หลายวันต่อมา
“คืนแปรงสีฟันมาเถอะค่ะ เพลินแปรงเองได้” ร่างบางที่ถูกอุ้มให้นั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าแบมือไปขอแปรงสีฟันคืนจากคาร์เตอร์ ที่กำลังบรรจงบีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟันอย่างละเอียดลออ
“ก็บอกว่าจะทำให้” สายตาคมช้อนขึ้นมองฉันเพียงนิด ก่อนจะหันกลับไปหยิบแก้วมารองน้ำ
“ไม่ถนัดก็ทำช้าๆ ได้นี่คะ” ฉันบอกออกไปเสียงแผ่ว ยื่นมือข้างซ้ายไปคว้าแปรงสีฟันจากมือของคาร์เตอร์ แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ เมื่อคนตัวโตยกแปรงสีฟันขึ้นไว้เหนือศีรษะของเขาแทน
“อย่าดื้อเพลิน อ้าปาก” นอกจากคาร์เตอร์จะไม่ทำตามที่ฉันร้องขอแล้ว เขายังรวบแขนของฉันเอาไว้ พร้อมกับออกคำสั่งอีกด้วย ฉันพ่นหายใจออกมาเบาๆ แต่ก็ยอมอ้าปากกว้าง เพื่อให้เขาแปรงฟันให้ ก่อนที่จะเกิดสงครามแย่งแปรงสีฟันขึ้นซะก่อน
ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่เจ้าของใบหน้าคมคาย ที่กำลังตั้งอกตั้งใจแปรงฟันให้ฉันทุกซอกทุกมุม ตลอดเวลาที่ฉันรักษาตัวอยู่ที่นี่ ถือว่าเป็นช่วงเ
