจทั่วบริเวณสวนสมุนไพร แจกขี้ผึ้งให้กับสาวใช้ที่มีปัญหาผิวพรรณด้วยตนเอง กัวผิงที่เดินตามอยู่เงียบ ๆ เริ่มมีสีหน้าประหลาดขึ้นเล็กน้อย

นางเองก็ได้รับขี้ผึ้ง

ในใจของนางพลันแว่วคำถามหนึ่งขึ้นมา...

หรือผิวของนางเองก็ไม่เรียบเนียน?