วิชานี้เรียนสามชั่วโมงเต็มๆ แต่ตอนที่ออกมาจากห้องพี่เสือก็ไม่อยู่แล้ว
“พี่เสือไปไหนแล้วอ่ะ”
“จะไปรู้หรอช่างเถอะไปกินข้าวกันดีกว่าเราหิวแล้ว”
ฉันเดินนำฟ้าออกมาในใจรู้สึกเคว้งอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้ว
“เห้ยแก ดูนั่นสิ”
ฉันมองหน้ากันกับฟ้าก่อนจะเดินไปตรงที่มีคนกำลังมุงดูอะไรสักอย่างและสิ่งที่ทำให้นักศึกษาหลายสิบคนพากันสนใจก็คือข้อความที่อยู่บนกระดาษใหญ่ขนาดที่ว่ามองจากตึกฝั่งตรงข้ามที่ฉันอยู่ยังเห็นชัดเจน
ขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญ
“หนุ่มคณะไหนเนี่ยทำไมน่าสงสารจังสงสัยจะถูกสาวเมินชัวร์”
ฟ้าทำหน้าอยากรู้
“ช่างเขาเหอะไปกินข้าวเหอะหิวแล้ว”
ฉันดึงแขนฟ้าออกมาเพราะไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นแต่ยังเดินไม่ถึงไหนนักศึกษากลุ่มเมื่อกี้ก็พากันตื่นเต้นแล้วพูดว่า นั่นพี่เสือคณะบริหารนิ ฉันก็ถึงกับชะงัก
“ข้าวฟังที่พี่จะพูดก่อนได้มั้ย”
ฉันค่อยๆ หันกลับไปอยู่ๆ หัวใจมันก็เต้นไม่เป็นจังหว
