จากที่ตั้งใจจะกลับหอ เลยต้องจบที่ไอ้พี่เรสมารับฉันที่หน้าบ้านเพื่อไปโรงพยาบาลแทน เห็นว่าตอนนี้ยัยก้านตองฟื้นแล้ว และอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นคือมีมือดีนำเศษแก้วไปใส่ในรองเท้า ทำให้ยัยก้านตองที่ไม่ทันระวังโดนแก้วบาดเท้าเข้าไปจัง ๆ และเรื่องนี้ฉันคงไม่ต้องสืบให้มากความ ยังไงก็ต้องเป็นยัยพี่แพมอีกแน่ ๆ ยัยโรคจิตนี่ไม่ตบไม่ตีคงไม่ดีขึ้นจริง ๆ
“ถึงมือหมอแล้ว ไอ้ไทน์ก็เฝ้าไม่ห่าง ไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอก”
คนหน้าพวงมาลัยหันมาคุย คงเห็นว่าฉันทำหน้าอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา และที่ฉันทำหน้าแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าห่วงยัยก้านตองอยู่คนเดียว ฉันก็ห่วงชะตาชีวิตของตัวเองด้วย
ฉันคุยเรื่องนี้กับพี่อลันแล้ว และเขาก็สารภาพว่ารู้เรื่องนี้มาสักพัก แต่ที่ยังไม่ยอมบอกฉันเพราะเขาอยากหาจังหวะให้ดีกว่านี้ก่อน คิดไม่ถึงว่าฉันจะรู้เรื่องเร็วและปาระเบิดลงกลางบ้านได้ไวขนาดนี้
“แล้วนี่กระเป๋าใครอะ”
ฉันพยักพเยิดหน้าไปที่เบาะด้านหลัง
