“นายมาที่นี่ทุกอาทิตย์เลยเหรอ เมื่อก่อนชวนมาไม่เห็นจะมา” ฉันถามขึ้นหลังจากเราสองคนขึ้นมานั่งบนชิงช้าสวรรค์ได้สักพัก กระเช้าชิงช้ากำลังเคลื่อนขึ้นช้าๆ ในขณะที่ฉันเองก็มองวิวเมืองข้างล่างด้วยความตื่นเต้น
“ก็มาตามหาเมีย”
“....” ฉันเม้มฝีปากเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามออกมาราวกับจะหลุดจากอก เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากเขามันฟังแล้วรู้สึกดีระคนเจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน แต่ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขสิ่งที่ผ่านมาไม่ได้ เราก็ต้องทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ดีกว่าเดิม
“บางที การที่เราต้องตายไปจากกัน มันก็ยังดีกว่า การจากกันไปโดยที่ไม่ลาสักคำ ไม่รู้ว่า....”
“ฮึก! ขอโทษ” คำพูดของเขาทำให้ฉันทนเก็บก้อนสะอื้นต่อไปอีกไม่ไหว ปากเล็กเอ่ยคำขอโทษออกมาโดยไม่รอให้คาร์เตอร์พูดจบ เรียวแขนเล็กตวัดกอดเขาเอาไว้แน่น โดยที่ไม่สนใจกระเช้าชิงช้าว่ามันจะเอียงกระเท่เร่แค่ไหน น้ำใสๆ ในตาก็พาลไหลออกมาไม่หยุด จนเลอะเทอะแว่นสาย
