Gözlerimi açıp başımı hızla yanımda ki tabureye çevirdim.
Siyah deri ceketli ve dağınık saçlarıyla ölümcül bakışlar atan Alparslan'ın gözleriyle karşılaşmam uzun sürmedi.
Yanımda oturan Alparslan gerçekti.
Az önce hayallerimi süsleyen içimde ki ızdıraba biraz daha acı ekleyen adam şimdi tam dibimde bana kötü bakışlar atıyordu.
Adı ağzımdan çıkmak için çırpınırken ben dudaklarımı birbirine bastırıp, adını telafuz etmemek için direndim.
Benim sessiz kalışıma Alparslan susmayıp devam etti. "Efsun..." adım onun ağzından çıkarken daha bir anlam kazanmıştı. Onun ağzından her çıkan cümle benim tarafımdan ulaşılmaz geliyordu.
Adım bile onun ağzından çıkınca kendi benliğime ulaşamıyordum. Olmak istediğim Efsun değil onun için başka bir Efsun oluyordum.
Yapmak istediğim şeyleri yapamaz
