“ขอโทษนะแก ที่ไม่ได้อยู่เชียร์จนประกาศผล”
ฉันส่งข้อความบอกยัยก้านตอง ในขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้าน เนื่องจากวันที่ยัยก้านตองประกวดดาวมหาวิทยาลัย ดันมาตรงกับวันเกิดพี่อลัน
พอดิบพอดี ฉันจึงเข้าไปชูป้ายเชียร์แค่รอบแรก พอให้ยัยนั่นมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย หลังจากนั้นก็รีบกระโจนขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างตึกหอประชุมที่จัดการแข่งขัน เพื่อมาให้ทันงานเลี้ยงของพี่อลันที่จัดขึ้นที่บ้านของเรา
พอมาถึงก็พบว่าบ้านหลังใหญ่ถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา แขกทุกคนที่มาร่วมงานต่างคุ้นหน้าค่าตาเป็นอย่างดี พอฉันเข้ามาถึงบ้านแล้วก็อ้อมไปที่ด้านหลังเพื่อแต่งตัว ใช้เวลาเพียงไม่นานก็แต่งตัวเสร็จเพราะฉันแต่งหน้าก่อนออกมาจากห้องอยู่แล้ว
“อ้าว ออมสิน มาพอดีเลย”
พ่อที่หันหน้ามาและพบว่าฉันเดินลงมาจากบันไดรีบกวักมือเรียก ดูเขาสดใสขึ้นเยอะ คงเป็นเพราะสุขภาพจิตดี ไม่ต้องคอยมาปะทะฝีปากกับฉัน
“สวัสดีค่ะคุณอา”
ฉันยกมือขึ้นสวัสดีพ่อ
